Ο Βενεζουελανός Φραγκίσκος ντε Μιράντα
(Sebastian Francisco de Miranda, 1750-1816)
θεωρείται εξέχουσα φυσιογνωμία
του λατινοαμερικανικού απελευθερωτικού
κινήματος, «πρόδρομος» (Precursor)
του Σιμόν Μπολίβαρ
και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους
των ιδεών του Διαφωτισμού και της Γαλλικής
Επανάστασης στον ισπανόφωνο κόσμο.
H σύνδεσή του με τον ελληνικό κόσμο άρχισε
με τη μελέτη των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων
και ειδικότερα εκείνων που θεωρούνται
ως «προφήτες» της νεώτερης δυτικής Δημοκρατίας.
Ωστόσο, τον νέο Ελληνισμό τον γνώρισε από κοντά
όταν επισκέφθηκε το 1789 την Ελλάδα
κατά τη διάρκεια ενός πολυσυζητημένου ταξιδιού του
από τη δυτική Ευρώπη ως τη Ρωσσία
της Μεγάλης Αικατερίνης.
Τις εντυπώσεις από τη διαδρομή εκείνη
τις κατέγραψε σε ένα ενδιαφέρον ημερολογιακό
κείμενο, που δεν θα πρέπει μόνο να εκτιμηθεί
ως δείγμα της ταξιδιωτικής φιλολογίας της εποχής,
αλλά και ως τεκμήριο της βιωματικής
και θα μπορούσαμε να πούμε φιλελληνικής σχέσης
του Μιράντα με τον ελληνικό κόσμο,
τόσο τον αρχαίο όσο και τον νεώτερο –στον οποίο
μάλιστα αναζητούσε σύμβολα
της νοτιοαμερικανικής ανεξαρτησίας.
Στην Ελλάδα ταξίδεψε με την πρόθεση
να αποκτήσει γνώσεις για τον αγώνα
για την ελευθερία που αργότερα μετέφερε
στην ήπειρό του και έτσι θεωρείται ο πρώτος
Αμερικάνος που πάτησε σε ελληνική γη.
Την εποχή της άφιξής του, η Ελλάδα ήταν
υπό οθωμανική κατοχή από το 1453
και τον απασχόλησε να χαρακτηρίσει τη στάση
μιας κοινωνίας εισβολέων,καταπιεστική,
όπως τη χαρακτήρισε στο ημερολόγιό του,
πάνω σε ένα λαό ταπεινό,ευαίσθητο,ενωμένο,
φιλικό, αγαπητό που είχε τη μουσική μέσα του,
μεταξύ πολλών προτερημάτων που κατείχε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου