Ο ψεύτης και ο κλέφτης...

1) Ο ψεύτης και ο κλέφτης...

Θα ήταν παράλογο από την πλέον αγράμματη συνομοταξία γενεών Ελλήνων 

από ιδρύσεως του νεοελληνικού μορφώματος, να έχει κάποιος την απαίτηση

 πέραν του "Ντάνου”, του "Χανταπάκη”, και του χρώματος του εσωρούχου 

της τάδε ή της δείνα "εορτοκόπου” (celebrity) να έχει κάποιος την απαίτηση 

να γνωρίζουν τον σπουδαίο κρητικό φιλόσοφο Επιμενίδη.

Παράδοξο θα ήταν επίσης να τον γνωρίζει τόσο ο πλέον απαίδευτος 

πρωθυπουργός της ελληνικής ιστορίας, όσο και το "τσίρκο” 

που παρουσιάζει για κυβέρνηση.

Αν γνώριζαν τον Επιμενίδη θα γνώριζαν και το ονομαστό παράδοξό του 

που συνίσταται στη φράση: "Πας Κρης ψεύτης”...

Τουτέστιν: Κάθε κρητικός είναι ψεύτης. 

Η παραδοξότητα της φράσης συνίσταται πως όταν ένας κρητικός υποστηρίζει 

πως κάθε κρητικός είναι ψεύτης, ισχύει το αντίστροφο. 

Ήτοι, κανένας κρητικός δεν είναι ψεύτης.

Αν γνώριζε ο πρωθυπουργός και όσοι τον προετοιμάζουν για το πολιτικό αφήγημα

 που συνθέτει στις συνεντεύξεις του τον Επιμενίδη και το παράδοξό του,

 θα ήταν πιο προσεκτικοί στην προβολή του αφηγήματος το νόημα του οποίου 

συνίσταται στη φράση: "Είμαστε ψεύτες αλλά δεν είμαστε κλέφτες...”.

Θα γνώριζαν δηλαδή πως όταν ένας ψεύτης ισχυρίζεται πως δεν είναι κλέφτης

 το μόνο που επιτυγχάνει είναι να μας βάλει σε σχετικές υποψίες...

Ο πρωθυπουργός οργάνωσε δυο συνεντεύξεις για να μας πει πως αυτός

 και η κυβέρνησή του μπορεί να είναι ψεύτες αλλά δεν είναι κλέφτες.

Τα ψέματα των πολιτικών μπορεί να τα αντιλαμβάνεται κάποιος συγκρίνοντας αυτά που λένε πριν

 και μετά τις εκλογές. 

Το αν έκλεψαν ή όχι το μαθαίνουμε 

όταν παραδώσουν τα ταμεία.

Η προχθεσινή συνέντευξη του πρωθυπουργού στο Alpha, 

επιβεβαίωσε την αγωνία του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι. 

Πέρα από τις αντιφάσεις των λόγων η αμηχανία και νευρικότητα των εκφράσεων 

στο πρόσωπο και το σώμα (ειδικά οι κινήσεις των ώμων...) 

ήταν έκδηλες ενός ανθρώπου που αγωνιά.

Ο κ. Τσίπρας κάθε μέρα που περνά όλο και μοιάζει 

με σκιά του παλιού καλού μίμου του Ανδρέα 

Παπανδρέου που κέρδισε τις καρδιές των ορφανών του.

2) Το αδιέξοδο

Η κυβέρνηση ευθύς εξ αρχής είχε θέσει σαν στόχο τη διευθέτηση του χρέους

 το οποίο ορθώς πιστεύει πως δεν είναι βιώσιμο. 

Το χρέος επιδεινώθηκε μετά το πισωγύρισμα και τις επιβαρύνσεις της 

μετά του 2015 περιόδου.

Η κυβέρνηση λίγους μήνες νωρίτερα πριν τη δεύτερη αξιολόγηση είχε θέσει

 σαν στόχους της διαπραγμάτευσης (με τη σειρά που ακολουθεί): 

Την οριστική διευθέτηση του χρέους, τη συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση,

 το τέλος των Capital Controls και την έξοδο στις αγορές.

Πέτυχε μια έξοδο στις αγορές με επιτόκια (με βάση τα spreads) συγκριτικά 

λίγο χειρότερα από την τελευταία έξοδο στις αγορές επί Σαμαρά-Βενιζέλου το 2014.

Δηλαδή, με καθυστέρηση τριών ετών μετά βίας πλησιάσαμε στο επίπεδο

 που βρισκόμασταν το 2014.

 Ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν όμως πως στην οικονομία

 ο χρόνος είναι χρήμα και έχει κόστος.

Η έξοδος στις αγορές όμως ενισχύει μεταξύ των δανειστών τις φωνές που θεωρούν 

πως το χρέος είναι βιώσιμο και αυτό αναιρεί το βασικό στόχο 

της κυβερνητικής στρατηγικής.

3) Τα αγοραία

Τα βασικά σενάρια που στηρίζουν την ανοδική κίνηση της ελληνικής αγοράς 

τους τελευταίους μήνες παραμένουν σε ισχύ.

 Ανατροπή του σκηνικού θα μπορούσε να προκύψει από το εξωτερικό ή το Αιγαίο.

Η έξοδος στις αγορές όπως και το 2014 δίνει την ευκαιρία σε πολλές επιχειρήσεις

 να αναχρηματοδοτήσουν το δανεισμό τους με ομολογιακές εκδόσεις 

με χαμηλότερα επιτόκια.

Για να το πετύχουν αυτό χρειάζεται οι διοικήσεις να βελτιώσουν την εικόνα 

των κεφαλαιοποιήσεων και των ισολογισμών. 

Στην πορεία όμως ισχύει η παροιμία: Το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη...

Στο σημείο αυτό οι επενδυτές αλλά και οι φερέλπιδες επενδυτές θα πρέπει να ξέρουν 

πως στις υπανάπτυκτες κυρίως αγορές σαν τη δική μας,

 το χρηματιστήριο είναι ένα παιγνίδι μηδενικού αθροίσματος.

Τουτέστιν, τα κέρδη του 1% είναι η ζημιά του 99%. 

Για να συμβεί αυτό και το 99% να φτάσει να πληρώσει με πραγματικά λεφτά 

το λογιστικό ράλι των τιμών, θα πρέπει να εθιστεί να κερδίζει μικροποσά

 μέχρι να πειστεί να ποντάρει ότι έχει και δεν έχει...

Δεν υπάρχουν ενδείξεις πως πλησιάζουμε 

στην αρχή του τέλους ή το τέλος του τέλους... 

Το τέλος της αρχής όπως είπαμε μπορεί να προκύψει από το εξωτερικό

 εκτός αν ξαφνικά συμβούν τέτοιες ανατροπές όπου διεκδικήσει να μετέχει 

στην επόμενη κυβέρνηση το ΚΚΕ ή ΧΑ ή η ΛΑΕ, κλπ.

Του Κώστα Στούπα 

kostas.stoupas@capital.gr