Τότε ακριβώς ήταν που μάθαμε πως τίποτα δεν είχε χαθεί.

Πανάρχαιες ελιές, κούφιοι κορμοί συστραμμένοι˙ 

το δύστυχο σταχτί˙ το καπνισμένο κίτρινο˙ 

ίσκιοι των σύννεφων στους απέναντι λόφους. 

Έρχεται υπάκουο το μακρινό, σε κοιτάει απ’ το πλάι˙ 

ξεχνάς εκείνο που ‘θελες να του ζητήσεις˙ το χέρι σου 

αφηρημένο περπατά στη μαλακιά ράχη του ζώου. 

Ήταν αυτό; Και τι ήταν; Αντεστραμμένος χρόνος; 

Οι γριές τυλίγουνε τα πόδια τους μ’ εφημερίδες, 

τα δένουνε με σπάγκους. Προφυλάξεις, προφυλάξεις, - 

Ω, σιωπηλή διάρκεια˙ καθόμαστε χάμου στο χώμα 

μ’ ένα καλάθι φραγκόσυκα, με το ‘να παπούτσι του δρομέα, - 

κι αυτή η επίμονη γυναίκα, η αποστεωμένη, η άγρια, 

κάτω απ’ το δέντρο, μες στην πεισμωμένη λάμψη, 

κρατώντας στα δυο χέρια της το απαρηγόρητο βρέφος. 

  

Τότε ακριβώς ήταν που μάθαμε πως τίποτα δεν είχε χαθεί.

                                                    Γιάννης Ρίτσος