H θάλασσα, η μάνα μας κι αγαπημένη κόρη.
Η θάλασσα, το σπίτι μας και ο ξενιτεμός μας.
Κυλάει μες τις φλέβες μας το αλμυρό της αίμα
βρίσκεται μες το δάκρυ μας και μέσα στα τραγούδια.
Μας ταξιδεύουν σα φτερά στ απέραντο γαλάζιο
του Αίολου οι άνεμοι στα κύματα επάνω
κι αφήνοντας τα γνώριμα λιμάνια της πατρίδας
θα πάμε να γνωρίσουμε εξωτικά λιμάνια.
Κάποιες φορές να ψάξουμε την όμορφη Ελένη
κι άλλοτε το χρυσόμαλλο, το δέρας, για να βρούμε...
Στο τέλος όμως νικητής ο νόστος επιμένει
και παραμένει δυνατός, η ξενιτιά τον θρέφει.
Ούτε αρχή, στη θάλασσα, ούτε να ψάχνεις τέρμα.
Τέλος υπάρχει στη στεριά και στη ζωή μας μόνο.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου