Μήπως και όσα δείχνει, η εικόνα, είναι πάντοτε αλήθεια;

Λαϊκές Αγορές,

τις αγορεύειν βούλεται;

Κάποιες φορές, πιάνω τον εαυτό μου να τριγυρίζει

 στις λαϊκές αγορές, δίχως την πρόθεση να ψωνίσω κάτι,

 απλά και μόνο να χαζέψω με ή και χωρίς 

την φωτογραφική μου μηχανή και είναι ακριβώς αυτές 

τις φορές που μετανιώνω που δεν την έχω μαζί μου.

Το τι ακριβώς είναι αυτό που με γοητεύει

στις λαϊκές αγορές, έχω πάρα πολλές φορές αναρωτηθεί.

Μήπως τα χρώματα, οι φωνές, οι μυρωδιές,

 η διαρκής κίνηση των ανθρώπων ή η αίσθηση ότι αυτό

 που γίνεται είναι κάτι που θυμίζει κάποιες άλλες εποχές

 τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν χάσει 

σε τόσο πολύ μεγάλο βαθμό την ανάγκη τους

 για αυτό το είδος επικοινωνίας.

Μια εκδήλωση καθημερινότητας που κουβαλάει μέσα της

 κάτι από γιορτή αλλά και κάτι από συνάθροιση

 όπου μπορείς να δίνεις και να παίρνεις αγαθά 

αλλά και ταυτόχρονα νιώθεις μέλος της κοινότητας, 

από το να ανταλλάξεις μια καλημέρα μέχρι

 και δυο κουβέντες να πεις, που λεει ο λόγος.

Μία ανάγκη μας για την αγορά και όλα όσα αυτή

 συνεπάγεται (τις αγορεύειν βούλεται), που έρχεται

 από πολύ παλιά και θυμίζει πανηγύρι, έτσι όπως

 κουβαλάει κάτι από θεατρικό δρώμενο;

Τις όποιες φορές κατορθώνω να σηκώσω 

το φακό της φωτογραφικής μου μηχανής, 

στην επιθυμία μου να αποτυπώσω αυτό το ελάχιστο 

από τη μαγεία της στιγμής, νιώθω την ιερότητα 

αυτής μου της κίνησης καθώς γνωρίζω πολύ καλά, 

τώρα πια ότι, ελάχιστες από αυτές τις εικόνες 

θα καταγράψουν τελικά, αυτό που το μάτι 

και το μυαλό μου είδε.

Δεν είναι όμως, ευτυχώς πάντοτε έτσι 

και κάποιες άλλες φορές ο φακός μου καταγράφει 

και κάτι περισσότερο από αυτό που εγώ πρόλαβα 

να συνειδητοποιήσω.

Ακριβώς γι’ αυτές τις εικόνες είμαι περήφανος

 και όπως φιλάρεσκα, αλλά όχι εντελώς άδικα

 συνηθίζω να λεω, είναι το ένστικτό μου που δούλεψε. 

Είναι αυτό το μαγικό κλάσμα του δευτερολέπτου 

που, όπως λέμε, ήταν η κατάλληλη στιγμή. 

Η φωτογραφία μου τότε γίνεται το όχημα

 που θα μεταφέρει στους άλλους αυτό που εγώ βίωσα.

Η κάθε εικόνα κάνει τη δουλειά που κάνουν

 χίλιες λέξεις ενός κειμένου, για να θυμηθούμε

 και την πασίγνωστη Κινέζικη παροιμία. 

Φυσικά, θα μου πείτε, όσα περιγράφει ένα κείμενο, 

δεν είναι απαραίτητα όλα αλήθεια.

Μήπως και όσα δείχνει η εικόνα 

είναι πάντοτε αλήθεια;

Στο βαθμό που η εικόνα μπορεί να μεταφέρει 

υποκειμενικές αλήθειες, δηλαδή μπορεί 

να μεταφέρει και ψέματα, τότε η εικόνα γίνεται,

 από εργαλείο και όχημα, έργο τέχνης.

Τελικά τι άλλο είναι η τέχνη από μία υποκειμενική 

αλήθεια, με υποκειμενικό τρόπο, 

σε μια προσπάθεια όμως να δείχνει αντικειμενικός.

Φιλικά

Πάν Καρτσωνάκης