Σάββατο 27 Ιουνίου 2020

Αθάνατες οντότητες οι φίλοι, συγγενείς μας.

Οι ζωντανοί έχουν σκιά για να τους συνοδεύει
κι όταν για μας είναι νεκροί, δίχως σκιά στο σύμπαν
θα τριγυρνούν σ’ ασύλληπτες ταχύτητες και θα 'ναι 
οντότητες αθάνατες, ποτέ τους δεν πεθαίνουν. 

Ωστόσο κάποιοι πιο πολύ κοντά μας τριγυρνάνε 
αυτοί που κάτι άφησαν δεν πρόλαβαν τον κύκλο
δεν ολοκλήρωσαν εδώ και προσπαθούν συνήθως
λαθραία να τρυπώνουνε στα όνειρα μας πάντα.

Αθάνατες οντότητες οι φίλοι, συγγενείς μας
κι είναι νεκροί όταν εμείς τους έχουμε ξεχάσει. 
                                Πάν Καρτσωνάκης

Το ταξίδι του Οδυσσέα, δεν περιορίστηκε τελικά στη Μεσόγειο;

Το ταξίδι του Οδυσσέα για την Ιθάκη, δεν περιορίστηκε στη Μεσόγειο, 
υποστηρίζει η Αμερικανίδα συγγραφέας Εριέττα Μέρτζ η οποία το 1965
 εξέδωσε στο Σικάγο το βιβλίο ” The Wine Dark Sea”.

Η Μέρτζ, που υποστηρίζει πως έκανε έρευνες και εξερευνήσεις
 στην Β. και Ν. Αμερική, αναφέρει ότι ο Οδυσσέας ταξίδεψε 
μέχρι τις ακτές της Αμερικής βοηθούμενος από τα θαλάσσια ρεύματα.

Η συγγραφέας εντόπισε τα μέρη που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας
 με βάση την ταχύτητα που κινούνται τα θαλάσσια ρεύματα και την διάρκεια 
των ταξιδιών από σταθμό σε σταθμό όπως αναφέρονται στην Οδύσσεια.

Οι απόψεις της κ. Μέρτζ ενισχύονται και από αρχαιολογικά ευρήματα 
που έχουν βρεθεί στην Αμερικανική ήπειρο. 
Η συγγραφέας, αναφέρει πως μελέτησε εδάφιο προς εδάφιο 
το κείμενο του Ομήρου σε συνδυασμό με διάφορες νεότερες ανακαλύψεις 
και παρατηρήσεις που αναφέρονται από τον ίδιο τον Όμηρο 
(π.χ. διάρκεια ταξιδιού κλπ).

Στον χάρτη επισημαίνονται οι περιοχές που υπήρξαν οι Σειρήνες, 
σε ποιο σημείο της Αμερικάνικης ηπείρου ήταν η Σκύλλα και η Χάρυβδης
 και μέσο ποιας οδού ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη βοηθούμενος
 καθ’ όλη την διαδρομή από το ρεύμα του κόλπου (Gulf stream).

Η εκδοχή του Ζίγκφριντ Πετρίδη
Από την άλλη πλευρά, στην μελέτη του κ. Πετρίδη παρουσιάζονται στοιχεία 
που αφορούν τις γεωγραφικές γνώσεις για περιοχές :
– του Βορρά (υπερβορέα)
– της Ανατολής (Ασίας)
– του Νότου (Αιθιοπία, Κυρηναϊκή, Αίγυπτος, λοιπή βόρεια Αφρική)  
και της Δύσεως (Ιταλία, νήσοι δυτικώς της Ιταλίας α) Σαρδηνία, 
β) Κορσική γ) Έλβα δ) Καπρί ε) Ίσκια , Ιβηρική χερσόνησος,
 Γαλλία, βόρειο-ανατολική Ευρώπη, Βρετανία – Ιρλανδία.

Επίσης διαπιστώνεται ότι οι Έλληνες έχουν
μεγάλη εξοικείωση 
με τις αστρονομικές παρατηρήσεις παράδειγμα 
οι αστρονομικές αναφορές των Ορφικών ύμνων
και οι ναυτικοί της εποχής χρησιμοποιούν 
τους αστερισμούς για να προσανατολίζονται
 κατά την διάρκεια της νυχτερινής πλεύσης τους. 
Μεγάλη βαρύτητα στην έρευνα του ταξιδιού 
του Οδυσσέα έχουν οι αστρονομικές αναφορές 
της Οδύσσειας.

Αναφέρεται από τον Όμηρο ότι
 «ΑΡΚΤΟΝ Θ’ ΗΝ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΝ ΕΠΙΚΛΗΣΙΝ ΚΑΛΕΟΥΣΙΝ, 
ΗΤ’ ΑΥΤΟΥ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Τ’ ΩΡΙΩΝΑ ΔΟΚΕΥΕΙ,
 ΟΙΗ Δ’ ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ ΤΗΝ ΓΑΡ ΔΗ ΜΙΝ
 ΑΝΩΓΕ ΚΑΛΥΨΩ, ΔΙΑ ΘΕΑΩΝ, ΠΟΝΤΟΠΟΡΕΥΟΜΕΝΑΙ
 ΕΠ’ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΕΙΡΟΣ ΕΧΟΝΤΑ» (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ε 273) 
δηλαδή : “και την ‘Αρκτον (Μ. ‘Αρκτο) που την ονομάζουν και ‘Αμαξα, 
που κλωθογυρίζει αυτού και παραφυλάει τον Ωρίωνα και που μονάχ’ αυτή 
είναι αμέτοχη στα λουσίματα του Ωκεανού, 
(σημ. της ΑΕΙ : δηλαδή ο αστερισμός 
είναι αειφανής – δεν πέφτει κάτω από τον ορίζοντα) τον συμβούλεψε λοιπόν 
η υπέροχη θεά η Καλυψώ να ταξιδεύει έχοντας στ’ αριστερό του χέρι αυτήν”.

