Δεν μπορούμε να καταλάβουμε την μανία
που έχει πιάσει τρανούς οικονομολόγους
για τον πληθωρισμό. Τι φοβούνται;
Ότι μπορεί δήθεν να υποστεί απώλεια
το εισόδημα των εργαζομένων;
Μα, δεν υπάρχει εισόδημα για να «χαθεί».
Μήπως, λοιπόν, θα ήταν καλό να υπάρχει
λίγος πληθωρισμός, αν αυτός βοηθούσε
τον κόσμο να ανασάνει;
Οι Γερμανοί ακούν την λέξη «πληθωρισμός»
και βγάζουν σπυράκια. Η εμπειρία της Δημοκρατίας
της Βαϊμάρης έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της.
Τότε που οι άνθρωποι έσπευδαν το βράδυ να ξοδέψουν
τα χρήματα που κέρδιζαν στο φως της ημέρας,
φοβούμενοι ότι μέχρι να ξημερώσει
θα είχαν χάσει παντελώς την αξία τους.
Ο μεγάλος πληθωρισμός, επίσης, ήταν
και το εργαλείο που χρησιμοποιούσαν
στο παρελθόν για να «κουρέψουν» τα χρέη τους!
Όταν ένα νόμισμα έχανε την αξία του
κατά 60% ή 80%, τότε ήταν σαν να κουρευόντουσαν
αντίστοιχα οι απαιτήσεις των δανειστών,
εφόσον είχαν αγοράσει ομόλογα της χώρας.
Παρά τους φόβους των Γερμανών ότι ο πληθωρισμός
θα τους διαλύσει την θαλπωρή που τους προσφέρει
το μάρκο (ευρώ), η αλήθεια είναι ότι λίγος
πληθωρισμός δεν είναι απαραίτητο ότι βλάπτει.
Αντίθετα, ο επίμονος πόλεμος ενάντια
στο τέρας του πληθωρισμού
δημιουργεί παρενέργειες.
Η αντίληψη περί τιμωρίας όσων ξεφεύγουν
από τα συμφωνηθέντα για το έλλειμμα πηγάζει
από τους φόβους για μία νέα Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Μόνο που ο πόνος που επιφέρει αυτή η πολιτική
είναι πραγματικά μεγάλος. Κι επιπλέον, οι παρεκκλίσεις
από τις συμφωνηθέντες πολιτικές δεν γίνονται επειδή
αυτός είναι ο αντικειμενικός στόχος των... παραβατών.
Πολλές φορές, απλά, δεν γίνεται διαφορετικά.
Ζητάνε από τον Νότο να αντιμετωπίσει
τα τεράστια προβλήματά του πληρώνοντας
όταν ο πλούσιος Βορράς πληρώνει μικρούς τόκους
που του προσφέρουν και περισσότερα κέρδη.
Θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Οι δοκιμαζόμενοι Νότιοι να πληρώνουν
χαμηλότοκα δάνεια. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί,
εκτός κι αν υπάρξει μία πολιτική απόφαση
για μεταφορά πόρων που θα οδηγήσουν
στο ίδιο αποτέλεσμα. Κάτι που δεν θέλει
καν να συζητήσει η Γερμανία. Επειδή ακριβώς
κερδίζει από την σημερινή κατάσταση.
Συγκεντρώνει κεφάλαια με μηδαμινό κόστος
για να χρηματοδοτεί τις βιομηχανίες της
κι αυτό δεν πρόκειται να δεχτεί να το χάσει.
Ωστόσο, αυτή η πολιτική δεν έχει μεγάλα ποδάρια.
Προσφέρει βραχυπρόθεσμα οφέλη σε λίγους,
αλλά στερεί το οξυγόνο από τους πολλούς.
Οι δρόμοι που απομένουν είναι συγκεκριμένοι:
Είτε θα υιοθετηθεί ένα δεύτερο νόμισμα
είτε θα προχωρήσει η Ευρώπη σε ένα μοντέλο
ανάλογο με εκείνο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η δεύτερη επιλογή μοιάζει να είναι και η πλέον λογική.
Δεν γνωρίζουμε, όμως, αν την αντέχουν όλοι.
Και κυρίως αν αντέχουν να ξεπεράσουν τις φοβίες
που τους δημιούργησε το ένοχο παρελθόν τους...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου