Πιό μεγαλόπρεπος ἀπ' ὅλους ὁ χωλός θεός, ὁ θεός ἐργάτης!

...Ποτέ νὰ μὴν ξεχάσουμε – εἶπε –

 τὰ καλὰ διδάγματα ἐκεῖνα τῆς τέχνης τῶν Ἑλλήνων. 

Πάντοτε τὸ οὐράνιο δίπλα-δίπλα μὲ τὸ καθημερνό. 

Δίπλα στὸν ἄνθρωπο τὸ ζῶο καὶ τὸ πρᾶγμα:

ἕνα βραχιόλι στὸ βραχίονα τῆς γυμνῆς θεᾶς, 

ἕνα ἄνθος πεσμένο στὸ δάπεδο... 

Θυμηθῆτε τὶς ὡραῖες παραστάσεις

στὰ πήλινά μας ἀγγεῖα: οἱ θεοί μὲ τὰ πουλιά

 καὶ μὲ τὰ ζῶα –μαζί κ' ἡ λύρα, ἕνα σφυρί, 

ἕνα μῆλο, τὸ κιβώτιο, ἡ τανάλια!

Ἄ, καὶ τὸ ποίημα ἐκεῖνο που ὁ θεός 

ὅταν τελειώνῃ τὴ δουλειά του

βγάζει τὰ φυσερά του ἀπ' τὴ φωτιά,

 μαζεύει ἕνα-ἕνα τὰ ἐργαλεῖα

μὲς στ' ἀργυρό σεντούκι του, μετά μ' ἕνα σφουγγάρι 

σκουπίζει τὸ πρόσωπο, τὰ χέρια, 

τὸ νευρώδη του λαιμό, τὸ δασύ στῆθος∙

ἔτσι καθάριος, ταχτικός,

 βγαίνει τὸ βράδυ στηριγμένος

στοὺς ὤμους τῶν ὁλόχρυσων ἐφήβων

 – ἔργα τῶν χεριῶν του

ποὔχουν καὶ δύναμη καὶ σκέψη καὶ φωνή – 

βγαίνει στὸ δρόμο

πιό μεγαλόπρεπος ἀπ' ὅλους ὁ χωλός θεός, 

ὁ θεός ἐργάτης!

Γιάννης Ρίτσος