Στο κείμενο αυτό περιέχονται σημαντικότατες πληροφορίες.
 «…Ο Όμηρος ομιλεί περί “Ωκεανού” και όχι “Πόντου” 
και όπως είδομεν “Ωκεανόν” οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν 
την περιβάλλουσαν την οικουμένην θάλασσαν
 (σημ. της ΑΕΙ: η θάλασσα 
έξω από τις Ηράκλειες στήλες) 
περί αυτού συμφωνεί και ο Στράβων “ΤΑΥΤΑ ΓΑΡ ΠΑΝΤΑ ΦΑΝΕΡΩΣ
ΕΝ ΤΩ ΑΤΛΑΝΤΙΚΩ ΠΕΛΑΓΕΙ ΠΡΑΤΤΟΜΕΝΑ ΔΗΛΟΥΤΑΙ” (c26) δηλαδή: 
Όλα αυτά είναι καταφανές ότι δηλούνται (υπό του Ομήρου)
 ως τελούμενα εις τον Ατλαντικόν”…» 
(“ΟΔΥΣΣΕΙΑ” ελληνική έκδοση, σελίδα 182).
Η πολυετή εμπειρία του Ζ. Πετρίδη ως ιστιοπλόου τον βοήθησε 
να επιβεβαιώσει ή και να διορθώσει (όπου αυτό ήταν απαραίτητο)
 τα συμπεράσματα της Ε. Μέρτζ, με βάση τις αναφορές που υπάρχουν 
από τον Όμηρο για την διάρκεια του ταξιδιού από σταθμό σε σταθμό
 και τις επιπρόσθετες λεπτομέρειες που τυχόν αναφέρονται 
(π.χ. κατεύθυνση ανέμου, πορεία πλοίου, περιγραφές των νησιών κλπ).

Από τα ανωτέρω συμπεραίνεται ότι ο Οδυσσέας δεν έφτασε
 στην Αμερικανική ήπειρο από τύχη, παρασυρόμενος 
από τα θαλάσσια ρεύματα (άποψη την οποία έχει η κ. Ε. Μέρτζ).

Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες είχαν και ποντοπόρα πλοία, 
ισχυρότατης κατασκευής, ταχέα και ευέλικτα. 
Γνώριζαν πολύ καλά και την ναυτική τέχνη, 
αλλά και την τέχνη του ναυτίλου, εκμεταλλευόμενοι 
τις δυο κινητήριες δυνάμεις των πλοίων: 
τα κουπιά και τα πανιά, 
για να οδηγήσουν τα σκάφη τους εκεί που επιθυμούσαν.

Η σημερινή Άλωση και αλλοίωση της Σαμαρίνας Γρεβενών (Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΚΑΚΗ)

Η Σαμαρίνα (περ.50 χλμ. από τα Γρεβενά) ήταν ένα από τα πιο ονομαστά 
βλαχοχώρια των Ελλήνων της Β. Πίνδου, στα όρια Μακεδονίας-Ηπείρου…
Η μοναδική ελληνική κώμη κτισμένη σε υψόμετρο περίπου 1.600 μ.
 Δεν υπάρχει κώμη στην Ελλάδα (αλλά και στα Βαλκάνια)
 κτισμένη σε μεγαλύτερο υψόμετρο!

Με κατοίκηση 70.000 χρόνων!!!
Απ’ εδώ κίνησαν τα «Παιδιά της Σαμαρίνας» να λάβουν μέρος
 στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι, για να θρυληθούν από την λαϊκοδημοτική μούσα! 
Απ’ εδώ βγήκε μια περίφημη σχολή Αγιογραφίας
 (των «Σαμαριναίων ζωγράφων»), που κατέκλυσαν
 και ζωγράφισαν όλα τα Βαλκάνια!!!

Κάποτε είχε πληθυσμό 3.000 κατοίκων, που το καλοκαίρι φτάνει τους 15.000
 (αυτό ακόμη και τώρα), όταν γίνεται το «Πάσχα των Σαμαριναίων», 
το αντάμωμά τους, όπου χορεύουν τον «μεγάλο» χορό (ή τσιάτσιο), 
στον προαύλιο χώρο του Ι.Ν. Μεγάλης Παναγιάς, όπου και το πεύκο-θαύμα
 της φύσης, που έρχονται να το θαυμάσουν βοτανολόγοι απ’ όλον τον κόσμο!

Το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του Σμόλικα (2.637 μ.)…έχει καταπέσει!
Όπως και αυτό που οδηγεί (5 ώρες πεζή) στις Δρακόλιμνες του Σμόλικα!!!
Όπως και αυτό που οδηγεί στην περίφημη Βάλια Κίρνα (Κοιλάδα του Διαβόλου),
 με τους εντυπωσιακούς καταρράκτες της (ένας μάλιστα ύψους 40 μ.)!!!
Κι όμως, τα μονοπάτια αυτά έφερναν πολλούς περιπατητές στην περιοχή…

Στην έκτασή της (110.000 στρ.) έβοσκαν…70.000 αιγοπρόβατα και βοοειδή!
Ήταν εντευκτήριο κυνηγών.
Και καλοφαγάδων…
Κρέατα ελευθέρας βοσκής-αληθινή βιολογική κτηνοτροφία…

Κέντρο για να επισκεφθεί κανείς την Βάλια Κίρνα,
την Βάλια Κάλντα,
τα πετρογέφυρα του Βενέτικου,
το χιονοδρομικό κέντρο Βασιλίτσας…

Σήμερα, στην ανομοιόμορφη κεντρική πλατεία δεν θα ιδείς 
τους θυμόσοφους φουστανελλοφόρους 
γέροντες βλάχους Έλληνες, που κάθουνταν 
γύρω από την μεγαλόπρεπη καρυδιά και σχολίαζαν τα πάντα, 
με το γνωστό πηγαίο χιούμορ τους…

Αντ’ αυτών θα ιδείς…«μετανάστες» να περιφέρονται απ’ όλες τις…φυλές: 
Από Συρία (αλλά και μη εμπόλεμες ζώνες:
 Αφγανιστάν, Ιράν, Μαρόκο, Σουδάν!!!)…
Τους «μετέφερε» εκεί η Ύπατη Αρμοστεία (ΟΗΕ), χωρίς να τους…ρωτήσει!
Και το κυριότερο χωρίς να ρωτήσει τους φιλήσυχους ανυποψίαστους εντόπιους…
Και το χειρότερο: Είναι 200-300, σε σύνολο... 40 μονίμων κατοίκων
 της Σαμαρίνας (σε όλον τον νομό Γρεβενών υπολογίζονται σε 3.000,
 αν και…κανείς δεν ξέρει…«επισήμως» τον…ακριβή πληθυσμό τους, 
σε σύνολο 20.000 Γρεβενιωτών!!!)…

Έχουν κατακλύσει τα καλύτερα ξενοδοχεία της περιοχής!!!
Δεν βρίσκεις δωμάτιο εξ αιτίας τους!
 Οι λίγοι (ξενοδόχοι) τρίβουν τα χέρια τους.
 Βγάζουν έτσι λένε τα δάνειά τους. 
Αλλά οι πολλοί ενοχλούνται και προβληματίζονται. 
Οι «μετανάστες» (αν και μουσουλμάνοι), πίνουν και μεθούν, ενώ
 κρούσματα καυγάδων και κλοπών δεν άργησαν να φανούν… 
Τα βράδια χορεύουν και γλεντάνε στην «διαπασών»!.. 
Μέσ’ στην θλίψη!.. 
Έτσι, φαίνεται, «θρηνούν» την…εμπόλεμη πατρίδα τους… 
Στην Σαμαρίνα δεν μπορείς να…κοιμηθείς απ’ την φασαρία τους!..

Αλλά, η Σαμαρίνα δεν έχει αστυνομικό τμήμα!!!
Και δεν είναι μόνο αυτό:
Η Σαμαρίνα δεν έχει ΚΤΕΛ!!!..
Η Σαμαρίνα δεν έχει ΑΤΜ!!!..
Η Σαμαρίνα δεν έχει βενζινάδικο!!!...
Η Σαμαρίνα δεν έχει ασθενοφόρο, ιατρό, ιατρείο, φαρμακείο!!!...
Η Σαμαρίνα δεν έχει σχολείο!!!...
(Θα έχει όμως σε λίγο σχολείο για τα…μεταναστόπουλα)…
Στην Σαμαρίνα δεν φτάνουν εφημερίδες!...
Η Σαμαρίνα δεν έχει καν δρόμο!!!... 
«Συνδέεται» με μια…προχειράσφαλτο - προχειροκατασκεύασμα… 
χωρίς διαγράμμιση… γεμάτη λακκούβες… τρύπες… μπαλώματα, 
που σε πολλά σημεία έχει καταπέσει, χωρίς καν να προειδοποιείται ο οδηγός!!!
«Ό,τι κτίσθηκε με αγώνες και θυσίες στην Σαμαρίνα, για να γίνει τουριστικός 
προορισμός και θέρετρο (χειμώνα-καλοκαίρι) γκρεμίστηκε σε δυο βράδια»
 μου είπαν…
«Παιδιά της Σαμαρίνας, γιατ’ είστε λερωμένα»;;;
Θα επανέλθω...
ΠΗΓΕΣ: Γ. Λεκάκης «Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις».
 ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
"Κόντρα-News", 14.7.2019.

Αυτός ο πολιτισμό ή μπολιτισμός, τα ήθη κι έθιμα, πολύ σύντομα και στην χώρα μας; (ΒΙΝΤΕΟ)


Αυτός ο πολιτισμό ή μπολιτισμός, όπως αρέσκονται 
να γράφουν κάποια καλόπαιδα
(που έχουν παραμόρφωση από την πολύ μόρφωση)
 τα ήθη κι έθιμα, πολύ σύντομα και στην χώρα μας;
Υ.Γ: Τολμούν να αποκαλούν μπολιτισμό τον Ελληνικό πολιτισμός κι όταν τους ρωτάς κατ ιδίαν,
 όταν καταδέχονται να σου απαντήσουν φυσικά,
εννοούν τον νεοελληνικό σου ξεκαθαρίζουν.
Τόσο μεγάλο μπέρδεμα οι άνθρωποι.

Αφγανιστάν: Συγκλονιστικό Βίντεο.
 Παντρεύουν με το ζόρι 9 ετών κοριτσάκι με 60χρονο.

H Αβάσταχτη Ελαφρότητα Της Αριστερομπερδεμένης Ανοησίας.

Οι διαδηλωτές μοιάζουν να πολεμούν με ανεμόμυλους και φανταστικούς εχθρούς 
\όχι όμως με την αγνότητα του “Δον Κιχώτη”
Του Μάνου Χατζηγιάννη

«Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο» λέει η λαϊκή ρήση και στην περίπτωση
 των απείρως αποπροσανατολισμένων διαδηλωτών του κινήματος 
Black Lives Matter αυτό αποδεικνύεται περίτρανα!
Η δράση τους, τουλάχιστον στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού,
 μοιάζει αφάνταστα με το κωμικό βιντεάκι ελληνικής τηλεοπτικής σάτιρας
 όπου ο Θεσσαλονικιός ταραχοποιός σπάει το αμάξι, 
μόνο και μόνο επειδή έχει αθηναϊκές πινακίδες!

Έριξαν λοιπόν ένα άγαλμα, έριξαν δύο, έριξαν τρία, κάποια στιγμή τα αγάλματα
 των υποστηρικτών της δουλείας, είτε αυτό είναι αληθές είτε κατασκεύασμα 
της αριστερομπερδεμένης φαντασίας τους, θα τελείωναν. 
Οπότε χωρίς κρίση, χωρίς γνώση, αλλά με περισσή ανοησία
 άρχισαν να καταστρέφουν και αγάλματα, που δεν.... χρειαζόταν.

Ο όχλος ποτέ δεν είχε κρίση και αυτό φαίνεται με όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ. 
Γιατί είναι άλλο το φαινόμενο των οργανωμένων πολιτικών ακτιβιστών
 που έχουν για παράδειγμα κάνει κατάληψη σε ολόκληρη περιφέρεια στο Σηάτλ
 δημιουργώντας “αυτόνομη ζώνη” και εκδίδουν μανιφέστα με βάσεις
 στην Αριστερά Κομμούνα των Παρισίων, και άλλο το κοπάδι των ανίδεων
 φασαριόζων που νομίζουν πως κάνουν επανάσταση.

Και τι κάνουν; Καταστρέφουν μνημεία εκείνων που καθείς 
από το δικό του μετερίζι έφεραν επανάσταση στον τομέα τους.
 Γιατί για παράδειγμα ο Θερβάντες του οποίου το άγαλμα μαγάρισαν
 στο Σαν Φρανσίσκο προ ημερών, ήταν πραγματικός επαναστάτης 
στην λογοτεχνία και τα μηνύματα του “Δον Κιχώτη” 
για έναν νέο, καλύτερο κόσμο, πρωτοποριακά και διαχρονικά!

Αυτού του συγγραφέα το άγαλμα στο Σαν Φρανσίσκο βανδάλισαν 
με τη λέξη «μπάσταρδος» ζωγραφισμένη πάνω του οι διαδηλωτές. 
Μοιάζοντας οι ίδιοι να πολεμούν με ανεμόμυλους και φανταστικούς εχθρούς, 
όχι όμως με την αγνότητα του “Δον Κιχώτη”, αλλά σαν μαριονέτες εκείνων 
που κινούν τα νήματα. Αυτό που προφανώς δεν γνώριζαν οι διαδηλωτές 
είναι ότι ο Ισπανός συγγραφέας πέρασε στην πραγματικότητα πέντε χρόνια
 ως σκλάβος αφού συνελήφθη από Αλγερινούς κουρσάρους, υπέστη τα πάνδεινα, 
προσπάθησε πολλές φορές να αποδράσει χωρίς αποτέλεσμα και τελικά 
λίγο πριν σταλεί στην Κωνσταντινούπολη ως σκλάβος, πληρώθηκαν 
τα λύτρα από την οικογένειά του. 
Και βέβαια ο Ισπανός συγγραφέας ουδεμία σχέση έχει
 με τον Χριστόφορο Κολόμβο, ο οποίος είναι για τους ταραχοποιούς “κόκκινο πανί”. 
Ο Θερβάντες είναι που έλεγε πως
 «…δεν είναι στον κόσμο άλλη μεγαλύτερη ευτυχία από το να αποχτά ο άνθρωπος
 τη χαμένη του λευτεριά», ενώ επίσης αυτό που προφανώς δεν ξέρουν
 οι αριστερομπερδεμένοι είναι πως είχε συγκρουστεί 
με την Καθολική Εκκλησία και είχε αφοριστεί!

Είναι ο ίδιος που παρουσιάζοντας τον «Μεγαλόπνοο Ιδάλγο Δον Κιχώτη
 από τη Μάντσα» ευελπιστεί “να τολμήσει κι αυτός να παρουσιαστεί με θάρρος 
στην κρίση μερικών που, με το να μην περιορίζονται μέσα στα όρια 
της αμάθειάς τους, είναι πάντα πρόθυμοι να καταδικάσουν με περισσότερη 
αυστηρότητα και λιγότερη δικαιοσύνη τις εργασίες των άλλων”.

Βέβαια η περίπτωση του μνημείου του Θερβάντες
 στο Σαν Φρανσίσκο δεν είναι μοναδική.

Έξω από το κρατικό Καπιτώλιο του Ουισκόνσιν ανατράπηκε επίσης 
το άγαλμα του Χανς Κρίστιαν Χεγκ. 
Ο Χεγκ ήταν ένας ακτιβιστής κατά της δουλείας και προσχώρησε 
σε μια πολιτοφυλακή που πολεμούσε τους εμπόρους σκλάβων. 
Στη συνέχεια προσχώρησε στον στρατό της Ένωσης κατά τη διάρκεια 
του εμφυλίου πολέμου και πέθανε στη μάχη, παλεύοντας 
για τον τερματισμό της δουλείας.

Για όλους αυτούς τους κρετίνους, λοιπόν, μια μονάχα φράση 
από τον “Δον Κιχώτη”: «Τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε 
τα όνειρά μας (…) Και η μεγαλύτερη τρέλα απ” όλες, να βλέπεις τη ζωή 
όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι (…) 
Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε μου Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία.
 Είναι δικαιοσύνη!»

Πώς το λένε οι Αμερικανοί, «desperate times call for desperate measures»;

Η δύναμη ενός αστείου ανθρώπου.
Πώς το λένε οι Αμερικανοί, «desperate times call for desperate measures»; 
Για να πετάγεται έτσι ο κυρ Φώτης από το αυτοκίνητο, με τέτοια ορμή
 και με τη λύσσα της μάχης στο μάτι, σημαίνει ότι η έκτακτη συνεδρίαση, 
χθες, του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ήταν σκληρή υπόθεση. 
Εξάλλου, διήρκεσε έξι ώρες. 
Θα την έβγαλαν, φαντάζομαι, με τίποτε σουβλάκια και κοντοσούβλι για τον πρόεδρο...

Παρότι δήλωνε διατεθειμένος να απαντά επί δύο μήνες στις ερωτήσεις των μελών 
της Προανακριτικής, χθες ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος –«ο άνθρωπος που
 δεν υπέκυψε ποτέ», όπως περιέγραψε τον εαυτό του– αποχώρησε από τη διαδικασία. Ακριβέστερα, έκανε τον τακτικό ελιγμό της ηρωικής υποχώρησης, το καλύτερο
 παράδειγμα της οποίας μάς έχει δώσει ο Χατζηχρήστος 
στην ταινία «Της κακομοίρας», όταν φωνάζει «βαστάτε με!» και την ίδια ώρα 
κρύβεται για να μην τις φάει.
 Ενδεικτικές, σχετικώς, οι δηλώσεις του: «Λίγο πριν μας στραγγαλίσουν, 
τους καταγγείλαμε και φύγαμε. 
Δεν είναι ελιγμός η αποχώρηση. 
Δεν είχα ολοκληρώσει αυτά που είχα να πω. 
Πήγανε να με φιμώσουν, γιατί τους πόναγαν αυτά που έλεγα
 και αυτά που έχω να πω. 
Αλλά εγώ θα τα πω.
 Πολύ δύσκολα θα με εξοντώσουν».

Ως συνήθως, πίσω από τα μεγάλα λόγια κρύβεται η ανθρώπινη μικρότητα.
 Το αληθινό πρόβλημα που έκανε τον «άνθρωπο που δεν υπέκυψε» να υποχωρήσει
 ήταν ότι τελείωνε η προθεσμία των έξι ημερών που του είχε δοθεί 
για να αναπτύξει την υπερασπιστική αγόρευσή του και θα ξεκινούσε η βάσανος
 των ερωτήσεων.
 Αυτός ήταν ο «στραγγαλισμός» τον οποίο κατήγγειλε και απέφυγε 
με την υποχώρησή του.
 Πώς να αντιμετωπίσει τις ερωτήσεις μετά τη δημοσιοποίηση 
της ηχογραφημένης συνομιλίας του Μιωνή με τον Παππά; 
Τι εξηγήσεις να δώσει για το «μαγαζί», το «outsourcing» και τα «πολλά λεφτά»; 
Τουλάχιστον σε αυτό ήταν εξυπνότερος του Παππά, ο οποίος, με τη σπουδή του
 να εξηγήσει, μπερδεύτηκε στα λόγια του και γελοιοποιήθηκε.

Βέβαια, ο Παπαγγελόπουλος τη γελοιοποίηση έχει αποδείξει ότι δεν τη φοβάται.
 Απέναντί της είναι πράγματι ατρόμητος και το καταλάβαμε αυτό 
από την πρώτη κιόλας στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή, με τα αστειάκια του
 περί Ρασπούτιν και των σεξουαλικών επιδόσεών του. 
Γιατί να φοβηθεί τη γελοιοποίηση, όταν μόλις την προηγουμένη
 της αποχώρησής του έχει χαρακτηρίσει την ηχογραφημένη συνομιλία
 «ωδή στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης»; 
Είναι ο ίδιος άνθρωπος, θυμίζω, ο οποίος είχε αναγορεύσει τον Τσίπρα σε «εθνάρχη».  

