Επί έξι μήνες πριν από την εισβολή των Γερμανών
μια ομάδα από εργάτες και αρχαιολόγους έσκαβε
τα δάπεδα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου
για να θάψει εκεί ότι πολυτιμότερο έχει η Αθήνα:
τους κούρους και τις ληκύθους της.
Την Κυριακή 27 Απριλίου 1941 τα γερμανικά
στρατεύματα κατοχής κατέλαβαν την Αθήνα.
Την επομένη, νωρίς το πρωί, οι Γερμανοί
αξιωματικοί που ανέβηκαν με φόρα τα μαρμάρινα
σκαλιά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου
διαπίστωσαν με έκπληξη ότι
παραλάμβαναν ένα κτίριο άδειο.
Δεν βρήκαν πουθενά ούτε ίχνος από τα χιλιάδες
πολύτιμα εκθέματα που κοσμούσαν το μεγαλύτερο
μουσείο της χώρας τα προηγούμενα εξήντα
χρόνια της λειτουργίας του.
Αντί για αγάλματα, στέκονταν μπροστά τους
παγωμένοι και ανέκφραστοι οι λιγοστοί αρχαιολόγοι
και οι φύλακες που είχαν βάρδια εκείνη την ώρα.
Στις επίμονες ερωτήσεις τους, εκείνοι απάντησαν
σιβυλλικά, ότι τα αρχαία είναι εκεί όπου όλοι
γνωρίζουν, κάτω από τη γη. Και είναι αλήθεια
ότι τα αρχαία είχαν μόλις επιστρέψει ξανά
στο χώμα, δηλαδή στη μοναδική κιβωτό
του κόσμου στην οποία θα μπορούσαν
να παραμείνουν ασφαλή.
Η εύθραυστη ευρωπαϊκή τάξη του Μεσοπολέμου
ήταν αισθητή στις ελληνικές κυβερνήσεις πολύ
καιρό πριν από την κήρυξη του πολέμου.
Από το 1937 η κυβέρνηση Μεταξά είχε ξεκινήσει
αλληλογραφία με τη Διεύθυνση Αρχαιοτήτων
του υπουργείου Θρησκευμάτων
και Εθνικής Παιδείας, προκειμένου
να εκπονηθεί από κοινού ένα
πλήρες σχέδιο διαφύλαξης των αρχαίων
από τις αεροπορικές επιδρομές
και από το ενδεχόμενο των οδομαχιών
εντός των πόλεων.
Στην επίμονη απαίτηση του κράτους να συνταχθούν
κατάλογοι και να ταξινομηθούν τα αρχαία
σε κατηγορίες με βάση τη σπουδαιότητά τους
οι αρχαιολόγοι της Υπηρεσίας υποστήριζαν
σταθερά ότι δεν υπήρχε δυνατότητα επιλογής
και ότι όλα τα αρχαία (εκτεθειμένα και αποθηκευμένα)
έπρεπε να διασωθούν σε περίπτωση πολέμου.
Μάλιστα, ο Νικόλαος Κυπαρίσσης, Έφορος
Αρχαιοτήτων Αθηνών
(Αττικής και Μεγαρίδος εκτός Πειραιώς),
σε εμπιστευτική του έκθεση προς το υπουργείο
στις 11 Αυγούστου 1937 αναφέρει ότι, αντί
να δαπανηθούν μεγάλα ποσά για την κατασκευή
καταφυγίων για ορισμένα από τα αρχαία, θα ήταν
προτιμότερο να μεταφερθούν σε νέους
χώρους φύλαξης, ασφαλείς από φωτιά
και βομβιστικές επιθέσεις,
σε κηρυγμένες «αρχαιολογικές πόλεις», οι οποίες
με διεθνείς συμβάσεις θα μπορούσαν
να χαρακτηριστούν ιερές και απαραβίαστες.
Και υπέδειξε την περιοχή της Ακρόπολης
ως μία από αυτές.
Περισσότερα:
http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/04/ta-thammena-agalmata-tou-polemou.html
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου