Αυτό είναι το παλάτι στην Κόρινθο
(ένα από τα 40 που είχε ανά την Ελλάδα),
του τελευταίου τούρκου διοικητή της Κορινθίας
Χουσείν Κιαμίλμπεη, ενός από τους πλουσιότερους
τούρκους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Βρισκόταν βόρεια του ναού του Απόλλωνα
και το έκαψε, μετά από εντολή του Παπαφλέσσα
στις 22.4.1821, ο οπλαρχηγός Γεώργιος Λύκος ή Χελιώτης
για να εξαναγκασθούν οι πρόκριτοι,
τουρκιστί κοτζαμπάσηδες, να προσχωρήσουν
στην επανάσταση του 1821.
Υ.Γ: Γύρω από τους κρυμμένους θησαυρούςτου Χουσείν Κιαμίλμπεη
έχει αναπτυχθεί ολόκληρη παραφιλολογία
καθώς δεν βρέθηκαν ποτέ.
Λίγο πριν ξεσπάσει επίσημα η επανάσταση του '21, αρχές του έτους, η οικογένεια
των προκρίτων Νοταράδων, που διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Τούρκο διοικητή
της πόλεως Χουσεΐν Κιαμίλμπεη, αντιδρούσε έντονα στην ιδέα της Επαναστάσεως.
Έτσι, ο Σωτηράκης Νοταράς, παρά το γεγονός ότι είχε ειδοποιηθεί
από τον ηγούμενο του Αγίου Γεωργίου του Φενεού, Ναθαναήλ, να μην υπακούσει
στην πρόσκληση των Τούρκων και να μην πάει στην Τριπολιτσά,
ξεκινά για την πόλη, ενώ ο Ανδρίκος Νοταράς, αφού έστειλε επιστολή
στον Ναθαναήλ, όπου τον συμβούλευε να εμποδίσει κάθε εκδήλωση επαναστάσεως,
δέχθηκε να πάει ως όμηρος στον πύργο του Κιαμήλ Μπέη.
Εν τω μεταξύ, από την αρχή του έτους, στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στο Φενεό,
έχει συσταθεί το αρχηγείο της Φιλικής Εταιρείας, υπό τον ηγούμενο Ναθαναήλ,
με τη συνδρομή των ηγουμένων της Παναγίας του Βράχου Νεμέας
Δανιήλ Παμπούκη και των Ταξιαρχών Αμβρόσιο Σιναΐτη.
Στις συσκέψεις, που σκοπό είχαν την οργάνωση της επανάστασης, πήραν μέρος
οι οπλαρχηγοί της Κορινθίας, Γκολφίνος Πετιμεζάς, Αναγνώστης Κορδής,
Χρήστος Ζαχολίτης, Αναγνώστης Μπελίτσης, Αναγνώστης Μπισμπίκης
οι κλεφτοκαπεταναίοι σύντροφοι του Κ. Κολοκοτρώνη,
Αναγνώστης Οικονομόπουλος, Παπα-Γεώργιος Νίκας αρχηγός της Καστανιάς,
Παπα-Θανάσης Πιτσούνης αρχηγός της Βόχας, καπετάν Γιώργος Δανόπουλος
της Νεμέας, Παναγιωτάκης Γεραρής της Ζάχολης, ο ηγούμενος του μοναστηριού
του Προφήτη Ηλία, Γερμανός και άλλοι φιλικοί, όπως οι Οικονομαίοι της Γκούρας,
ο Σακελλάριος από τα Καλύβια, ο Γεωργάκης Μιχαήλ από τη Σολυγεία.
Στις 14 Μαρτίου του 1821, στον Άγιο Γεώργιο της Ζάχολης έγινε πανηγυρική
δοξολογία και υψώθηκε η σημαία της Επανάστασης, με τα χαρακτηριστικά
σύμβολα της Φιλικής Εταιρίας. Την επομένη, ο Γ. Δανόπουλος,
οπλαρχηγός της Νεμέας, σκότωσε στα Δερβενάκια τον τάταρη της Κορίνθου,
ενώ, ταυτόχρονα, ο Γκολφίνος Πετμεζάς σκότωσε στο Λιόντι τον εισπράκτορα
του Κιαμίλμπεη. Την ίδια μέρα, συγκεντρώθηκαν στην Περαχώρα
οι Φιλικοί πρόκριτοι, στα Δερβενοχώρια αποφασίστηκε η επανάσταση
και η συγκέντρωση οπλοφόρων στα Μεγάλα Δερβένια των Γερανείων.
Εν τω μεταξύ, στην ορεινή Κορινθία (Φενεό και Ζάχολη) επικρατούσε αναβρασμός
και τα επαναστατικά επεισόδια πύκνωναν.
Οι Κορίνθιοι ζήτησαν, τότε, από τους Καλαβρυτινούς αγωνιστές
να στείλουν αρχηγό, αφού ο Πανούτσος Νοταράς είχε αρνηθεί
να ηγηθεί της Επανάστασης.
Έτσι, στην Κορινθία κατέφθασαν οι Πετμεζαίοι και ο Παπανίκας και, αφού
συγκέντρωσαν όλους τους αποφασισμένους άντρες, ξεσήκωσαν την περιοχή.
Στις 27 του μηνός άρχισε η πολιορκία των Τούρκων του Ακροκορίνθου,
των οποίων όμηρος παρέμενε ο Ανδρίκος Νοταράς.
Εν τω μεταξύ, οι Περαχωρίτες, που από τις 23 Μαρτίου είχαν επαναστατήσει
υπό το Γιάννη Χατζή Μελέτη και είχαν στήσει στρατόπεδο στην Περαχώρα,
ήλθαν προς ενίσχυση των πολιορκούντων, ενώ οι Δερβενοχωρίτες στρατοπέδευσαν
στο Εξαμίλι, κλείνοντας έτσι τον Ισθμό και καθιστώντας
την πολιορκία του κάστρου ακόμη ισχυρότερη.
Στις 22 Απριλίου, ο Κεχαγιάμπεης πέρασε την έρημη από κατοίκους Βόχα,
στρατοπέδευσε στο Λέχαιο, ενώ στρατιωτικά του τμήματα, πέρασαν στις Κεχρεές
για να κυκλώσουν την Κόρινθο.
Η Νουρή Χανούμ, μητέρα του Κιαμήλ,
διέταξε το θάνατο του Ανδρίκου Νοταρά και η εντολή της εκτελέστηκε αμέσως.
Ο Κεχαγιάμπεης κατάφερε, τελικά, να λύσει την πολιορκία, ανέβηκε στο κάστρο
στις 23 Απριλίου, άφησε ενισχύσεις, έκαψε την Κόρινθο
και προχώρησε προς τον αργολικό κάμπο.
Η πολιορκία επανασυστήθηκε, αλλά μέχρι το φθινόπωρο παρέμεινε χαλαρή
και οι Τούρκοι πέτυχαν με επιθετικές εξόδους την εύρεση τροφής.
Στις 8 Οκτωβρίου, ο Νικόλαος Χριστοδούλου Σολιώτης διορίστηκε νέος αρχηγός
της πολιορκίας και η πρώτη του επιχείρηση ήταν η κατάληψη του οχυρού
του Πεντεσκουφίου, από όπου μόνο μπορούσε να προσβληθεί ο Ακροκόρινθος,
ενώ απέκοψε τις ανεφοδιαστικές οδούς των Τούρκων.
Έτσι, η απελπισμένη προσπάθεια της 14ης Νοεμβρίου για ανεφοδιασμό
των έγκλειστων, απέτυχε οικτρά, στοίχισε μάλιστα στους Τούρκους
πολλά θύματα και βύθισε τους πολιορκούμενους στην απελπισία.
Η έλλειψη τροφίμων, οι επιδημίες που άρχισαν να τη συνοδεύουν,
αλλά και η ψυχολογική επίδραση της πτώσης της Τριπολιτσάς και της αιχμαλωσίας
του Κιαμίλμπεη, ανάγκασαν την Νουρή Χανούμ να ζητήσει από τους Έλληνες,
να φέρουν το γιο της στο στρατόπεδο, για να συνεννοηθεί μαζί του
την παράδοση του φρουρίου.
Έτσι, όταν, ο Υψηλάντης έλαβε την πρόσκληση των Κορινθίων για να μεταβεί
με τον μπέη στην Κόρινθο, συγκάλεσε στις 10 Δεκεμβρίου του 1821 συμβούλιο
με τα μέλη της Γερουσίας, όπου αποφασίστηκαν οι βασικοί όροι
παράδοσης του φρουρίου.
Στις 12 Δεκεμβρίου, ο Υψηλάντης με τους Πετρόμπεη, Κρεββατά, Αναγνωσταρά,
Παπαφλέσσα, Χριστόπουλο και Κορίνθου Κύριλλο έφτασε στην Κόρινθο,
όπου ενώθηκε με τον Κολοκοτρώνη, που ήταν ήδη εκεί από τις 9 Δεκεμβρίου,
ενώ στις 14 Δεκεμβρίου έφτασε και ο Κιαμίλμπεης, ο οποίος φαινόταν, πια,
μάλλον απρόθυμος να παραδώσει το κάστρο, ενώ παράλληλα αρνούνταν
να αποκαλύψει πού ήταν κρυμμένοι οι θησαυροί του.
Τον Ιούνιο του 1822, ο πασάς της Λάρισας Δράμαλης, με εντολή του Σουλτάνου
ανέλαβε να καταστείλει την επανάσταση.
Έτσι, αφού, κατάφερε να συγκεντρώσει 25.000 άνδρες
(κατ' άλλες πηγές και το πιθανότερο 35.000), στις 6 Ιουλίου, χωρίς να συναντήσει
ιδιαίτερη αντίσταση έφτασε στην Κόρινθο.
Σε όλη την πορεία του τα μόνα τουφέκια που έπεσαν κι αυτά σε κατάσταση
υποχώρησης, ήταν από τον Ανδρούτσο τον Νικηταρά και τον Μακρυγιάννη
στην Στυλίδα, όπου προσπαθόντας να οργανώσουν την πολιορκία της Λαμίας,
κινδύνεψαν να κυκλωθούν και να εξοντωθούν. Αμέσως μετά ο Νικηταράς
γύρισε στην Πελοπόνησο.
Οι Δερβενοχωρίτες υπό την αρχηγία του Ρήγα Παλαμήδη δεν προέβαλαν
καμία αντίσταση στα περάσματα, παρόλο που μπορούσαν να κινητοποιήσουν
μέχρι και 2.000 άνδρες.
Ο ανάξιος φρούραρχος του κάστρου Ιάκωβος Θεοδωρίδης, παρά το ηχηρό
προσωνύμιο που έφερε ως ‘Αχιλλέας”
(ο Μακρυγιάννης του κατεβάζει τα μπινελίκια της ζωής του με το γνωστό στυλ του),
σαν είδε τη σκόνη που σήκωναν τα λεφούσια του Τούρκικου στρατεύματος,
δείλιασε, κι αντί να φροντίση τον εφοδιασμό και την επάνδρωση του κάστρου,
μάζεψε τους 150 άντρες που είχε στις διαταγές του κι έφυγε
από την Τενεατική πύλη (της Δραγονέρας).
Προηγούμενα όμως σε συμφωνία μαζί του, ο άλλοτε υπηρέτης του Κιαμήλ,
Δημήτρης Μπενάκης, ο υποφρούραρχος Διαμαντής Λαλάκας και ο ηγούμενος
της μονής Φανερωμένης Παρθένιος Βλάχος, εκτελούν εν ψυχρώ τον Κιαμήλ - Μπέη
στο δωμάτιο που τον κρατούσαν φυλακισμένο.
Την άλλη μέρα, 7 Ιουλίου 1822, ο Δράμαλης ανεβαίνει με επισημότητα
στο κάστρο ως ελευθερωτής.
Του επιφυλάσσουν λαμπρή υποδοχή η χήρα και η μητέρα του Κιαμήλ,
και του αποκαλύπτουν ένα πηγάδι με κρυμμένα 40.000 πουγκιά γεμάτο χρυσά νομίσματα.
Για να τιμήσει τη χήρα του Κιαμήλ - Μπέη, την πανέμορφη Γκιούλ - Χανούμ ο Δράμαλης,
την παντρεύτηκε πάνω στον Ακροκόρινθο με ανατολίτικη μεγαλοπρέπεια.
Και για ικανοποίηση του χθεσινού της πένθους, αντί άλλου μνημείου
στη μνήμη του δολοφονημένου συζύγου της, διέταξε κι έχτισαν ζωντανούς
στα τείχη, τους καλύτερους ‘Ελληνες που έσερνε αιχμαλώτους μαζί του
από τη Ρούμελη, ενώ κρέμασε κατωκέφαλα δύο ιερείς.
Τέσσερις μόνο μέρες έμεινε στο Κάστρο για να χαρεί το γάμο του ο Δράμαλης,
και στις 12 Ιουλίου φεύγει περήφανος για την Τριπολιτσά, για να διαλύσει,
όπως πίστευε, κι εκεί την επανάσταση.
Όπως και οι Δερβενοχωρίτες, κανένας δεν προσπάθησε να κλείσει τις 3 κύριες
διαβάσεις για την Αργολίδα και ο Δράμαλης πέρασε κι από εκεί ατουφέκιστος.
Φάνηκε και τώρα όπως και στην αρχή της επανάστασης η έλειψη ικανού αρχηγού
στα όπλα της Κορινθίας.
Το μόνο έμμεσο καλό ήταν ότι αυτό (το ότι δεν του αντιστεκόταν κανένας)
τον έκανε αρκετά απρόσεκτο μετά.
Να επισημάνω εδώ ότι μέχρι τότε οι απώλειες και οι υλικές καταστροφές
στην Κορινθία ήταν ελάχιστες, ουσιαστικά το μόνο που είχαν υποστεί
οι κάτοικοι ήταν ότι είχε καεί η Κόρινθος και μικρής κλίμακας λεηλασίες
κυρίως ζώων από τους τούρκους κατά τις φάσεις πολιορκίας του κάστρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου