Σαν τα παιδιά, στις αμμουδιές, που χτίζουν τα παλάτια
και κάστρα που στα μάτια τους φαντάζουν «ένας κόσμος»
κι ούτε στιγμή δε σκέφτονται πως θα ‘ρθει ένα κύμα
που όλα τους τα χτίσματα θα γίνουν πάλι άμμος.
Έτσι οι άνθρωποι στη γη δημιουργούν και χτίζουν
πάνω στο τσόφλι του αυγού που ‘ναι κι αυτό σπασμένο
και προσπαθούν και ζωτικό να καταχτήσουν χώρο
κι αδιαφορούν αν με αυτό οι άλλοι θα πεθάνουν.
Σαν ένα ζώο είν’ η γη κι εμείς σαν τα τσιμπούρια
που πολεμάμε ποιος θα πιει το πιο πολύ της αίμα.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου