Υπάρχει μία περίεργη λογική στους διαγωνισμούς
που έχουν να κάνουν με τέχνη.
Η τέχνη δεν είναι αγώνας δρόμου που θα κόψει κάποιος
πρώτος το νήμα στον τερματισμό αλλά δυστυχώς
από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν και είναι
και δημόσιες σχέσεις αλλά και με πολλούς άλλους αστάθμητους παράγοντες
να παίζουν ρόλο.
Δεν πρέπει να παίρνουμε λοιπόν τους διαγωνισμούς
στα σοβαρά παρά μόνον ως αφορμή για δημόσιες σχέσεις.
Ναι, δημόσιες σχέσεις και βραβεία που πολύ απλά
θα μπουν στο βιογραφικό μας
αλλά που μας απομακρύνουν τις περισσότερες φορές
από την ίδια την ουσία της τέχνης
εκτός και αν τους δούμε σαν αυτό που είναι και μόνο
δηλαδή σαν παιχνίδι δημοσίων σχέσεων.
Να φανταστείτε ένα πρόχειρο παράδειγμα,
ΟΙ ΝΕΦΕΛΕΣ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ
δεν είχαν πάρει το πρώτο
αλλά το τρίτο βραβείο τότε που πρωτοπαίχτηκαν.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Μήδεια
που "ευτύχισε" κι αυτή το τρίτο βραβείο.
Θα μπορούσα να αναφέρω πάρα πολλά παραδείγματα
αλλά θα γινόταν όλο αυτό κουραστικό.
Α, ναι και κάτι ακόμη τελευταίο.
Αν ο μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς
ήταν σε κριτική επιτροπή σε έναν διαγωνισμό ποίησης
όπου θα ήταν ανάμεσα στους διαγωνιζομένους
ο Καβάφης ή ο Καρυωτάκης
ποια θα ήταν η γνώμη του πιστεύετε;
Φιλικά Πάν Καρτσωνάκης
Προσωπικά κατανοώ τους ανθρώπους
που συμμετείχαν σε διαγωνισμούς.
(αν κι εγώ δεν πιστεύω ούτε και συμμετέχω σε διαγωνισμούς)
Η ιστορία έχει δείξει πόσο έξω πέφτουν ηθελημένα
ή αθέλητα οι κριτές.
Αυτοί οι άνθρωποι (οι διαγωνιζόμενοι)
δεν διεκδικούν δάφνες αλλά έναν έπαινο.
Οι διοργανωτές θα μπορούσαν κάλλιστα
να μοιράζουν επαίνους συμμετοχής
σε όλους αυτούς τους συμμετέχοντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου