Το Νομοθετικό Διάταγμα 4000/1958, γνωστό ευρέως ως Νόμος 4000,
θεσπίστηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1958
και ήταν το διάταγμα που καθόριζε την αντιμετώπιση των νεαρών
που ήταν γνωστοί ως τεντιμπόις.
Οι «τεντιμπόηδες» θεωρούνταν επικίνδυνοι
λόγω της συμπεριφοράς τους, που χαρακτηριζόταν αναιδής
και προκλητική από την τότε κυβέρνηση.
Με βάση το νόμο, τιμωρούνταν όσοι προέβαιναν σε πράξεις εξύβρισης.
Η αστυνομία συνελάμβανε όσους νεαρούς θεωρούσε ότι διέπρατταν εξύβριση,
και τους οδηγούσε στο κρατητήριο, όπου γινόταν σε αυτούς
κούρεμα με την ψιλή, τους έσκιζαν τα παντελόνια και εν συνεχεία
τους περιέφεραν στο δρόμο εξευτελίζοντάς τους.
Ο νόμος δέχτηκε έντονη κριτική γιατί προήγαγε τη διαπόμπευση.
Επίσης, όριζε ότι θα ασκούνταν δίωξη και εναντίον των γονέων
των ανήλικων ταραξιών.
Τα αστυνομικά όργανα είχαν πολύ μεγάλη ευχέρεια να ορίσουν το τι συνιστούσε
εξύβριση, και αυτό οδήγησε στην κακοποίηση και διαπόμπευση πολλών νεαρών.
Σήμερα, αρκετοί συγκρίνουν τους «αλητομπόηδες» όπως αναφέρονταν στον Τύπο,
με τους «αγανακτισμένους».
Ο Νόμος 4000 άρχισε να εφαρμόζεται στις 10 Σεπτεμβρίου[3] του 1958,
όταν τέσσερις νεαροί που είχαν κατηγορηθεί για πράξεις εξύβρισης,
διαπομπεύτηκαν στους δρόμους της Αθήνας, κουρεμένοι σύρριζα
και δεμένοι με χειροπέδες, με έναν από αυτούς να φέρει πινακίδα
που έγραφε: «Είμεθα τεντυ-μπόυς και πετάξαμε γιαούρτι κατά γυναικός».
Η ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη παρουσιάζει το νόμο και την εφαρμογή του.
Ο Νόμος γνώρισε τις μεγαλύτερες «δόξες» του στην επταετία της Χούντας,
όταν ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς διέταζε συνεχώς την εφαρμογή του
σε νεαρούς αντιπάλους της δικτατορίας, καθώς και σε μακρυμάλληδες χίπις.
Τελικά καταργήθηκε με προσωπική απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1983,
στο πλαίσιο της γενικότερης διάλυσης της αυταρχικής κληρονομιάς
της μετεμφυλιακής περιόδου.
Το φαινόμενο να γιαουρτώνονται άτομα ξεκίνησε από νεαρά άτομα,
τα οποία κατάγονταν από πλούσιες οικογένειες.
Οι πρώτοι πυρήνες των νέων που γιαούρτωναν εμφανίστηκαν
στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950 στην Αθήνα, σε περιοχές
όπως η Κυψέλη, το Θησείο και το Μεταξουργείο.
Πρώτη εφαρμογή του νόμου (1958)
Εισηγητής του νομοσχεδίου ήταν ο υπουργός Δικαιοσύνης Κωνσταντίνος Καλλίας,
ο οποίος είχε αναφέρει στη Βουλή πως το νομοσχέδιο αφορούσε αποκλειστικά
τους τεντιμπόηδες.
Ανέφερε ακόμη ότι δεν συμπεριέλαβε στο νομοθετικό κείμενο
«την κακόηχον αυτήν λέξιν, διότι προσπάθησα να εύρω την διατύπωσιν,
η οποία αντιστοιχεί κατά την ελληνικήν γλώσσαν...».
Ο υφυπουργός Εσωτερικών, αρμόδιος για θέματα ασφαλείας
Ευάγγελος Καλαντζής ήταν αυτός που εφήρμοσε πρώτος το νόμο,
δηλώνοντας ότι οι τεντιμπόηδες θα κουρεύονται για παραδειγματισμό.
Κατά συνέπεια, το 1958 έγιναν οι πρώτες συλλήψεις και τιμωρίες
αποκαλούμενων «τεντιμπόηδων».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου