Η Ιφιγένεια ως κόρη του Αγαμέμνονος είναι άγνωστη για τον Όμηρο.

Συμβολικά θυσίασαν, ούριος να φυσήξει

κι ο στόλος για το Ίλιον να πλεύσει επιτέλους

Ποτέ δεν θυσιάστηκε και ούτε τ’ αναφέρει

την ύπαρξή της αγνοεί, ο Όμηρος, στο Έπος. 

Ο Ευριπίδης πιο μετά θα γράψει για θυσία

απ τις πολλές παραλλαγές πάνω στον ίδιο μύθο

που ραψωδοί προφορικά αιώνες ιστορούσαν

μιαν ηρωίδα έπλασαν που μάλλον δεν υπήρξε. 

Συμβολικό και τ’ όνομα που κάτι συμβολίζει

Ο τραγικός μας ποιητής δεν το ‘δωσε τυχαία.

                                 Πάν Καρτσωνάκης

Η Ιφιγένεια ως κόρη του Αγαμέμνονος είναι άγνωστη για τον Ομηρο. 

Ο ίδιος ο Αγαμέμνων στην Ραψωδία Ι της Ιλιάδος

 και στον στίχο 145 κατονομάζει τις κόρες του:

Χρυσόθεμις

Λαοδίκη

Ιφιάνασσα

και διατείνεται ότι βρίσκονται όλες στο σπίτι του στο Αργος. 

Μάλιστα, για να κατευνάσει την οργή του Αχιλλέα του προσφέρει

 όποια θέλει για γυναίκα του.

Ο Όμηρος παρουσιάζει τους Ελληνες με τα καράβια τους 

συγκεντρωμένους στην Αυλίδα [Ιλιας β, 300 κ.εξ.] κάτω απο ένα πλατάνι 

και σε βωμούς αγιασμένους να προσφέρουν στους θεούς 

θυσίες πολυδάπανες [τεληέσσας εκατόμβας] και να εξετάζουν τα σημάδια.

 Καμία Ιφιγένεια δεν καταφθάνει για να σφαγιασθεί.

Η ιστορία της Ιφιγένειας και τη 'θυσια' της, όπως τη γνωρίζουμε 

απο την τραγωδία του Ευριπίδη, χάνεται στα βάθη του χρόνου. 

Πρόκειται για έναν πανάρχαιο μύθο του δήμου της Βραυρώνας, 

σύμφωνα με τον οποίο ο Αγαμέμνων με τους άλλους Έλληνες είχε αποπλεύσει 

για την Τροία όχι απο την Αυλίδα αλλά απο τον όρμο της Βραυρώνας,

 όπου είχε έλθει η κόρη του Ιφιγένεια που την προόριζε για θυσία

 στην τοπική Άρτεμη.

 Τελικά στη θέση της θυσιάστηκε όχι ελάφι αλλά μια άρκτος.

Η Ιφιγένεια ήταν μια παλαιά τοπική θεότητα του τοκετού,

 η λατρεία της οποίας παραγκωνίστηκε από τη μεγάλη Ολύμπια θεά Άρτεμη 

και το όνομά της διατηρήθηκε ως προσωνύμιο της θεάς: 

Άρτεμις - Ιφιγένεια, που σημαίνει την θεά "που κάνει να γεννηθεί ισχυρός γόνος'.

Δικό μας σχόλιο:

Παλαιότερα κάποιος μου έλεγε ότι δεν αποκλείεται

 η επιλογή της θυσίας της Ιφιγένειας

 να χρησιμοποιήθηκε από τον Ευριπίδη

 για να τονίσει το γένος.

Οι Τρώες με τους Έλληνες είχαν το ομόθρησκον 

και το ομόγλωσσον αλλά γιατί όχι και το ομόαιμον.