Προπαγάνδα με τη μέθοδο της μισής αλήθειας;

Από το 1453, όταν ο Μωάμεθ ο Β΄μπήκε

 στην Κωνσταντινούπολη, αποφάσισε, ότι 

οι ορθόδοξοι χριστιανοί θα αποτελούσαν μια 

ξεχωριστή ημιαυτόνομη κοινότητα μέσα 

στην οθωμανική αυτοκρατορία. 

Υπόκεινταν στους νόμους και τους φόρους, 

που επέβαλλε η Πύλη, όμως κατά τα άλλα 

είχαν ευρεία αυτοδιοίκηση. 

Εντός της οθωμανικής αυτοκρατορίας 

για φορολογικούς και γραφειοκρατικούς κυρίως 

λόγους, η βασική διάκριση των πληθυσμών ήταν

 με βάση το θρήσκευμα.

Για πολλούς αιώνες, από τη βυζαντινή περίοδο

 ακόμα, δεν υπήρχε καν η έννοια Έλληνας. 

Υπήρχε η έννοια ρωμαίος ή ρωμιός, 

ρουμ για τους τούρκους και γι΄αυτό το μιλλέτ,

 δηλαδή η θρησκευτική κοινότητα των ρωμιών,

 λεγόταν Ρουμ Μιλλέτ.

 Προσδιοριζόταν από το θρήσκευμα. 

Η οθωμανική διοίκηση ενδιαφερόταν για τη φορολογία. 

Εφ’ όσον αποδίδονταν οι φόροι, δέν την ενδιέφερε

 τί περαιτέρω έκαναν. 

Μπορούσαν να λειτουργούν τα σχολεία τους,

 να επιδίδονται στο εμπόριο και να λειτουργούν

 στο δικό τους θεό. 

Την τελική ευθύνη για την καλή τους συμπεριφορά

 είχε ο ορθόδοξος πατριάρχης, ο οποίος ήταν 

εκπρόσωπος όλων των χριστιανών τής αυτοκρατορίας.

 Ήταν ανώτατη θρησκευτική αρχή και υπόλογος 

έναντι τού σουλτάνου, ένα είδος υπουργού 

επί των χριστιανικών υποθέσεων.

 Είχε το δικαίωμα να επιβάλει φόρους 

και να απονέμει δικαιοσύνη στους ορθόδοξους.

 Ήταν ο δεσπότης των χριστιανών, κληρονόμος 

τού τίτλου των αυτοκρατόρων τού Βυζαντίου.  

Αυτοί, οι δήθεν αγωνιζόμενοι 
υπέρ βωμών και εστιών, 
δημιούργησαν ουσιαστικά ένα κράτος, 

στο πλαίσιο τού οποίου να μπορούν αφ΄ενός 

να διαιωνίζουν την εξουσία τους 

μεταβιβάζοντάς την στα παιδιά τους, 

και αφ’ ετέρου να νομοθετούν κατά το δοκούν,

 ώστε οι ίδιοι να φοροδιαφεύγουν, να καταχρώνται

 δάνεια, που εισάγονται για επενδύσεις κ.λπ., 

ενώ οι λοιποί πληθυσμοί να εξακολουθούν, 

όπως κι επί οθωμανικής αυτοκρατορίας, 

να εργάζονται κολλήγοι στα βακούφια τής Εκκλησίας 

και τού κάθε ρωμιού κοτζάμπαση.

Ολόκληρο το κείμενο εδώ