Να γιατί υποστηρίζω ότι η σάτιρα πρέπει να έχει όρια.

Η ελευθερία του να γίνεσαι τέρας.

“Το να σκέπτεται κανείς ελευθέρως, είναι ωραίον. 

Το να σκέπτεται και ορθώς είναι ωραιότερο” έγραφε 

ο Βολταίρος...

Η φράση αυτή μάλιστα είναι και η επιγραφή μετώπης

 του πανεπιστημίου της Ουψάλας της Σουηδίας, 

της χώρας από όπου προέρχεται ο “καλλιτέχνης”

 Λαρς Βιλκς, ο οποίος το 2007 είχε ξεσηκώσει 

κύμα αντιδράσεων στον μουσουλμανικό κόσμο όταν 

δημοσιεύθηκαν τα σκίτσα του, τα οποία απεικόνιζαν 

τον προφήτη Μωάμεθ με σώμα σκύλου.

 Η προοδευτική Δύση διερρύγνυε τότε τα ιμάτιά της για την ελευθερία της έκφρασης. 

Η ίδια υποκριτική Δύση, η οποία όταν για κάποια άλλα σκίτσα του προφήτη

 του Ισλάμ οι μακελάρηδες φονταμενταλιστές στο Charlie Hebdo συγκλόνισαν 

την υφήλιο πνίγοντας στο αίμα το γνωστό γαλλικό περιοδικό, δήλωνε “je suis charlie” 

και κατέβαινε σε συλλαλητήρια διαμαρτυρίας.

 Σήμερα το γαλλικό αυτό περιοδικό απασχολεί εκ νέου την επικαιρότητα.

 Γνωστή η μέθοδος του να προκαλεί κάποιος για να πουλήσει περισσότερα φύλλα, 

πλην όμως οι Γάλλοι τυχοδιώκτες του τύπου το παράκαναν.

 Οι Αρχαίοι Έλληνες υποστήριζαν ότι “ουδείς ελεύθερος εαυτού μη κρατών”,

δηλαδή ότι κανένα άτομο δεν είναι ελεύθερο αν δεν είναι σε θέση να εξουσιάζει

 τον εαυτό του. Αυτό που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο φύλλο του γαλλικού περιοδικού αποδεικνύει πως το μικρόβιο της ιδιοτέλειας και του αχόρταγου κέρδους έχει

 κατασπαράξει τα μυαλά και κυρίως τις ψυχές των ιθυνόντων του περιοδικού.

 Δεν το χωράει ανθρώπου νους πως διανοήθηκαν να δημοσιεύσουν ειρωνικά 

σκίτσα με το νεκρό αγόρι στην ακροθαλασσιά, τον μικρό Aylan.

 Στο πρώτο σκίτσο απεικονίζεται ο νεκρός τρίχρονος Αϊλάν και το σκίτσο 

έχει τίτλο: “Τόσο κοντά στον στόχο του…” και από δίπλα του ακριβώς βρίσκεται

 μια διαφημιστική πινακίδα που παραπέμπει στη γνωστή αλυσίδα

 ταχυφαγείων McDonald’s και η οποία γράφει: “Δύο παιδικά μενού στην τιμή του ενός”.

 Το δεύτερο σκίτσο έχει τίτλο: “Η απόδειξη ότι 

η Ευρώπη είναι χριστιανική”. 

Δείχνει τον Χριστό όρθιο και τη λεζάντα να λέει

 “οι χριστιανοί περπατούν πάνω στο νερό”, 

ενώ δίπλα του φαίνεται ένα μικρό παιδί να βυθίζεται 

και τη διευκρίνιση δίπλα:

 “Τα παιδιά των μουσουλμάνων βουλιάζουν”.

Εκεί που δεν υπάρχει θεός όλα επιτρέπονται ως γνωστόν.

Και οι ειρωνείες για τον Ιησού ή των Μωάμεθ αποτελούν θέλξη για όσους αρέσκονται 

να ισοπεδώνουν τα πάντα.

Όμως η εκμετάλλευση της τραγωδίας του τρίχρονου αγοριού και όσων 

η εικόνα του πρεσβεύει αποτελεί μια άλλου είδους ιεροσυλία. 

Ιεροσυλία απέναντί στα “άγια των αγίων” της ελευθερίας της έκφρασης.

 Οι Γάλλοι παραχαράκτες της ελευθερίας της έκφρασης είναι υπόλογοι 

απέναντι στη συνείδηση όλου του πλανήτη.

 Γιατί ελευθερία είναι το δικαίωμα 

να κάνεις λάθος κι όχι το δικαίωμα να πράττεις λάθος… 

Ελευθερία σημαίνει ευθύνη… Ελευθερία χωρίς ήθος, σοφία και αρετή είναι 

το μεγαλύτερο απ’ όλα τα κακά…

 Κι όπως έλεγε και ο Κινγκσλεϊ :Υπάρχουν δύο ειδών ελευθερίες: 

Η ψεύτικη, που κάνει κανείς ό,τι θέλει. Και η αληθινή, που κάνει κανείς ό,τι πρέπει

 Το θέμα λοιπόν είναι πόσο πραγματικά ελεύθερος είναι τούτος ο κόσμος. 

Γιατί αν ελευθερία είναι να γίνεσαι τέρας, τότε ποιό το νόημα;

 “Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν …μ’ακους;

 Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ακούς ;

” Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

 dotnews.gr

Δικό μας σχόλιο:

Να γιατί υποστηρίζω ότι η σάτιρα πρέπει να έχει όρια.

Κάποτε θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η σάτιρα θα πρέπει να έχει όρια.

Όλα θα πρέπει να έχουν.....ναι και ο έρωτας.

Υ.Γ: Ένα πρόχειρο παράδειγμα θα σας θυμίσω που από μαθητής στο Λύκειο

θυμάμαι ότι με ενοχλούσε*.

Η σάτιρα που έκανε ο μεγάλος μας σατιρικός ποιητής, ο Αριστοφάνης

στις "Νεφέλες" του για τον Σωκράτη που τελικά προετοίμασε κατά κάποιον τρόπο

(πάντοτε, κατά την γνώμη μου) την καταδικαστική απόφαση να πιει το κώνειο.

Υ.Γ:*Πολλά πράγματα με ενοχλούσαν στον τρόπο και μέθοδο και ύλη

της κρατικής μας εκπαίδευσης, στην πραγματικότητα.