Από την Άννα Δαμιανίδη
Όταν πέθανε ο Αλαίν Ντελόν και γέμισε φωτογραφίες
το διαδίκτυο, προσπαθούσα να θυμηθώ
σε ποιους ρόλους τον είχα δει.
Είχα δει σίγουρα την «Έκλειψη», τον «Κύριο Κλάιν»
και τον «Γατόπαρδο»,
τον «Ρόκο και τ’ αδέλφια του», την «Πισίνα»
και κάμποσα άλλα, αλλά δεν μου έρχονταν
οι ρόλοι του στο μυαλό.
Αδύνατον να θυμηθώ αν στον «Γατόπαρδο»
με το μουστακάκι κάνει κάποιον ευαίσθητο
αριστοκράτη, ή κυνικό προικοθήρα, κι ας είχα
ξαναδεί την ταινία σχετικά πρόσφατα.
Σίγουρα παίζει τον εγκληματία με το αγγελικό
πρόσωπο σε ένα σωρό ταινίες, αλλά μέσα
στο μυαλό μου αυτός ο συνδυασμός δεν έγραψε.
Γι’ αυτό και δεν τις καταλάβαινα, έβγαινα
από το σινεμά κάπως απογοητευμένη πάντα,
με το παράπονο ότι η κάμερα δεν είχε δείξει
αρκετά το πρόσωπό του, έχοντας ξεχάσει
την υπόθεση κι όλα τα υπόλοιπα.
Μα γιατί οι κάμερες μένουν τόσο πολύ
στα γυναικεία πρόσωπα κι όχι στα αντρικά;
Είχα φτιάξει ολόκληρη θεωρία επ’ αυτού,
η οποία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ποτέ
δεν διαψεύστηκε.
Ποτέ η κάμερα δεν έμεινε όσο έπρεπε, για το δικό μου
γούστο, στο πρόσωπο του Αλαίν Ντελόν.
Το μόνο άστρο που μεσουρανεί σε όλη
την ταινία είναι ο αειφόρος
Αλαίν Ντελόν στο ρόλο του Καίσαρα.
Ιδιαίτερης ευφήμου μνείας είναι
η πρώτη σκηνή όπου ο Ιούλιος
μιλάει στον εαυτό του στον καθρέφτη.
Μετά το κλασικό "αβέ μουά"
[χαίρε εαυτέ μου].
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου