Τις επόμενες μέρες είναι πιθανό
να ακούσετε ένα όργιο προπαγάνδας.
Το οποίο πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε.
Όχι με «απολογητικό» τρόπο. Όχι με «άμυνα»…
Να περάσουμε, επί τέλους, στην αντεπίθεση…
Όχι, να εξηγούμε γιατί δεν είμαστε νεοφιλελεύθεροι… «ελέφαντες»!
Αλλά εξηγώντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ιδεοληψίες του, οι «διαπραγματεύσεις» του
και η διακυβέρνησή του γενικότερα, καταστρέφουν τη χώρα!
Και μας κρατάνε καθηλωμένους στον περασμένο αιώνα. Ή και πιο πίσω…
Μια σειρά πράγματα λοιπόν, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας:
Πρώτον: Τα εργασιακά…
Πρέπει να αλλάξει η συνδικαλιστική νομοθεσία!
Τελεία και παύλα.
Δεν είναι «καπρίτσιο» των θεσμών γενικά, ή του ΔΝΤ πιο συγκεκριμένα…
Στην Ελλάδα υπάρχει πράγματι ασυδοσία των συντεχνιών!
Εργοστάσια έκλεισαν (κάποιες φορές με μαφιόζικες μεθόδους),
επενδυτές διώχθηκαν, επενδύσεις ματαιώθηκαν,
ακριβώς λόγω της ασυδοσίας των συντεχνιών.
Αλλά και λόγω της αρνησιδικίας, και της αδυναμίας των αρχών
να προστατέψουν επενδύσεις από τους «ακτιβιστές»…
Και από τις καταχρήσεις των «περιβαλλοντολόγων» και των αρχαιολόγων…
Στην Ελλάδα, όλοι θέλουν να πάρουν το «μπαξίσι» τους για να επιτρέψουν
μιαν επένδυση, ή για να την αφήσουν να λειτουργεί αφότου ξεκινήσει.
Αφότου πάρει νόμιμη άδεια!
Κι επιστρατεύουν πότε το «δασαρχείο», πότε την τοπική «αρχαιολογική αρχή»,
πότε του προστάτες του… κορμοράνου ή του πιτσιλωτού βατράχου με …
...........πλατυποδία, από το γειτονικό ρέμα, πότε το ίδιο το συνδικάτο!
Κι όταν η επιχείρηση απευθύνεται στη Δικαιοσύνη για να προστατέψει την ίδια
την ύπαρξή της, οι δίκες αργούν χρόνια και οι αποφάσεις βγαίνουν μετά από δεκαετίες.
Η γραφειοκρατία δεν υπάρχει τυχαία.
Και δεν αποδείχθηκε τόσο ανθεκτική χωρίς λόγο.
Υπάρχει για να προστατεύει όλους αυτούς τους νταβατζήδες!
Και διατηρείται γιατί «είναι πολλά τα λεφτά» από τα μπαξίσια που θα χάνονταν,
αν όλα γίνονταν φαστ-τρακ.
Όπως γίνονται παντού αλλού…
Και – για να τα λέμε όλα - διότι σημαντικό μέρος της κοινωνίας μας,
ξέμαθε να δουλεύει, ξέμαθε να επενδύει κι έχει μάθε να ζει εισπράττοντας «λύτρα»
από τις παραγωγικές δραστηριότητες που πνίγει καθημερινά.
Ας αναλογιστούμε πώς έκλεισαν στο παρελθόν εργοστάσια
όπως της Pirelli ή της Palco παλαιότερα, ή η Χαλιβουργία Ελλάδος
στον Ασπρόπυργο πιο πρόσφατα, ή τι έγινε στις Σκουριές την τελευταία διετία...
Τις περισσότερες φορές τα συνδικάτα, συχνά με τη στήριξη ανταγωνιστών
της επιχείρησής εντός ή εκτός Ελλάδος, παρέλυαν τα εργοτάξια.
Κι όταν δεν έφτανε αυτό, επιστρατεύονταν και «ακτιβιστές» της περιοχής.
Που σχεδόν πάντα έχουν τη στήριξη «περίεργων» ΜΚΟ, εντός ή εκτός της χώρας.
Μόνο στην περίπτωση των Σκουριών, το συνδικάτο της Επιχείρησης
τη στήριξε ως το τέλος.
Παντού αλλού σχεδόν, τα συνδικάτα συνέβαλαν στην υπονόμευσή της,
που οδήγησε όλους τους εργαζόμενους στην ανεργία.
Επί διακυβέρνησης Σαμαρά άρχισε να αλλάζει αυτό:
Βγήκε νέος επενδυτικός νόμος που απλοποιούσε πολύ την αδειοδότηση.
Επενέβη η αστυνομία για να διαλύσει καταχρηστικές απεργίες
(χωρίς να ανοίξει ρουθούνι).
Έγιναν και «επιστρατεύσεις» προσωπικού όπου χρειάστηκε (κυρίως
στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς).
Κινήθηκε η δικαιοσύνη και καταδικάστηκαν απεργοί που παρανομούσαν.
Απέκτησαν κυρίαρχο ρόλο οι επιχειρησιακές συμβάσεις, έναντι των «συλλογικών».
Άρχισε να μπαίνει μια τάξη…
Αρχίσαμε να γινόμαστε κανονική χώρα…
Αρχίσαμε μόνο. Είχε δρόμο ακόμα…
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να τα ανατρέψει όλα αυτά!
Και τώρα αναγκάζεται να δεχθεί όσα είχε θεσμοθετήσει η κυβέρνηση Σαμαρά
και να τα προχωρήσει κι άλλο. Κι αυτό δεν το αντέχει…
Το βασικό πρόβλημα δεν είναι οι «μαζικές απολύσεις»!
Η απαγόρευση μαζικών απολύσεων αφορά επιχειρήσεις με μεγάλο αριθμό
εργαζομένων (οκτακόσιους και πάνω).
Τέτοιες ουσιαστικά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα
(με εξαίρεση κυρίως τις Τράπεζες, τη ΔΕΗ και ορισμένες ακόμα ΔΕΚΟ).
Τέτοιου μεγέθους ιδιωτικές επιχειρήσεις έχουν φροντίσει και τις έχουν διώξει
από την Ελλάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Πριν ξεσπάσει η κρίση…
Η απαγόρευση απολύσεων πάνω από 5% αφορά σήμερα, κυρίως
τις επιχειρήσεις που… δεν υπάρχουν!
Αφορά αυτές που σχεδίαζαν να εγκατασταθούν!
Και που, αν δεν έχουν στο μέλλον τη δυνατότητα, να απολύσουν ένα μικρό αριθμό εργαζομένων για να σώσουν όλες τις υπόλοιπες θέσεις εργασίας,
τότε διστάζουν να έλθουν και να επενδύσουν. Αυτή είναι η αλήθεια…
Προσέξτε: Για να μην απολυθούν κάποιοι ίσως, στο μέλλον, δεν προσλαμβάνεται
κανείς σήμερα!
Οι «απαγόρευση απολύσεων» πάνω από το 5%, λειτουργεί ως απαγόρευση
προσλήψεων του υπόλοιπου 95%! Από σήμερα…
Κι αυτό που λένε «εργασιακός μεσαίωνας»;
Μήπως αν επιτραπούν οι «μαζικές απολύσεις» ενισχυθεί
η «αυθαιρεσία του εργοδότη»;
Μα το πρόβλημα τώρα είναι ότι δεν υπάρχουν εργοδότες!
Δεν επενδύει κανείς σήμερα, επειδή ακριβώς ως τώρα οργίαζαν οι συντεχνίες.
Το «δικαίωμα στην εργασία» προϋποθέτει ότι υπάρχει… εργασία!
Σήμερα από την πολλή… «προστασία» των «εργαζομένων» έχουν εξαφανιστεί
οι εργαζόμενοι κι έχουν πολλαπλασιαστεί οι άνεργοι!
Ασφαλώς και πρέπει να υπάρχει προστασία των εργαζομένων!
Αλλά πρέπει να υπάρχει και προστασία της επιχείρησης,
χωρίς την οποία όλοι θα γίνουν άνεργοι!
Η προστασία των «εργαζομένων» «περίσσεψε».
Η προστασία των επιχειρήσεων (από την ασυδοσία των συντεχνιών) «έλλειψε».
Η ισορροπία στον εργασιακό δίκαιο ανατράπηκε!
Εδώ και πολλά χρόνια…
Αυτή είναι η αλήθεια…
Και τώρα οι εργαζόμενοι είναι χωρίς καμία προστασία
αφού βρίσκονται πια στην ανεργία!
Χωρίς την προστασία και της επιχείρησης (χωρίς την «ισορροπία δικαίου»)
η «προστασία» των εργαζομένων κατάντησε ασυδοσία των συντεχνιών.
Αντί για «μαζικές απολύσεις» είχαμε μαζικά λουκέτα και φυγή επενδύσεων
από τη χώρα. Αυτό πρέπει να διορθωθεί! Και το ταχύτερο…
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το θέλει. Προσπαθεί να το αποφύγει.
Και δεν μπορεί να το υλοποιήσει…
Δεύτερον, οι αποκρατικοποιήσεις. Και ειδικά η Ενέργεια,
Πιο συγκεκριμένα η ΔΕΗ…
Είναι πραγματικά Κολοσσός! Μακράν η μεγαλύτερη επιχείρηση στην Ελλάδα.
(Μέχρι πριν λίγα χρόνια πολύ κερδοφόρα)
Είναι και μονοπώλιο. Επιδοτείται από το κράτος, δηλαδή από τον Προϋπολογισμό,
με ποικίλους τρόπους. Μέχρι και το συνταξιοδοτικό της καλύπτεται από το δημόσιο.
Και, παρ’ όλα αυτά, τώρα είναι στο κατώφλι της χρεοκοπίας...
Η Κυβέρνηση Σαμαρά πέρασε τη μεγάλη τομή για τη δημιουργία
της «μικρής ΔΕΗ» με παράλληλη αποκρατικοποίηση του ΑΔΜΗΕ (των δικτύων).
Τότε η ΔΕΗ θα πούλαγε ένα «ισορροπημένο πακέτο»
(αποδοτικές και λιγότερο αποδοτικές μονάδες), σε ιδιώτες,
μαζί με ένα αντίστοιχο πακέτο του πελατολογίου της.
Με τα χρήματα που θα έπαιρνε θα μπορούσε να επενδύσει η ίδια στις μονάδες
που θα διατηρούσε. Ενώ οι ιδιώτες που θα αγόραζαν τις υπόλοιπες
παραγωγικές μονάδες θα επένδυαν και σε αυτές.
Όλοι θα κέρδιζαν! Και κυρίως θα κέρδιζαν οι καταναλωτές,
δηλαδή όλοι οι Έλληνες, που θα είχαν έτσι φθηνότερη ενέργεια
(που τώρα αγοράζεται ακριβά από το εξωτερικό), χαμηλότερη ρύπανση
(αφού μερικές προς πώληση μονάδες ήταν ρυπογόνες και οι ιδιώτες
που θα τις έπαιρναν θα έπρεπε να επενδύσουν για να μη πληρώνουν «ρύπους»)
και φυσικά θα δημιουργούνταν και θέσεις εργασίας.
Γιατί η μείωση του κόστους ενέργειας μακροχρόνια θα βελτίωνε
και την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας συνολικά.
Το Σχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ» που ο ΣΥΡΙΖΑ λύσσαξε να το ματαιώσει
(μέχρι και δημοψήφισμα προσπάθησε να περάσει
από τη Βουλή – ακόμα και με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής!)
ήταν μια από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμιστικές τομές
που τόλμησε η Κυβέρνηση Σαμαρά.
