Αλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει, η τόλμη κ' η απόφασίς μας χάνονται·

Τρώες

Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·

είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι

παίρνουμ' επάνω μας· κι αρχίζουμε

νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.

Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας

βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.--

Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη

θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,

κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.

Αλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,

η τόλμη κ' η απόφασίς μας χάνονται·

ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·

κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε

ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Ομως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,

στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.

Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.

Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1905) 

Trojans

Our efforts are those of the unfortunate;

our efforts are like those of the Trojans.

Somewhat we succeed; somewhat

we regain confidence; and we start

to have courage and high hopes.

But something always happens and stops us.

Achilles in the trench before us

emerges and with loud cries terrifies us.--

Our efforts are like those of the Trojans.

We believe that with resolution and daring

we will alter the blows of destiny,

and we stand outside to do battle.

But when the great crisis comes,

our daring and our resolution vanish;

our soul is agitated, paralyzed;

and we run around the walls

seeking to save ourselves in flight.

Nevertheless, our fall is certain. Above,

on the walls, the mourning has already begun.

The memories and the sentiments of our days weep.

Bitterly Priam and Hecuba weep for us.

Konstantinos  P. Kavafis (1905)