Τι εννοούμε με τον όρο "γενοκτονία"; (απλά μαθήματα)

Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη

 της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία 

των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου.

 Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική 

εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής,

 φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. 


Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, 

το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. 


Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα

 για κάτι που έκανε, 

αλλά για κάτι που είναι.

Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. 

Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία; 
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση

 της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς,

σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, 

με αποκορύφωμα τη συστηματική 

και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας. 

Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. 

Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου

 μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις περιόδους.

  Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα 

του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση 

κατά των Ελλήνων του Πόντου. Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα

 και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. 

Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. 

Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί

 των ελληνικών πληθυσμών. 

Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922 υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους. 

Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774.

  Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών 

να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανώντους φιλελεύθερους νόμους. 

H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη 

του τουρκικού εθνικισμού. Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους, των Γερμανών, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση

 των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. 

Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.

 Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911,

 εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου 

και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ ( 1919 - 1923 ).

  Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο " Ένωση και Πρόοδος" ιδρύθηκε το 1889. 

Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε 

η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. 

Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.

  Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών 

και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. 

Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα

 τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές.

 
Κατ΄ αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.

  Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου. 
Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε

 χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες 

εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.

  Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο 

του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: "Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν 

δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. 

Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, 

όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. 

Οι περισσότεροι απ'; αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. 

Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι 

κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν

 για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ... "

  Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολίσεις των χωριών, 

τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα

των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα 

των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν. 

Το τελικό πλήγμα. 
Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων

 από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. 

Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.

 Στις 19 Μαϊου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, 

αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. 


Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, 

τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει 

την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού.

 Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό

 καθεστώς στους πέντε αιώνες

 της τυραννικής διοίκησής του, 

το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, 

εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου 

και της Ιωνίας.

 Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, 

οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί,

 οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου 

να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο

 για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. 

Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό

και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.

 Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση.

 Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, 

που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. 

Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.

  Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης 

των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος

 της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων. 

ΠΗΓΗ