Και ψηφίστηκε με επιμονή του Σαμαρά, τον Ιούλιο του 2014,
όταν υποτίθεται πως η κυβέρνηση του είχε… «εγκαταλείψει τις μεταρρυθμίσεις»,
όπως τον κατηγόρησαν κάποιοι εκ των υστέρων.
Που όταν τους υπενθύμισαν τη «μικρή ΔΕΗ»
κατάπιαν τη γλώσσα τους…
Τότε, τον Ιούλιο του 2014, η μετοχή της ΔΕΗ ήταν πάνω από 12 ευρώ!
Και θα απέδιδε στην Επιχείρηση άμεσα, πάνα από ένα δισεκατομμύριο!
Μετά ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ ματαίωσε το σχέδιο αυτό, έφαγε κάτι πρόστιμα
από την Ευρωπαϊκή Ένωση (γιατί παραβιάζεται, ανοικτά πια, η «οδηγία»
για άνοιγμα της αγοράς ενέργειας που είχε βγει πολύ ΠΡΙΝ από την κρίση),
συνέχισε την πολιτική «προνομίων» προς το συνδικάτο της, μοίρασε
και χρήματα στους συνδικαλιστές…
Ταυτόχρονα το Δημόσιο επί διακυβέρνησης Τσίπρα έκανε στάση πληρωμών
σε όλους τους «προμηθευτές» τους, μεταξύ των οποίων και η ΔΕΗ…
Κι έτσι τώρα η μεγαλύτερη Επιχείρηση της χώρας κινδυνεύει άμεσα με χρεοκοπία.
Η μετοχή της ΔΕΗ από τα 12 και πλέον ευρώ τον Ιούλιο του 2014,
έχει πέσει πια κάτω από τα 2,5!
Και την υποχρεώνουν τώρα να δώσει πάνω από το μισό πελατολόγιό της
ουσιαστικά χωρίς αντάλλαγμα (για να «ανοίξει», επί τέλους, η αγορά ενέργειας)
και να πουλήσει τις λιγνιτικές μονάδες της.
Κι ίσως και κάποια υδροηλεκτρικά.
Για πολύ-πολύ λιγότερα χρήματα…
Με τη νέα ρύθμιση (που έχει ήδη δεχθεί η κυβέρνηση Τσίπρα), η ΔΕΗ
επιδοτεί η ίδια τους ανταγωνιστές της και πλησιάζει ταχύτατα στην χρεοκοπία!
Ενώ με την πώληση παραγωγικών μονάδων της, που τώρα καλείται
να υπογράψει, θα πάρει ελάχιστα πια, εκεί που θα έπαιρνε τα τριπλάσια
και θα μπορούσε να κάνει επενδύσεις.
Αντί να πουλήσουν τη «μικρή ΔΕΗ», όπως είχε ξεκινήσει ο Σαμαράς,
τώρα θα χαρίσουν τη μισή ΔΕΗ και θα διαλύσουν την υπόλοιπη!
Το ίδιο έκαναν, άλλωστε και με τα τραίνα: Που ο Σαμαράς είχε ξεκινήσει
την αποκρατικοποίησή τους προς 400 εκατομμύρια συν επενδύσεις
που θα αναλάμβανε να κάνει όποιος αγόραζε το «πακέτο».
Και υπήρξε ενδιαφέρον τότε από τρεις πλευρές τουλάχιστον (Κίνα, Ρωσία, Γαλλία)…
Και ο ΣΥΡΙΖΑ κραύγαζε τότε, ότι αυτό ήταν, τάχα, «ξεπούλημα»!
Κι ήλθε στη διακυβέρνηση ο Τσίπρας και βγάζει για ιδιωτικοποίηση τον ΟΣΕ
προς 45 εκατομμύρια! Χωρίς δέσμευση για επενδύσεις από τον αγοραστή…
Και χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς πια…
Οι μόνοι που δεν ήθελαν τη «μικρή ΔΕΗ» ήταν οι ανταγωνιστές της.
Που θα έχαναν τα προνόμιά τους. Γιατί με βάση την προηγούμενη πολιτική
επιδοτούνταν κάτω του κόστους. Αγόραζαν ρεύμα από τη ΔΕΗ πολύ φθηνά
και το πουλούσαν σε πελάτες της ΔΕΗ πολύ ακριβότερα…
Αυτό με τη «μικρή ΔΕΗ» θα σταματούσε!
Οι μεγαλο-επιδοτούμενοι λύσσαξαν να ματαιωθεί η «μικρή ΔΕΗ»!
Στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ per mare per terra.
Και τώρα επωφελούνται που ξεπουλιέται το κουφάρι της ΔΕΗ,
γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Έτσι που την κατάντησαν…
Αυτή είναι η αλήθεια…
Το κράτος δεν μπορεί πια να κάνει τις επενδύσεις που απαιτούνται
για τις υποδομές και τα δίκτυα.
Όχι μόνο στην Ελλάδα που είχε γονατίσει από τα ελλείμματα
κι έχει πνιγεί στα χρέη.
Αλλά και στις πιο ισχυρές οικονομικά χώρες του κόσμου…
Αλλά το κράτος μπορεί να πρέπει να έχει ρυθμιστικό ρόλο,
υπέρ του δημοσίου συμφέροντος.
Όμως για να παίξει «ρυθμιστικό ρόλο» ένα σύγχρονο κράτος,
πρέπει να μη συμμετέχει το ίδιο στην παραγωγή.
Δεν μπορείς να είσαι και «διαιτητής» και «παίκτης»
ταυτόχρονα στο ίδιο γήπεδο…
Βασική αρχή αυτή, όχι μόνο στην οικονομία και στην αγορά,
αλλά σε κάθε «ανταγωνιστικό παίγνιο»…
Βασική φιλελεύθερη αρχή στο σύγχρονο κόσμο…
Αλλά αυτές οι θεμελιώδεις έννοιες που υπάρχουν στο οπλοστάσιο
κάθε σύγχρονου κόμματος (και όχι μόνο φιλελεύθερου - Κεντροδεξιού)
εδώ είναι ακόμα «απαγορευμένες»!
Στη Γερμανία το βασικό εκσυγχρονισμό στα εργασιακά, σε φιλελεύθερη
κατεύθυνση, τον έκανε το SPD, δηλαδή οι Σοσιαλδημοκράτες, επί Σρέντερ.
Στη Βρετανία τα τραίνα τα ιδιωτικοποίησε,
όχι η «κακιά» υπέρ-φιλελεύθερη Θάτσερ,
αλλά ο «χαρισματικός» Κεντροαριστερός Τόνυ Μπλαίρ, στη δεκαετία του ’90.
Για να μη πάμε πιο πίσω στη Γαλλία, όπου τα νερά ιδιωτικοποιήθηκαν
επί Προεδρίας του Σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν στη δεκαετία του ’80…
Μόνο που η σημερινή Ελλάδα δεν είναι ούτε Γερμανία
ούτε Βρετανία ούτε Γαλλία.
Κι ο Τσίπρας δεν είναι ούτε Σρέντερ, ούτε Μπλαίρ, ούτε Μιτεράν, ασφαλώς…
Μάλλον για…Πεπε Γκρίλο μοιάζει,
στο λίγο «αριστερότερο» και στο πολύ πιο… «ασόβαρο»!
Γιατί ακόμα και ο Πέπε Γκρίλο,
κατ’ επάγγελμα κωμικός,
κάτι σαν Λαζόπουλος να πούμε,
ακόμα και ο Γκρίλο, λοιπόν, δεν είπε ποτέ ότι
«θα βαράει τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές»!
Ούτε ότι θα τον… «παρακαλάνε οι δανειστές
για να τον δανείσουν»!
Και το γελοίο έχει τα όρια του, ξέρετε.
Εδώ το έχουν «τερματίσει»…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου