Ύστερα μιλάμε, ανερυθρίαστα, για τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στον ήλιο, 

στο πόσιμο νερό, στον καθαρό αέρα

και σε μια σειρά αυτονόητα αγαθά,

που προσφέρει απλόχερα

 η μητέρα φύση στα πλάσματά της.

Αγαθά, στα οποία θα έπρεπε να έχουν μερίδιο ανάλογο,

όλα τα πλάσματα που είχαν την τύχη να γεννηθούν.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός ωστόσο, κατόρθωσε να κάνει

τόσο προβληματικό το αυτονόητο δικαίωμά μας,

σε σημείο που να θεωρούμε σαν κάτι φυσιολογικό,

το αντίθετο . . . . . . . . . . 

Ο άνθρωπος πάντοτε ανακάλυπτε τρόπους,

στην μακραίωνη ιστορία του, να εκμεταλλεύεται

την ανάγκη των άλλων ανθρώπων

ακόμα και για την ικανοποίηση

των πιο βασικών τους αναγκών.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο ζωικό βασίλειο,

που κάποια σαρκοβόρα στήνουν καρτέρι στα σημεία

που θα πιουν νερό τα υπόλοιπα,

 για να τους επιτεθούν

 και να τραφούν από τις σάρκες τους.

Ύστερα μιλάμε, ανερυθρίαστα, 

 για τον ανθρώπινο πολιτισμό. 

Σε τι διαφέρουμε δηλαδή από τα υπόλοιπα ζώα, 

αφού δεν κατορθώσαμε να  ξεπεράσουμε το σημείο αυτό; 

Στο ότι έχουμε γραπτό λόγο και αποθηκεύουμε γνώση

ή στο ότι αποθηκεύουμε υλικό πλούτο;

Μήπως στο ότι κατασκευάζουμε εργαλεία;

ή  γιατί έχουμε επιστήμη και μπορούμε

να κάνουμε θαύματα;

Στο ότι έχουμε θεούς και ανώτερα ιδανικά

όπως πατρίδα, οικογένεια ή φιλία;

Τι είναι όλα αυτά μπροστά στο γεγονός,

ότι δεν κατορθώσαμε ακόμα

να νικήσουμε αυτόν τον πανάρχαιο δαίμονα

που μας αναγκάζει να φερθούμε σαν αρπακτικά;

Επιβίωση και διαιώνιση του είδους.

Να τα δύο βασικά νήματα, 

που κινούν, στην πραγματικότητα 

τις πιο πολλές μας πράξεις, ακόμη δυστυχώς

 και ας μην έχουμε το θάρρος να το παραδεχτούμε.

Όταν ο άνθρωπος και μόνο τότε, θα σπάσει 

τις δυο του αυτές αλυσίδες, 

θα μπορέσει πραγματικά να πετάξει

προς την πραγματική του αποστολή,

που δεν είναι φυσικά να σέρνεται

στον πλανήτη μας και μόνο,

 αλλά να ταξιδέψει στο απέραντο σύμπαν

που προκλητικά απλώνεται γύρω του.

Ο πλανήτης μας δεν είναι, 

παρά ένα θερμοκήπιο, εκκολαπτήριο,

το κουκούλι μας και τίποτε άλλο.

Υ. Γ : Τώρα που ξαναδιάβασα, το παραπάνω κείμενο, 

 διαπιστώνω 

ότι ίσως ήμουν λίγο υπερβολικός.

Καλύτερα όμως έτσι, παρά να συνεχίσουμε

 να χαϊδεύουμε τα αυτιά μας.

Μίλησα ακόμη και για αποστολή

κι όμως πάντοτε φοβόμουν

όλους αυτούς που μιλούσαν για αποστολές.

Όσο για το αν σερνόμαστε σε τούτο τον πλανήτη, 

είναι σχήμα λόγου που μου γεννήθηκε σαν ιδέα

όταν κάποτε είδα, σε σχεδιάγραμμα, 

το πάχος του ατμοσφαιρικού αέρα μέσα στο οποίο

μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, 

σε σχέση με το μέγεθος του πλανήτη μας.

Καρτσωνάκης Πάν