Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Πολλές φορές, τον Μάρτιο που ξάνοιγε η μέρα...

Πολλές φορές, τον Μάρτιο που ξάνοιγε η μέρα
κι είχαν αρχίσει τα πουλιά να κελαηδούν για ταίρι
συνήθειο το είχανε να οργανώνουν γλέντια
να δοκιμάζουν τα κρασιά που μήνες είχαν βράσει. 

Μα δυστυχώς οι άνθρωποι τον Μάρτη ξεκινούσαν
πολέμους αφού άπληστοι ανέκαθεν υπήρξαν
κι απλά όσο ανέβαιναν πολιτισμού βαθμίδες
τους «έντυναν» με όμορφα ιδανικά κι αιτίες.

Πατήρ των πάντων πόλεμος, μας έλεγαν σχολείο
πως είπε ο φιλόσοφος...με ποιά όμως μητέρα;
                             Καρτσωνάκης Πάν
 
Τα σταφύλια τα έβαζαν σε μέρος που να τα βλέπει 
καλά ο ήλιος, για να φύγει το νερό που είχαν μέσα τους. 
Ύστερα τα πατούσαν, πάλι με χορούς και τραγούδια,
 κι άφηναν το μούστο να βράσει πέντε μέρες,
 μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι, 
τοποθετημένο σε σκιερό μέρος.
Κατόπιν μάζευαν το γλυκό υγρό απ’ τον αφρό, που ήταν γεμάτο ζάχαρη, 
κι αποθήκευαν το μούστο σε πιθάρια που, πολλές φορές, τα έβαζαν μέσα στη γη.
 Τα σκέπαζαν και περίμεναν να μπει για καλά ο χειμώνας, για να τ’ ανοίξουν. 
Αρκετοί πάντως είχαν την υπομονή να περιμένουν μέχρι την άνοιξη, 
οπότε το κρασί ψηνόταν καλύτερα.
Ο τρύγος ήταν ένα από τ’ αγαπημένα θέματα για πολλούς αρχαίους. 
Αρκετοί συγγραφείς έχουν αφιερώσει στίχους και σ’ αυτόν. 
Οι Αθηναίοι πάντως φρόντιζαν ν’ ανοίγουν τα πιθάρια τους
 την πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων, και ο κάθε νοικοκύρης, 
με το πρώτο κιόλας ποτήρι, έκανε σπονδή στο Διόνυσο, 
τον αγαπητό τους θεό, του κρασιού. 
Ο κάθε τόπος στην αρχαία Ελλάδα είχε και το δικό του τρόπο παρασκευής του κρασιού. 
Για να διατηρήσουν το μούστο, όμως, όλοι έριχναν μέσα και νερό αλατισμένο,
 όπως και διάφορα αρώματα. Και πολλές φορές έψηναν το μούστο σε σιγανή φωτιά. 
Στη ρόδο και στην Κω όμως έβαζαν μέσα στο μούστο θαλασσινό νερό,
 γιατί πίστευαν ότι το κρασί που θα γίνει μ’ αυτό τον τρόπο 
δεν θα φέρει εύκολα τη μέθη και θα είναι πιο εύκολο στη χώνεψη. 
Η μέθοδος αυτή έγινε αιτία να υποστηριχθεί, από κάποιους αρχαίους συγγραφείς, 
ότι, κατά το μύθο «φυγή του Διονύσου» στη θάλασσα σήμαινε
 κι ένα τρόπο οινοποιίας, που ήταν γνωστός από παλιά. 
Δηλαδή, η ανάμειξη του γλεύκους (μούστου), που εκπροσωπείται
 από το θεό Διόνυσο ή Βάκχο, με το θαλασσινό νερό. 
Πολλοί μάλιστα -όπως ο Όμηρος- επαινούν και το κρασί του Μάρωνος 
από τη Θράκη γιατί βάζουν μέσα πολύ νερό.

Δεν υπάρχουν σχόλια :