Tο πρώτο ρομπότ στην ιστορία...o Τάλως ήταν μυθικός χάλκινος γίγαντας!

Ο Τάλως ήταν μυθικός φύλακας της Κρήτης.

 Ήταν γιγάντιος, ανθρωπόμορφος 

και με σώμα από χαλκό. 

Σχετικά με την προέλευσή του, υπάρχουν 

διαφορετικές εκδοχές. 

Η πιο γνωστή, από τον Απολλόδωρο..

Οι Φιλολογικές Πηγές Για Τον Τάλω.

Ο Απολλόδωρος, μιλώντας για την επιστροφή 

των Αργοναυτών από την Κολχίδα αναφέρει: 

“Από κει ξεκινώντας, εμποδίζονται να προσεγγίσουν

 την Κρήτη από τον Τάλω. Γι’ αυτόν άλλοι λένε 

ότι καταγόταν από το χάλκινο γένος κι άλλοι ότι

 τον έδωσε στο Μίνωα ο Ήφαιστος.

 Ο Τάλως ήταν ένας χάλκινος άντρας, μερικοί όμως,

 έλεγαν πως ήταν ταύρος. 

Κι είχε μια φλέβα που κατέβαινε από το σβέρκο 

μέχρι τους αστραγάλους. Στην άκρη της η φλέβα

 ήταν καρφωμένη με χάλκινο καρφί. Αυτός ο Τάλως 

τρείς φορές την ημέρα περιτριγύριζε το νησί 

και το επιτηρούσε. Έτσι, είδε τότε την Αργώ 

να πλησιάζει και άρχισε να της ρίχνει πέτρες. 

Τον εξαπάτησε όμως, η Μηδεία και πέθανε. 

Όπως λένε μερικοί, τρελάθηκε από τα φάρμακα 

που του έδωσε. Άλλοι πάλι λένε ότι του υποσχέθηκε 

να τον κάνει αθάνατο, του έβγαλε το καρφί, έτρεξε 

όλος ο Ιχώρ και πέθανε. Μερικοί τέλος λένε ότι 

με το τόξο του έριξε ο Ποίας στον αστράγαλο 

και πέθανε”. Περίπου τα ίδια μεταφέρει ο Απολλώνιος 

ο Ρόδιος: “Αυτούς όμως, δεν τους άφηνε ο μπρούτζινος 

ο Τάλως, άπ’ το γερό βράχο, πέτρες ρίχνοντας, 

να δέσουν παλαμάρια στη στεριά, στον όρμο

 της Δικταίης σαν ήθελαν ν’αράξουν. 

Αυτόν που είχε τη ρίζα του στο χάλκινο γένος

 των ανθρώπων και μόνος από τους ημίθεους έμεινε, 

ο γιός του Κρόνου στην Ευρώπη τον έδωσε, 

φύλακας της Κρήτης να’ναι και να γυρίζει το νησί

 τρείς φορές με τα μπρούτζινα πόδια του. 

Αλλά το σώμα του όλο και τα μέλη του ήταν 

απο μπρούντζο χυτό και ήταν άτρωτα. 

Κάτω από τον τένοντα όμως, στη φτέρνα είχε σωλήνα

 με αίμα, που τον σκέπαζε λεπτή μεμβράνη. 

Κι ήταν υπόθεση ζωής και θανάτου γι’αυτόν”.

Από Τι Υλικό Ήταν Κατασκευασμένος;

Η ερώτηση αυτή υπονοεί σαφέστατα ότι 

εκλαμβάνουμε τον Τάλω ως μηχανικό κατασκεύασμα 

και στην εκδοχή αυτή κατασκευαστής του ήταν

 ο Ήφαιστος κατ’εντολή του Δία, ο οποίος 

τον χάρισε στον Μίνωα για να φυλάει την Κρήτη. 

Ανήκει λοιπόν στα “ηφαιστότευκτα”, 
τις αυτόματες κατασκευές του Ήφαιστου. 
Στην περίπτωση αυτή

 ήταν σαφέστατα, όπως μαρτυρούν οι πηγές, 

κατασκευασμένος από χαλκό, τελευταίος 

απόγονος του χάλκινου γένους.

 Σύμφωνα με τον Ισίοδο: “κι ο Ζεύς ο πατέρας ένα 

άλλο τρίτο γένος έπλασε φθαρτών ανθρώπων, χάλκινο,

 που δεν έμοιαζε καθόλου με το ασημένιο, από ξύλο 

μελιού, γένος σκληρό και δυνατό.

 Τούτοι καταγίνονταν με τα πολυστέναχτα έργα

 του Άρη και σε πράξεις βίας. Ούτε έτρωγαν

 καθόλου σιτάρι, παρά είχαν ατσαλένια, αλύγιστη 

καρδιά και έσπερναν τρόμο. 

Μεγάλη ήταν η δύναμη τους, και τ’ ανίκητα

 χέρια τους ξεφύτρωναν από τους ώμους πάνω 

στα στιβαρά κορμιά τους. Τα όπλα τους ήταν

 χάλκινα και χάλκινα τα σπίτια τους,

 και με το χαλκό εργαζόταν γιατί δεν υπήρχε 

μαύρο σίδερο”.

 (Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, στίχ, 144 – 155).

 Η τιθάσσευση της φωτιάς και μέσω αυτής 

το πλάσιμο των μετάλλων υπήρξε σταθμός

 στην επιστημονική εξέλιξη της ανθρωπότητος. 

Ο Τάλως συνεπώς, μόνο από ένα μεταλλουργό 

ή μηχανικό μπορούσε να κατασκευαστεί και ιδού

 η χαραυγή της τεχνολογίας, της σύνθετης 

και όχι απλοϊκής, που προδιαγράφει τα επιτεύγματα 

των επόμενων περιόδων,

 που τόσο χαιρέκακα φθονούσε ο Δίας.

Γιατί Είχε Μόνον Μιά Φλέβα;

H ερώτηση προκύπτει από την αποδοχή ότι ο Τάλως

 ήταν ένα αυτόματο από χαλκό.

 Ουσιαστικά δεν μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα,

 εκτός αν δεχτούμε ότι ο κατασκευαστής του 

θεωρούσε ότι στη φλέβα αυτή, το σωλήνα δηλαδή 

που διέτρεχε στο σώμα του, δε χρειαζόταν 

να προστεθεί άλλη, αφού οι διαδικασίες 

για την παραμονή του Τάλως εν ζωή 

εξαντλούσαν σε αυτήν. 

Δεν μπορούμε να δώσουμε τεχνολογική εξήγηση,

 κατά ποιόν τρόπο άλλωστε, υπάρχει όμως,

 μιά διευκρίνιση άλλης μορφής.

 Η μοναδική αυτή φλέβα ήταν η φλέβα, 

ο σωλήνας μέσω του οποίου είχε γίνει η έκχυση

 του χαλκού, όταν κατασκευαζόταν ο Τάλως,

 γεγονός που παραπέμπει στις κατασκευές 

των αδριάντων ή αγαλμάτων από μέταλλο, διαδικασία 

στην οποία δεν έχουμε λόγο να επεκταθούμε, 

αλλά τη γνωρίζουμε ως μέθοδο του “χαμένου κεριού”,

 όπως αποκαλείται στη χαλκοπλαστική. 

Οι “μυθολογικές” περιγραφές του Τάλω

 ανταποκρίνονται σε στοιχεία που παραπέμπουν

 στα σύγχρονα ρομπότ – ανδροειδή.

Τι Ήταν Το Ιχώρ Που Τον Κινούσε;

O σύγχρονος αναγνώστης θα απαντήσει στην ερώτηση 

αυτή ότι το “αίμα των αθανάτων”, δεν ήταν παρά

 υγρά μπαταρίας ή κάτι παρεμφερές που μπορεί

 να κινεί ένα αυτόματο. Άλλη λύση δεν μπορεί

 να προταθεί και τα υγρά αυτά πιθανότατα έδιναν

 κίνηση στο ρομπότ μέσω υδραυλικής πίεσης.

Φυσικά άγνωστη παραμένει η φύση των υγρών αυτών,

 αλλά τελευταία προτάθηκε μιά άποψη όπου 

την αναφέρει η Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου σε πρόσφατα 

εκδομένη εργασία της, όπου σημειώνει: “Σύμφωνα 

με τα ερμηνευτικά λεξικά, δε χρησιμοποιείτο 

ο όρος Ιχώρ μόνο για τον αιθέριο χυμό που έρεε

 στις φλέβες των θεών, αλλά και για τη Νάφθα, 

η οποία σύμφωνα με το θρύλο οφειλόταν 

στη σήψη των πτωμάτων των γιγάντων. 

Η λέξη Νάφθα, περσικής προέλευσης, χρησιμοποιείται

 για να χαρακτηρίσει οποιοδήποτε πτητικό 

και εξαιρετικά εύφλεκτο μίγμα υδρογονανθράκων,

 το οποίο είτε χρησιμοποιείται ως διαλύτης 

ή ως μέσον αραίωσης είτε ως πρώτη ύλη

 για την παραγωγή βενζίνης”. Και αφού παραθέτει

 ένα χωρίο του Πλουτάρχου για τη νάφθα, καταλήγει 

ότι…:”Η φλέβα λοιπόν του Τάλω με το μαγικό υγρό

 του Ιχώρος θα μπορούσε απλώς να είναι η Νάφθα, 

μιά άλλη σπουδαία τεχνολογική ανακάλυψη της εποχής. 

Στη νάφθα στηριζόταν ή σύνθεση του “υγρού πυρός”, 

βασικού όπλου του ελληνικού βυζαντινού κράτους”.

ΠΗΓΗ

\

Οι δύο τελευταίες εικόνες

είναι από την κινηματογραφική

 "εκδοχή" του.