Παρεμπιπτόντως, προτού υποχωρήσει, κατήγγειλε τον Μιωνή για κατασκοπεία. 
Οπως διαβάζω σε εφημερίδα προσκείμενη στον ΣΥΡΙΖΑ,
 «πρότεινε συγκεκριμένα να επισημανθεί ότι με την παράνομη καταγραφή 
και δημοσιοποίηση της επίμαχης συνομιλίας έχει τελεσθεί το έγκλημα
 της κατασκοπείας (άρθρο 148 παρ. 1 και 2), διότι δημοσιοποιήθηκαν 
παρανόμως κρατικά μυστικά με τρόπο που μπορεί να προκαλέσει κίνδυνο 
στα συμφέροντα του κράτους». Δεν ξέρεις πώς να το πάρεις. 
Ηταν παραδοχή ότι τα λεγόμενα του Παππά για «μαγαζιά», «outsourcing»
 και «πολλά λεφτά» ήσαν όλα αλήθεια και, υπό αυτή την έννοια, κρατικά μυστικά
 ή το είπε ως αποχαιρετιστήριο αστείο στο κοινό του, που τόσο τον λάτρεψε; 
Σε κάθε περίπτωση, φρίττω στη σκέψη της δύναμης
 που είχε αυτός ο αστείος άνθρωπος...
Εξι ώρες
Τόσο διήρκεσε η συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, 
που προφανώς συνεκλήθη λόγω των αναταράξεων που προκάλεσαν
 οι αποκαλύψεις Μιωνή. 
Κατά τις εκτιμήσεις αρκετών, η συνεδρίαση 
κατέληξε σε «άδειασμα» του Νίκου Παππά. 
Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε έναν αξεπέραστο χαρακτήρα
 της χαμηλής ή χθαμαλής πολιτικής, τον τέως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ 
Γιάννη Μιχελογιαννάκη, διότι αυτό δεν ήταν άδειασμα, 
αλλά «κάτι που μοιαααάζει με άδειασμα», για να παραφράσω την ιστορική
 εξήγηση που είχε δώσει ο καλός βουλευτής στο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Το μόνο που αγγίζει τον Παππά, αν δεν τον χαϊδεύει κιόλας, 
από τη δήλωση του Τσίπρα είναι η γενική διαπίστωση, που διατυπώνεται
 σε ύφος πατρικής επίπληξης, ότι «ο καθένας μας πρέπει να αναλαμβάνει
 την ευθύνη που του αναλογεί για λάθη, παραλείψεις ή αστοχίες». 
Φαντάζομαι ότι, όταν το είπε, θα το συνόδευσε και με μουτράκια.
 Κατά τα λοιπά, ο πρόεδρος δεν έχει καμία αμφιβολία για την εντιμότητα
 των στελεχών τους (αυτό έλειπε!) και για όλα φταίει το αδίστακτο
 σύστημα εξουσίας, που είναι φυσικά της Δεξιάς και σέρνει την πολιτική
 στον βούρκο της σκανδαλολογίας κ.ο.κ. 
Στην καλύτερη περίπτωση, όλο αυτό δεν το λες κάτι περισσότερο
 από «αυστηρά επίπληξη» και γίνεται για τα μάτια του κόσμου και μόνο, 
ενώ την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει τις γραμμές του γύρω από τον Παππά.
Η συνεδρίαση και το αποτέλεσμά της επιβεβαιώνουν ότι είναι φύσει αδύνατον
 ο Τσίπρας να αφήσει τον Παππά και, επομένως, όσοι τρέφουν ελπίδες 
για τον εκπολιτισμό του ΣΥΡΙΖΑ αυταπατώνται. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μαγαζί των Πολάκηδων και των Παππάδων·
 και η ατζέντα αυτού του μαγαζιού έρχεται σε κόνφλικτ, που θα έλεγε ο Παππάς, 
με την ατζέντα του εξευρωπαϊσμού. 
Μόνο στο καλοκαίρι μπορεί να ελπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η υπόθεση θα ξεθωριάσει.
 Φρούδες ελπίδες, αφενός διότι το θέμα το περιέλαβε η Δικαιοσύνη
 και, αφετέρου, επειδή αυτό το καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό...
Στέφανος Κασιμάτης
«desperate times call for desperate measures»
Οι περίοδοι απόγνωσης απαιτούν απεγνωσμένα μέτρα. 
Απαραίτητη διευκρίνηση:
Όλα τα άρθρα γνώμης δεν εκφράζουν απαραίτητα 
και την δική μας άποψη αλλά 
τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν αφορμή
για διάλογο και μόνο.

Κόρινθος: Και παραφράζοντας μια γνωστή ατάκα: Ναι αλλά ο Μπίτζιος βρίζει…

Ναι, έτσι μπορείς να διεκδικείς 
το μερίδιο σου στον τουρισμό.
Από τις πρώτες πρωινές ώρες συνεργεία 
του Δήμου Κορινθίων έχουν βγει στις παραλίες
 και καθαρίζουν τα φύκια και τα σκουπίδια 
των προηγούμενων ημερών ώστε να είναι έτοιμες
 να υποδεχτούν τους εκδρομείς.
Και παραφράζοντας μια γνωστή ατάκα:
Ναι αλλά ο Μπίτζιος βρίζει…
Να κάνουμε κι εμείς τον δικηγόρο του διαβόλου;
Έγραψε κάποιος στο διαδίκτυο:
Ναι, αλλά παιδική χαρά στην πλατεία;
Αλλά και κάποιοι άλλοι:
Θα κάνουμε εγκαίνια στην μισή πλατεία;
Θα φυτέψουν ραπανάκια;
Άναψαν και τα φώτα της πλατείας!
Ποια χρονιά θα κάνουμε αγώνες ποδηλατών 
στην Κόρινθο;
Με την τέχνη και τον πολιτισμό τι γίνεται;
Πότε θα φτιάξουμε κυνοκομείο;
Πότε θα κάνει ξαστεριά;
Υ.Γ: Προσθέστε κι εσείς μερικά αιτήματα.......
....εμείς μόνο ένα αίτημα ερώτημα έχουμε.
Πότε θα καθαριστούν οι σιδηροδρομικές γραμμές 
από τα ξερόχορτα και τα σκουπίδια μέσα στην πόλη
όπου και κίνδυνος πυρκαϊάς πέρα από το ότι
είναι εστία για αρουραίους και φίδια.
Σε ποιον ανήκει η ευθύνη στο ότι δεν δίνεται λύση
γι αυτήν την παρανομία χρόνια τώρα;
Ας μας απαντήσει κάποιος..........

Αναμνηστική από την ένδοξη Σαμαρίνα; Μάλλον θα πρόκειται κι αυτό για FAKEnews. Χαλαρώστε.......

Γράφει κάποιος, στο διαδίκτυο:
Οι "επενδυτές" κάνουν τον ναργιλέ τους στην ένδοξη Σαμαρίνα, 
στην προτομή του Υπολοχαγού Αλέξανδρου Διάκου, του πρώτου Έλληνα
 αξιωματικού που έπεσε μαχόμενος στην Πίνδο στον Ελληνοαλβανικό πόλεμο.
Αναμνηστική από την ένδοξη Σαμαρίνα; 
Μάλλον θα πρόκειται κι αυτό για FAKEnews.
 Χαλαρώστε.......
Μήπως, παρεμπιπτόντως γνωρίζετε 
πόσους μόνιμους κατοίκους και ποιας ηλικίας 
έχει η ένδοξη Σαμαρίνα και πόσους μετανάστες
τον χειμώνα και ποιας ηλικίας
Αντί επιλόγου:
Εσείς μωρέ παιδιά κλεφτόπουλα
παιδιά της Σαμαρίνας
μωρέ παιδιά καημένα
παιδιά της Σαμαρίνας
κι ας είστε λερωμένα.

Αν πάτε πάνω μωρέ στα βουνά
κατά τη Σαμαρίνα
μωρέ παιδιά καημένα
κατά τη Σαμαρίνα
κι ας είστε λερωμένα.

Τουφέκια μωρέ να μη ρίξετε
τραγούδια να μη πείτε
μωρέ παιδιά καημένα
τραγούδια να μη πείτε
κι ας είστε λερωμένα.

Κι αν σας ρωτήσει μωρ’ η μάνα μου
κι η δόλια η αδερφή μου
μωρέ παιδιά καημένα
κι η δόλια η αδερφή μου
κι ας είστε λερωμένα.

Μη πείτε πως μωρέ εχάθηκα
πως είμαι σκοτωμένος
μωρέ παιδιά καημένα
πως είμαι σκοτωμένος
κι ας είστε λερωμένα.

Πείτε τους μωρέ πως παντρεύτηκα
τη μαύρη γη πως πήρα
μωρέ παιδιά καημένα
τη μαύρη γη πως πήρα
κι ας είστε λερωμένα.

Εδώ πέφτει η αυλαία.
Παράσταση .....τέλος!

Για να μην μασάτε ωμή την προπαγάνδα που σας σερβίρουν κάποιοι.


Και όσο σκέφτομαι ότι στις δικές μου με πολύ περιποίηση και ακόμα δεν έχω δει καρπό.

Και όσο σκέφτομαι ότι στις δικές μου
 με πολύ περιποίηση και ακόμα δεν έχω δει καρπό, 
έγραψε η Αθηνά.
Δικό μας σχόλιο:
Υποψιάζομαι πως είναι στημένη
 και δεν έχει φυτρώσει και καρπίσει 
εκεί που φωτογραφήθηκε. 
Μην ψαρώνετε.

Καλημέρα σας και καλό μας Σαββατοκύριακο φίλοι μου.


Κρήτη, στην πόλη των Χανίων, εστήθη άγαλμα της Ελευθερίας, εις ανάμνησιν του βομβαρδισμού του 1897.


Η σύλληψη της ιδέας της κατασκευής αυτού του μνημειώδους έργου, 
του Αγάλματος της Ελευθερίας που οι περισσότεροι από εμάς θυμούνται
 να δεσπόζει στον λόφο του Προφήτη Ηλία, ατενίζοντας με τα γαλάζια μάτια του
 την πόλη των Χανίων που απλώνεται ακριβώς από κάτω, φαίνεται ότι γεννήθηκε
 στη δεκαετία του 1920. 
Σύμφωνα με δημοσίευμα του 1938[1], η ιδέα αυτή αποκαλύπτεται
 και περιγράφεται στην πρώτη έκκληση προς τους Ομογενείς 
και τον Κρητικό Λαό, που πρωτοδημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο του 1927 
και είχε ως εξής:
“Την 9 Φεβρουαρίου συμπληρούται τριακονταετία από της ημέρας εκείνης, 
κατά την οποίαν ηνωμένα τα πυρά της συνησπιμένης Ευρώπης και Τουρκίας 
εστράφησαν κατά των ολίγων επαναστατών του Ακρωτηρίου, οι οποίοι
 επί των ιερών τούτων βράχων εμάχοντο υπέρ της ελευθερίας της πατρίδος των. 
Είναι η πρώτη τότε φορά που η δύναμις της ύλης ετέθη τόσον προκλητικώς
 αντιμέτωπος προς την δύναμιν της ιδέας.
Και η ιδέα ενίκησε. Και από την εκρηγνυομένην οβίδα που κατέρριπτε 
την σημαίαν μας εις τον Προφήτ’ Ηλίαν, την αναστηλωθείσαν αμέσως
 υπό των επαναστατών, εξεπήδησε πάνοπλος η Ελευθερία μέσα από τις φλόγες
 που είχαν ζωσμένην την πατρίδα μας.
 Και ήτο τόσον ιταμή τότε η πρόκλησις της βίας, ώστε εξώργισε
 την Ελευθερίαν, η οποία δια τούτο απεφάσισε πάση θυσία να εκδικηθή. 
Με μάτια θαμπωμένα από την οργήν της χωρίς να βλέπη θυσίας και θύματα,
 σπά της Κρήτης τα βαρειά σίδερα. 
Και αναπαυθείσα ολίγον εις τ’ αγαπητό νησί της περιήγαγε μετά ταύτα
 νικηφόρον την ρομφαίαν της όπου ήσαν σκλαβωμένοι λαοί και έθραυσε 
και τούτων τα δεσμά. 
Και όλα τα μετά ταύτα κοσμοϊστορικά γεγονότα αρχήν έχουν τον άδικον 
του Ακρωτητηρίου βομβαρδισμόν που προεκάλεσε της Ελευθερίας την οργήν.
 ΄Εκτοτε ο εις μετά τον άλλον ελευθερούνται οι λαοί της γής 
και καταρρίπτονται το έν μετά το άλλο τα φρούρια του δεσποτισμού.
Τιμή διά τούτο εις την πατρίδα μας, διότι από αυτήν το πρώτον εξωρμήθη 
η Ελευθερία των λαών.
 Και η τιμή αυτή πρέπει τώρα να συμβολισθή διά παραστάσεως, η οποία
 να στηθή επί της θέσεως εκείνης, από την οποίαν το πρώτον εξεπήδησεν 
η αγαπημένη μας θεά.
 Ανετέθη ως εκ τούτου η τεχνούργησις της παραστάσεως ταύτης 
εις επιφανή μύστην του καλού και του ωραίου. 
Αλλ’ η κατασκευή του μνημείου απαιτεί δαπάνην, η οποία πρέπει 
να καταβληθή δι’ εράνων από εκείνους που έχουν την τιμήν να καυχώνται, 
ότι αυτοί έδωκαν το σύνθημα της απελευθερώσεως των λαών.
 Και πρέπει εξ άλλου το μνημείον τούτο να συμβολίζη τους κοινούς αγώνας 
του ελληνισμού δια την εθνικήν αυτού αποκατάστασιν
 και να είναι αντάξιον της ιστορίας του και του προορισμού του.
Κάμνομεν δια τούτο έκκλησιν εις τα πατριωτικά αισθήματα
 του κρητικού λαού, όπως συνεισφέρη τον οβολόν του διά την διαιώνισιν 
ενός κοσμοϊστορικού γεγονότος, το οποίον έλαβε χώραν εις την πατρίδα του.
 Και ζητούμεν επίσης από τους λοιπούς αδελφούς μας, όπως ενώσουν 
και αυτοί τον οβολόν των με τον ιδικόν μας, διά να ενωθούν 
οι κοινοί πόθοι μας εις το μνημείον τούτο, το οποίον θα συμβολίζη 
την λατρείαν μας προς την Ελευθερίαν, την οποίαν μετά μακρούς
 και χαλεπούς αγώνας απεκτήσαμεν και την οποίαν δια τούτο πρέπει 
να σεβώμεθα και να περιθάλπωμεν, διά να είναι δυνατόν να την διατηρήσωμεν.
΄Εχομεν την πεποίθησιν, ότι η έκκλησίς μας αύτη θέλει ακουσθή ευμενώς
 από τους αγαπώντας την ελευθερίαν και την πατρίδα των
 και διά τούτο θαρρούντως προβαίνομεν εις το έργον μας απεκδεχόμενοι 
ευγνωμόνως και τον οβολόν της χήρας και του πλουσίου το τάλαντον.
Εν Χανίοις τη 6 Φεβρουαρίου 1927
“… Από την εκρηγνυομένην οβίδα 
που κατέρριπτε τη σημαία μας εις τον Προφήτην Ηλίαν, 
την αναστηλωθείσα αμέσως υπό των επαναστατών 
εξεπήδησε, πάνοπλος, η ελευθερία, μέσα από τις φλόγες
 που είχαν ζωσμένην την πατρίδα μας… διότι από αυτήν, 
το πρώτον, εξωρμήθη η ελευθερία των λαών. 
Και η τιμή αυτή πρέπει , τώρα, να συμβολισθή 
δια παραστάσεως, η οποία να σταθή 
επί της θέσεως εκείνης, από τη οποίαν το πρώτον 
εξεπηδησεν η αγαπημένη μας θεά”


Ηταν τοποθετημένο στον άξονα Ανατολή-Δύση,
 για να αγναντεύει την πόλη των Χανίων. 
Το άγαλμα είχε φιλοτεχνηθεί από τον γλυπτή
 Θωμά Θωμόπουλο, καθηγητή Καλών Τεχνών 
του Πολυτεχνείου Αθηνών.

Το 1967 ο Ε.Ο.Τ. εκτελούσε εργασίες διαμόρφωσης του χώρου
 στον Προφήτη Ηλία και ζήτησε από το Νομάρχη Χανίων Γ. Μαρκόπουλο
 την απομάκρυνση του αγάλματος και την αντικατάστασή του με άλλο γλυπτό έργο. 
Το έγγραφο κοινοποιήθηκε και στο Δήμο, επί δημαρχίας Στεφάνου Λεκανίδη, 
ο οποίος όμως απάντησε[58] ότι “ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής αξίας
 του αγάλματος φρονεί ότι δεν είναι σκόπιμον να αποξηλωθεί τούτο”. 

Τον Ιανουάριο του 1968 επικρατούσε τρομακτική κακοκαιρία 
στην περιοχή των Χανίων, που διήρκεσε τρεις μέρες και προκάλεσε φοβερές 
καταστροφές τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο.
 Η εφημερίδα “Εθνική Φωνή”
 κυκλοφορεί με πρωτοδέλιδο μια θλιβερή φωτογραφία ένος Αγάλματος 
κουτσουρεμένου και μιας ελπίδας νεκρής. 
Συγκλονίζει τους Χανιώτες η είδηση: 
“Η ενσκήψασα πρωτοφανής διά τον νομόν μας κακοκαιρία είχε ένα ακόμη θύμα.
 Το εις Ακρωτήρι ευρισκόμενον ΄Αγαλμα της ελευθερίας. 
Κεραυνός έπεσε τας πρωινάς ώρας της χθες (Σ.Σ. Σάββατο 13/1/1968)
 επί της κεφαλής του την οποία και απέκοψε καθώς και μέρος 
του δεξιού βραχίονος διά του οποίου άλλοτε εκράτει δόρυ. 
Η είδησις, γνωσθείσα αμέσως εις την πόλιν μας, προεκάλεσε εις όλους
 εύλογον συγκίνησιν, διότι, παρά την υπό αμφισβήτησιν κακοτεχνίαν 
του αγάλματος, τούτο εσυμβόλιζε μία από τας λαμπροτέρας σελίδας
 του μακραίωνος αγώνος των Κρητών διά την Ελευθερίαν των”.
 Τα γαλάζια τεράστια μάτια, λοιπόν, δεν αγνάνευαν πια την πόλη, 
το σηκωμένο στον ουρανό, χέρι, που κάποτε κράταγε περήφανα το διπλό πέλεκυ,
 κείτονταν στο χώμα.
 Η Λευτεριά, η τόσο πληγωμένη στους χρόνους εκείνους, 
είχε λαβωθεί και στην κυριολεξία. 
Η επεξήγηση της φωτογραφίας της πρώτης σελίδας, ανέφερε:
“ Εκ πτώσεως κεραυνού χθές την πρωίαν εις Ακρωτήρι:
ΕΠΛΗΓΗ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Το άγαλμα της Ελευθερίας εις το Ακρωτήρι μετά το πλήγμα το οποίον
 υπέστη εκ του κεραυνού χθές τας πρωινάς ώρας. 
Φαίνεται καθαρά η αποκοπή της κεφαλής και του δεξιού βραχίονός του.

Και παρακάτω δινόταν ένα σύντομο ιστορικό του Αγάλματος:
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ
Συγκεκριμένως το άγαλμα της Ελευθερίας εστήθη εις ανάμνησιν 
του βομβαρδισμού του 1897 υπό μοίρας ξένων πολεμικόν σκαφών ναυλοχούσης 
εις τον κόλπον Χανίων, και ο ποίος βομβαρδισμός είχεν ως σκοπόν 
την διάλυσιν των εις την τοποθεσίαν του Προφήτου Ηλιού στρατοπεδευμένων
 κρητών πατριωτών.
 Είναι γνωστή εις όλους η πλήρης αυταπαρνήσεως και μεγαλείου απάντησις 
των βομβαρδισθέντων.
 Ευθύς ως εθραύσθη ο κοντός της σημαίας, ο πανύψηλος και μεγαλοπρεπής 
Καγιαλές ήρπασε αυτήν και εστάθη όρθιος εν μέσω 
των εκρηγνυομένων βομβών, ανθρώπινος κοντός, της σημαίας 
της Κρητικής Επαναστάσεως. 
Οι ναύαρχοι αντιληφθέντες την ηρωϊκήν πράξιν του Καγιαλέ, 
διέκοψαν τον βομβαρδισμόν.

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ εφιλοτεχνήθη υπό του αειμνήστου γλύπτου Θωμοπούλου 
με χρήματα συλεγέντα διά πανελληνίου εράνου, πρόεδρος δε της Επιτροπής 
Εράνου ήτο ο συμπολιτης Ι. Ηλιάκης, τέως Γενικός Διοικητής Μακεδονίας. 
Εις την θέσιν όπου ευρίσκετο ετοποθετήθη το άγαλμα το έτος 1938, 
επεκρίθη δε δριμύτατα η τεχνοτροπία του από διαφόρους ειδικούς και μή, 
με αποτέλεσμα να αποθάνη, ως λέγεται από την στενοχωρίαν του 
ο γλύπτης Θωμόπουλος.”
Μετά αυτό το γεγονός ο ΕΟΤ κατεδάφισε τελικά το ΄Αγαλμα, 
γεγονός που προκάλεσε τη γενική δυσαρέσκεια των Χανιωτών, 
τα κομμάτια του έμεναν σε παραπλήσιο χώρο στον Προφήτη Ηλία για χρόνια, 
πολλά από αυτά χάθηκαν, άγνωστο πώς και κάποιες προσπάθειες αργότερα 
για φιλοτέχνηση νέου αγάλματος δεν είχαν αποτέλεσμα. 
Συγκεκριμένα, στις 29 Μαϊου 1970 ο γλύπτης Γιάννης Κανακάκης 
ζητά από τον Δήμο Χανίων να αναλάβει τη φιλοτέχνηση νέου αγάλματος
 για να τοποθετηθεί στη θέση του παλαιού. 
Αλλά ενώ διεξάγονταν οι συνεννοήσεις, ο Ε.Ο.Τ. γνωρίζει στο Δήμο ότι
 στη θέση του Αγάλματος πρέπει να κατασκευασθεί σημαιοστάσιο 
και να προκηρυχθεί καλλιτεχνικός διαγωνισμός.
 Ο διαγωνισμός προκηρύσσεται (3/1/72), αλλά αποβαίνει άκαρπος.
 Ο Δήμος σύμφωνα με τις προτάσεις του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, 
τροποποιεί τη διακήρυξη και τάσσει νέα προθεσμία, καμιά όμως από τις δύο
 συμμετοχές στον διαγωνισμό δεν θεωρείται άξια για βράβευση.
 Ο Ε.Ο.Τ. είχε δεχθεί να χρηματοδοτήσει με 2.800.000 δρχ. το έργο, ο δε Δήμος 
να συμμετάσχει συμβολικά με 200.000 δρχ.
Το θέμα περιέπεσε σε αδράνεια.
Το 1984 με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Χανίων
 δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες για την επανατοποθέτηση Αγάλματος
 της Ελευθερίας στο χώρο που βρισκόταν το παλιό.
 Η έρευνα που έγινε απέδειξε ότι δεν ήταν δυνατόν να βρεθούν τα κομμάτια του 
και να γίνει ανασύνθεση. 
΄Ετσι το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε την συγκρότηση Ερανικής Επιτροπής,
 ώστε να εξασφαλισθούν τα απαιτούμενα κεφάλαια 
για την κατασκευή νέου αγάλματος. 
Η σύσταση της Ερανικής Επιτροπής εγκρίθηκε τελικά από το Υπουργείο
 Υγείας Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και η σχετική απόφαση 
δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
 Το θέμα όμως και πάλι παρέμεινε στάσιμο.
Σήμερα όσα, ελάχιστα, κομμάτια απέμειναν, παραμένουν
 σε μια άκρη του χώρου του Προφήτη Ηλία. 
Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τμήματα του κορμού με τις ταλαιπωρημένες 
πτυχές της εσθήτας, τα πόδια του Αγάλματος με τα λεπτά σανδάλια,
 το πρόσωπο με τα αδειανά, τυφλά, μάτια να κοιτάζουν το άπειρο. 
Η ασπίδα δεν υπάρχει για να προστατεύει την πόλη και το γαλάζιο βλέμμα
 δεν αγναντεύει πια το πέλαγο. 
Δεν κρυφομιλά πια η “Λευτεριά” με τους μεγάλους νεκρούς μπροστά 
από το εκκλησάκι, το μεγάλο “Ελευθερωτή” και το γιο του κι ούτε υπάρχει
 το βάθρο με την κρύπτη για τα άγια οστά των πεσόντων. 
Το ΄Αγαλμα της Ελευθερίας, αυτό που υπέστη τα δριμύτατα σχόλια, 
τις αντιρρήσεις και επικρίσεις για την ξοανική μορφή και το μέγεθός του, 
αλλά και είχε κατακτήσει την αγάπη και την τρυφερότητα 
των περισσότερων Χανιωτών, σαν θλιβερό απομεινάρι αρχαίας εποχής,
 συνεχίζει να κείτεται μισερό και κομματιασμένο 
μέσα στα χόρτα και στα λουλούδια - κάποτε σύμβολο ιερών αγώνων και θυσιών,
 τώρα σύμβολο και δείγμα αδιαφορίας και λησμονιάς...