Του Γιώργου Λακόπουλου
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από την μαντάμ Λαγκάρντ
και όσα επανέλαβε από το Περού για το κούρεμα
του ελληνικού χρέους...
Μιλάει για τα λεφτά των άλλων -τα δάνεια του ΔΝΤ
δεν αγγίζονται.
Η ενδεχόμενη αναδιάρθρωση είναι εσωτερική
υπόθεση τη Ευρώπης και πρωτίστως
των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης.
Πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο ο Φρανσουά Ολάντ "ευχήθηκε να υπάρξει
μια συζήτηση για την εξυπηρέτηση του χρέους" -ενώ δίπλα του η καγκελάριος
ατένιζε απαθής το κενό. Αλλά λίγα 24ωρα αργότερα ο Γέρουν Ντάισελμπλουμ είπε
ότι, απόφαση για αναδιάρθρωση μπορεί να υπάρξει ίσως και σε ...15 χρόνια!
Ποιος λέει την αλήθεια και ποιος απλώς μας φτιάχνει τη διάθεση;
Ο επικεφαλής των χωρών που έδωσαν τα δάνεια, ή ο επικεφαλής μιας από αυτές;
Η ελληνική κυβέρνηση διακηρύσσει ότι γκαζώνει για θετική πρώτη αξιολόγηση
του τρίτου Μνημονίου και στη συνέχεια θα "δώσει μάχη"
για "απομείωση"- ο όρος είναι δικός της δεν τον χρησιμοποιεί
κανένας άλλος –του χρέους ,"όπως συμφωνήθηκε".
Απορία: αφού "συμφωνήθηκε" προς τι η "μάχη"; Απάντηση: αυτό που συμφωνήθηκε
δεν είναι η "απομείωση", ή κάτι παρεμφερές. Είναι η -υπό προϋποθέσεις- έναρξη
της συζήτησης για ενδεχόμενη αναδιάρθρωση.
Με άλλα λόγια, παρά την κυβερνητική ρητορική, δεν υπάρχει στον κοντινό ορίζοντα
καμιά βεβαιότητα. Ακόμη και η έναρξη της σχετικής συζήτησης είναι στον αέρα.
Ο λόγος; Είναι η εμπιστοσύνη ηλίθιε!
Αποτελεί κοινό μυστικό ότι κρίσιμοι κοινοτικοί παράγοντες
και πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έχουν άρει τις επιφυλάξεις τους
για την αξιοπιστία της χώρας, ιδίως μετά από όσα συνέβησαν το τελευταίο επτάμηνο. Υποψιάζονται ότι η νέα κυβέρνηση Τσίπρα δείχνει προθυμία υλοποίησης
του Μνημονίου μέχρι να πάρει απόφαση για αναδιάρθρωση και μετά θα θυμηθεί
τις "κόκκινες γραμμές"- σαν την περασμένη άνοιξη. Υπερβολικό; Ίσως.
Αλλά πάντως όχι ανεξήγητο για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι Ευρωπαίοι
μετά από όσα χουνέρια έχουν πάθει όχι μόνο από τον Τσίπρα,
αλλά από τους Έλληνες Πρωθυπουργούς.
Το 2011 χτίκιασαν μέχρι να καταλήξουν στο PSI και την επομένη ο Παπανδρέου
τους έλεγε ότι θα το βάλει σε δημοψήφισμα. Το 2012 άνοιξαν το ενδεχόμενο
της αναδιάρθρωσης και μετά ο Σαμαράς (ξανα)έγινε αντιμνημονιακός
και τους έκλεινε ραντεβού στο Παρίσι.
Τώρα ο Τσίπρας τους λέει ότι επειδή έκανε εφτά μήνες να δεχθεί ό,τι θα ήταν
εύλογο να δεχθεί από την αρχή, οι κυβερνήσεις του Γιούρογκρουπ
του οφείλουν "απομείωση" του χρέους -την οποία προβάλει ως υπόδειγμα... νίκης
απέναντί τους. Να πάνε δηλαδή στα Κοινοβούλιά τους και να ζητήσουν έγκριση
για "συνθηκολόγηση" μετά την ήττα τους!
Ή ψάχνει για κορόιδα έξω, ή κοροϊδεύει μέσα.
Παρ' ό,τι στα ευχολόγια προστέθηκε, από την "Καθημερινή" και η θέση
του Ντράγκι ότι "θα πρέπει να υπάρξει ένα στοιχείο ελάφρυνσης
του χρέους"- στην πραγματικότητα συμβαίνει ό,τι και με τα πολλά κεράσια:
το καλάθι πρέπει να είναι μικρό- και καμιά φορά δεν υπάρχει καν καλάθι.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Και όπως έλεγε ο Αμερικανός
αρχιτέκτονας Φράνκ Ράιτ: "Η αλήθεια είναι πιο σημαντική από τα γεγονότα".
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου