Μα σε σκαφτές σπηλιές αυτοί ζούσαν σαν τα πολυκίνητα μυρμήγκια που στον άνθρωπο σε πολλά μοιάζουν,
μες στ’ ανήλια βάθη των άντρων.
Μα τα πάντα έπρατταν δίχως κρίση, ως την ώρα
που των άστρων τους έδειξα τις ανατολές
και τις δύσεις να ξεκρίνουν και την έξοχη τέχνη
του αριθμού τους βρήκα και των γραμμάτων που ‘ναι
η θύμηση όλων, η μνήμη, η εργατική μουσογεννήτρα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν τον Γαλαξία
«Γαλακτίτη Κύκλο» και «Ηριδανό Ποταμό»
ή «Δρόμο του Διός».
Πίστευαν ότι ο Γαλαξίας μας ήταν ο δρόμος
που ακολούθησε ο ήρωας ΠΕΡΣΕΑΣ για να σώσει
την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ, πάνω στον ΠΗΓΑΣΟ,
δημιουργώντας με τον «καλπασμό» του
άφθονη αστρική σκόνη.
Η Ελληνική Μυθολογία είναι γεμάτη από θεϊκά όντα,
που κατέρχονται στην Γη, για να πάρουν συζύγους.
Όλες οι παραδόσεις των αρχαίων λαών ομιλούν
για ουράνια φλεγόμενα άρματα που έφθασαν στην Γη
από τα άστρα, καθώς επίσης για ανώτερες εξωγήινες
υπάρξεις που χάρισαν στους ανθρώπους νόμους
και όργανα, για να οικοδομήσουν τον πολιτισμό τους.
Οι αρχαίες Ελληνικές δοξασίες ομιλούν
για τον Τιτάνα Προμηθέα,
που έδωσε στους ανθρώπους την «Φωτιά»
από τους ουρανούς και έγινε ως εκ τούτου ο θεμελιωτής
του ανθρωπίνου πολιτισμού.
Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει ότι
«ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ
ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ».
Είναι οι «ΠΡΟΜHΘΕΙΣ», που έφεραν
το ΠΥΡ της Γνώσεως στα ανθρωποειδή της Γης,
που μέχρι τότε ζούσαν σαν ζώα σε λαγούμια
και βαθιές σπηλιές, όπως αναφέρει ο Αισχύλος
στην τραγωδία του «Προμηθεύς Δεσμώτης»:
Κατ” εντολή του Δία (εντολή Διός , 12),
το Κράτος και η Βία, με τον απρόθυμο Ηφαιστο,
οδηγούν τον Προμηθέα στην μακρυνή και έρημη Σκυθία,
στον πανύψηλο Καύκασο
(Καύκασον… ορών ύψιστον, 719 – υψίκρημνον
πόλισμα / Καυκάσου 421-422 – αστρογείτονας
κορυφάς / Καυκάσου, 720-721)
για να τον «δέσουν με το ζόρι
σε φαράγγι που το δέρνουν οι βροχές, τα χιόνια
και οι παγωμένοι αγέρηδες»
(δήσαι βία φάραγγι προς δυσχειμέρω, 15).
Η Σκυθία έχει πολύ βαρύ χειμώνα και ο Καύκασος,
πανύψηλο βουνό, δεν γνωρίζει καλοκαίρι, τα χιόνια
δεν λιώνουν ποτέ και τ” αγιάζι μαστιγώνει τις πλαγιές
και τα φαράγγια. Τα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο,
μέρα νύχτα, χειμώνα καλοκαίρι.
Την ώρα που ο Ηφαιστος σφυρηλατεί τα δεσμά
του Προμηθέα του λέει πως θα τον δέσει πάνω
στο βράχο όπου «θα σε καίει ο ήλιος και το δέρμα σου
θ” αλλάξει χρώμα, θα μαυρίσεις»
(σταθευτός δ’ ηλίου φοίβη φλογί χροιάς αμείψεις
άνθος˙ ασμένω δε σοι / η ποικιλείμων νύξ
αποκρύψει φάος / πάχνην θ’ εώιαν ήλιος
σκεδά πάλιν, 22-25). «Το βράδυ»,
συνεχίζει ο Ηφαιστος,» θα πέφτει πάχνη
που θα σε δροσίζει, θα σε ανακουφίζει,
αλλά την ημέρα ο καύσωνας
θα σε ταλαιπωρεί και πάλι».
«Μα ακουστέ εδώ τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων,
που χωρίς μυαλό πρώτα, πλάσματα με νου
και πνεύμα τους έκανα να είναι. Ψυχή είχαν,
γιατί η Ψυχή των ανθρώπων προϋπάρχει.
Μα και τα δώρα μου να δείτε τι καλόγνωμα που ήταν.
Πρώτα, βλέποντας οι άνθρωποι, βλέπανε του κάκου
και ακούοντας δεν άκουαν.
Και όμοιοι με των ονείρων τους ίσκιους ανακάτευαν
τα πάντα δίχως τάξη και ούτε τα πλινθόκτιστα
σπίτια που προστατεύουν γνώριζαν,
ούτε την τέχνη του ξύλου.
Μα σε σκαφτές σπηλιές αυτοί ζούσαν
σαν τα πολυκίνητα μυρμήγκια που στον άνθρωπο
σε πολλά μοιάζουν, μες στ’ ανήλια βάθη των άντρων.
Μα τα πάντα έπρατταν δίχως κρίση, ως την ώρα
που των άστρων τους έδειξα τις ανατολές
και τις δύσεις να ξεκρίνουν και την έξοχη τέχνη
του αριθμού τους βρήκα και των γραμμάτων
που ‘ναι η θύμηση όλων, η μνήμη,
η εργατική μουσογεννήτρα.
Και πρώτος στον ζυγό έζεψα τα ζώα,
βοηθούς του ανθρώπου ιερούς, τους πιο βαριούς
να πάρουν από τους μόχθους του, μα και αυτοί
με αγάπη να τα βλέπουν. Το σπουδαιότερο είναι
πως αν σ’ αρρώστια έπεφταν κανένα γιατρικό
δεν είχαν να πιούν ή να αλείψουν, μα χωρίς γιατρειά
αδυνάτιζαν, ώσπου τους έδειξα εγώ πάλι τα γιατρικά
ν’ ανακατεύουν και όλες τις αρρώστιες να πολεμούν,
τους διάφορους τρόπους
της μαντικής τέχνης όρισα.
Κοντολογίς, μ’ ένα λόγο μάθε το, όλες οι τέχνες
από τον Προμηθέα στους θνητούς δόθηκαν».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου