Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος είναι φίλος μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βοήθεια που μου πρόσφερε
αυτός και η κόρη του όταν, πριν από σχεδόν 20 χρόνια,
ο Πάγκαλος, ως υπουργός εξωτερικών και ο Βενιζέλος,
ως υπουργός πολιτισμού, με μάρτυρα κατηγορίας
τη Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα θέλησαν να με εξοντώσουν
και ως προσωπικότητα και ως δημόσιο υπάλληλο
με μια βαρύτατη κατηγορία εθνικής προδοσίας (sic)
εντελώς κατασκευασμένη και ανυπόστατη.
Τότε ο Νίκος, πρόεδρος του Συνασπισμού, ως μάρτυρας υπεράσπισης διέλυσε
κυριολεκτικά το έωλο κατηγορητήριο και με αθώωσε. Αυτό δεν το ξεχνάω.
Όπως δεν ξεχνάω πόσο με στήριξε όταν ήμουν επικεφαλής του τμήματος
πολιτισμού του ΣΥΝ. Έγραφα τότε στο «Αντί» πως ο Κωνσταντόπουλος είναι
ένας κεντρώος που διασώζει την τιμή της Αριστεράς.
Όταν αποχώρησε από το κόμμα, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου με τους λογής έξαλλους,
τους ιδεοληπτικούς και τους νεοσταλινικούς.
Μετά το Νίκο, ο ΣΥΝ απογειώθηκε ως ΣΥΡΙΖΑ για να καταλήξουμε στη σημερινή
εθνική τραγωδία όπου μαθητευόμενοι μάγοι της εξουσίας προπαγανδίζουν υστερικά
το όχι διχάζοντας ένα ολόκληρο λαό για να ψηφίσουν ναι πέντε μέρες μετά!
Το παιχνίδι του Schäuble πέτυχε απόλυτα ρίχνοντας την Ελλάδα στο καναβάτσο
επιβάλλοντας πιο εξοντωτικούς όρους από ποτέ και δίνοντας ένα σκληρό μάθημα
σε όποιον αμφισβήσει στο μέλλον το γερμανικό Imperium. Απ´ την άλλη, Ομπάμα
και Πούτιν προώθησαν τις δικές τους πολιτικές, σαφώς αντιευρωπαϊκές,
με δούρειο ίππο τον Τσίπρα και το μικροαστικό, ψευδοεπαναστατικό
δημοσιοϋπαλληλικό-κρατικιστικό κόμμα του.
Η γεωπολιτική θέση της χώρας είναι,βλέπετε δέλεαρ για κάθε μικρό ή μεγάλο
ιμπεριαλιστή που έχει συμφέροντα στην περιοχή. Τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ
και η εγκληματική ανεπάρκεια της ηγεσίας του θα διδάσκονται
στο μέλλον στις σχολές πολιτικής επιστήμης.
Το θέμα μας όμως είναι ο Νίκος. Γιατί παραμένει, ακόμα και τώρα, πιο άφωνος
ακόμη και από τον Καραμανλή … τον φλύαρο; Αντιλαμβάνομαι πως η θέση του
είναι πολύ δύσκολη καθώς στο γενικό ξεχαρβάλωμα του τόπου πρωτοστατεί
η πρωτοθυγατέρα του Ζωή. Ο Κωνσταντόπουλος θα μπορούσε να είναι σήμερα
Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη θέση του ανύπαρκτου Πάκη
ή του αδιάφορου Παπούλια. Το όνομά του έπαιζε ήδη από του 2004
και είχα προσωπικά συμβάλει σε αυτό με εισηγήσεις μου προς τον Κώστα Καραμανλή.
Η ευθύνη του τελευταίου στις μετέπειτα εξελίξεις δεν χρειάζεται να αναπτυχθεί
σε αυτό το μικρό σημείωμα.
Πρέπει όμως να υπογραμμιστεί ότι ο Καραμανλής, παρά τα ιστορικά του λάθη,
με τη δραματική έξοδο του από την κυβέρνηση, προσπάθησε να περισώσει
ό,τι μπορούσε να περισωθεί από το προσωπικό πολιτικό του κεφάλαιο.
Κάτι που δεν έκανε ο Νίκος, και που φοβάμαι δεν τολμάει να κάνει ο Τσίπρας
πιεζόμενος από την τραγική φόρτιση της στιγμής. Ο Νίκος, όντας ιδιώτης,
διορίστηκε από τον ολιγάρχη-πελάτη του πρόεδρος του Παναθηναϊκού
για να απολυθεί μετά από λίγες μέρες ως αποτυχών. Ένας Βαρδινογιάννης
«τελείωσε» έναν Κωνσταντόπουλο με συνοπτικές διαδικασίες δια παντός!
Τεράστιο μάθημα για κάθε νυν και μέλλοντα ηγέτη οποίος θα αφήσει την προσωπική του φιλοδοξία να στραγγαλίσει και την δημόσια του εικόνα και την ιστορία του.
Και έρχομαι στον Τσίπρα: Αν θέλει να περισώσει τα περιτρίμματα του πολιτικού του κεφαλαίου,ας παραιτηθεί τώρα υπέρ π.χ. του Γιώργου Σταθάκη, του πιο ικανού
και του πιο προβλεπτικού, όπως απεδείχθη, από τα κυβερνητικά του στελέχη.
Αλλά κι ενός ανθρώπου, ξέρω τι λέω, που έχει καλές σχέσεις με το ντόπιο κεφάλαιο.
Ας το επαναλάβω, πολιτική είναι να συνθέσεις τα αντίθετα, να εξισορροπείς ανάμεσα
στο επιθυμητό και το εφικτό, δηλαδή να ανακατεύεσαι με τα σκατά
και να λερώνεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο.
ΥΓ. Τη στιγμή αυτή μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας ειδικού σκοπού με κορμό
το ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει η πιο ρεαλιστική λύση στον γκρεμό που έχει βρεθεί η χώρα.
Όποιος διαβάζει τα κείμενα μου, θα πρέπει να παραδεχτεί πως από την πρώτη
στιγμή κατήγγειλα και τον Μπαρουφάκη και την προβοκατόρικη πολιτική του
και τον μικρομεγαλισμό των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις τεράστιες
ιστορικές του ίδιου του πρωθυπουργού, ενός ανθρώπου με άστρο που βιάστηκε
να το «ανάψει» σε βάρος ενός ολοκλήρου τόπου.
Τώρα με μαθηματική ακρίβεια θα γίνει ό, τι λέγαμε στον Τσίπρα να κάνει
λιγότερο από ένα χρόνο πριν (δηλαδή εκλογές στο τέλος του 2015).
Η αρχομανία ορισμένων και η προφανής ολιγοφρένεια των υπολοίπων έφεραν
τη χώρα στο σημερινό κατάντημα. Οι εκλογές θα γίνουν σύντομα, η τωρινή
αστεία Βουλή με την μοναδική πρόεδρο της θα διαλυθεί και ένα καινούργιο
μνημόνιο με υπογραφή Τσίπρα θα ταλανίσει στο άδηλο μέλλον
τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτή η Αριστερά μας άξιζε;
Μάνος Στεφανίδης, Αναπληρωτής καθηγητής ΕΚΠΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου