kARTson: 9/8/20

Σάββατο 15 Αυγούστου 2020

Αυτό και τίποτε λιγότερο επ ουδενί.

Ο Πυρρίχιος Χορός: νεαροί (οι κούροι – Κουρήτες) Υπέροχο Βίντεο

Οι νεαροί (οι κούροι – Κουρήτες), για να αποφύγουν κάποια ανεπιθύμητη

επίσκεψη του Κρόνου εξαιτίας όλης αυτής της φασαρίας κάθε φορά

που ο Δίας έκλαιγε, άρχιζαν να χορεύουν έναν άγριο πολεμικό χορό,

τον πυρρίχιο, και να τραγουδούν βγάζοντας πολεμικές ιαχές

και χτυπώντας με τα δόρατα και τα ακόντια πάνω στη γη

και στις ασπίδες και έτσι ο Κρόνος δεν μπορούσε να ακούσει το κλάμα του μωρού.

Ο Πυρρίχιος ήταν ο σπουδαιότερος από τους πολεμικούς χορούς στην Αθήνα.

Ο χορός χορευόταν σε μεγάλες γιορτές όπως στα Μικρά και Μεγάλα Παναθήναια.

Στην ελληνική Wikipedia πρόσθεσα την περιγραφή του Πλάτωνος

(αρχαίο κείμενο και απόδοση και πρόσθεσα άλλες πηγές.

Πηγή

Ο Πλάτων - Νόμοι (7-815α) σημειώνει τα εξής:

(815a) ὄρχησιν λέγοι. τὴν πολεμικὴν δὴ τούτων, ἄλλην οὖσαν τῆς εἰρηνικῆς,

πυρρίχην ἄν τις ὀρθῶς προσαγορεύοι, τάς τε εὐλαβείας πασῶν πληγῶν

καὶ βολῶν ἐκνεύσεσι καὶ ὑπείξει πάσῃ καὶ ἐκπηδήσεσιν ἐν ὕψει

καὶ σὺν ταπεινώσει μιμουμένην, καὶ τὰς ταύταις ἐναντίας, τὰς ἐπὶ τὰ δραστικὰ

φερομένας αὖ σχήματα, ἔν τε ταῖς τῶν τόξων βολαῖς καὶ ἀκοντίων καὶ πασῶν

πληγῶν μιμήματα ἐπιχειρούσας μιμεῖσθαι· τό τε ὀρθὸν ἐν τούτοις

καὶ τὸ εὔτονον, τῶν ἀγαθῶν σωμάτων (815β) καὶ ψυχῶν ὁπόταν

γίγνηται μίμημα, εὐθυφερὲς ὡς τὸ πολὺ τῶν τοῦ σώματος μελῶν

γιγνόμενον, ὀρθὸν..

(815a)....τον πολεμικό χορό που διαφέρει από τον ειρηνικό, θα μπορούσαμε

να τον ονομάσει κανείς σωστά πυρρίχιο.

Αυτός μιμείται, απ' τη μια μεριά. τις κινήσεις που κάνει κάποιος

για να αποφύγει όλα τα χτυπήματα που του έρχονται από κοντά ή από μακρυά,

να πέφτει στο πλάι, να υποχωρεί, να πηδά ψηλά, να πέφτει χαμηλά•

κι από την άλλη μεριά, τις αντίθετες κινήσεις που προσπαθούν

να μιμηθούν τις επιθετικές στάσεις, τις βολές δηλαδή των τόξων και τις ρίψεις

των ακοντίων και τις χειρονομίες που μιμούνται κάθε είδους χτύπημα.

Το σωστό και το συντονισμένο που υπάρχει σ' αυτούς τους χορούς,

όταν γίνεται μίμηση των ωραίων σωμάτων και των ωραίων ψυχών,

πραγματοποιείται όταν το σύνολο των μελών του σώματος διατηρεί

την ευθύτητα των γραμμών του.

Ευτυχώς, γιατί για μια στιγμή είχα την εντύπωση ότι ήσουν Κρητικός.

Δικό μας σχόλιο:

Ακόμη και οι μ@λ@κες έχουν το δικαίωμα

να λένε την γνώμη τους αλλά κι εμείς,

στα πλαίσια της δημοκρατίας πάντοτε,

την δική μας γι αυτούς.

Το πιθανότερο να είναι ψεύτικο το προφίλ καθαρά προβοκατόρικο.

Ζει, όπως γράφει στο Βέλγιο.....κατάγεται από την Κροατία

(αλλά έχει βάλει ελληνικό επώνυμο) και "γνωρίζει" τι συμβαίνει τώρα

στην άλλη άκρη της Ευρώπης, από το Βέλγιο.

Επιπλέον έχει μπλοκάρει τα σχόλια, ο ξεφτίλας.

Jorgos Papadakis

Το να κάνουμε καταγγελία για να του το κατεβάσουν μάλλον είναι μάταιο

γιατί είναι πανεύκολο σε αυτούς τους προβοκάτορες που μάλλον εκτελούν

έμμισθη υπηρεσία να κάνουν κι άλλα 10 παρόμοια Προφίλ,

Ως ανταπόδοση των δεκαετιών έμπρακτης και, κατά περιόδους, ένθερμης υποστήριξης.

Διαβάζουμε στο διαδίκτυο:

Στις 30 Αυγούστου του 1982 ο ηγέτης της PLO Γιάσερ Αραφάτ αναχωρεί

με ελληνικά πλοία από τον Λίβανο και αποβιβάζεται στο Φάληρο,

όπου τον υποδέχεται ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Στο Λίβανο μαίνεται ήδη εμφύλιος - με προσωπική εμπλοκή

του Αραφάτ - ενώ τον Ιούνιο του 1982 εισβάλλει στη χώρα το Ισραήλ.

Στην Ελλάδα επικρατεί αναβρασμός από διαδηλώσεις συμπαράστασης

υπέρ των Παλαιστινίων.

Η αριστερά φλέγεται από φιλοπαλαιστινιακό οίστρο, με τη Μελίνα Μερκούρη

να ορκίζεται πως θα καρφώσει τη σημαία τους στα Ιεροσόλυμα.

Η κεντροαριστερά θα διατηρήσει το φιλοπαλαιστινιακό της οίστρο

για δύο τουλάχιστον δεκαετίες ακόμη.

Μάλιστα, το 1993, με του που επανεκλέγεται ο Ανδρέας εγγυάται δάνειο

ύψους 15 εκατ. στην Παλαιστινιακή αρχή, το οποίο ουδέποτε αποπληρώθηκε

με αποτέλεσμα να καταπέσει η εγγύηση εις βάρος του ελληνικού κράτους.

Ως ανταπόδοση των δεκαετιών αυτών έμπρακτης και, κατά περιόδους,

ένθερμης υποστήριξης προς την αρχή και τον λαό της Παλαιστίνης

(και της καθυστερημένης διπλωματικής αναγνώρισης του Ισραήλ μόλις το 1991),

η Ελλάδα εισπράττει τα συγχαρητήρια των Παλαιστινίων προς τον κ. Ταγίπ

για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και την ηχηρή σιωπή τους

για τα τελευταία γεγονότα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος που δημόσια

και ευθαρσώς καταδικάζει την τουρκική επιθετικότητα,

ενώ προωθεί την πολυεπίπεδη συνεργασία του με την Ελλάδα.

Άλκης ο Ένθερμος

Αντί για δικό μας άλλο σχόλιο:

Ποιοι θα ήθελαν το ORUK REIS ή το KEMAL REIS άμεσα ως πολεμοχαρείς στρατηγοί του πληκτρολογίου;.

Δικό μας σχόλιο:

Ο πόλεμος φυσικά είναι το έσχατο μέσο και όχι το πρώτο.

Αλλά ας δούμε και τι λένε και κάποιοι πριν από μας:

Η πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος. Ο πόλεμος είναι αιματηρή πολιτική.
Μάο Τσε-Τουνγκ, 1893-1976, Κινέζος ηγέτης

Θα νικήσει αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να μην πολεμήσει.
Σουν Τζου, ~5ος αιών π.χ., Κινέζος θεωρητικός της στρατηγικής

Ουδείς γαρ ούτω ανόητος εστί όστις πόλεμον προ ειρήνης αιρέεται·
εν μεν γαρ τη οι παίδες τους πατέρας θάπτουσι, εν δε τω οι πατέρες τους παίδας.
– Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη.
Στην ειρήνη, οι γιοι θάβουν τους πατεράδες τους.
Στον πόλεμο, οι πατεράδες θάβουν τους γιους.
Ηρόδοτος, 480-420 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστοριογράφος

Γλυκύ δ᾽απείρῳ πόλεμος.
– Ο πόλεμος φαίνεται γλυκός σ’ αυτούς που δεν έχουν την εμπειρία του.
Πίνδαρος, 522-438 π.Χ., Αρχαίος λυρικός ποιητής

Πόλεμος είναι όταν αλληλοσκοτώνονται άνθρωποι που δεν γνωρίζονται
μεταξύ τους, επειδή κάποιοι άλλοι, που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους,
δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν.
Πωλ Βαλερύ, 1871-1945, Γάλλος ποιητής

Ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις.
Νικολό Μακιαβέλι, 1469-1527, Ιταλός πολιτικός φιλόσοφος

Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν.
Ζαν-Πωλ Σαρτρ, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος

Θα πειστεί κάποτε το χοντροκέφαλο ανθρώπινο γένος ότι μεγαλύτερη μωρία
και συμφορά από τον πόλεμο δεν υπάρχει, και από τα παθήματα του
θα διδαχθεί κάποτε ότι πρέπει να τον καταργήσει, σαν υπερβολικά οδυνηρό
και ακριβό τρόπο για επίλυση διαφορών;
Εμμάνουελ Καντ, 1724-1804, Γερμανός φιλόσοφος
Δικό μας σχόλιο:
Ας ηρεμήσουμε όλοι εμείς οι πολέμαρχοι του καναπέ και του πληκτρολογίου
και ας αφήσουμε την κυβέρνηση που έχει την ευθύνη
να κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο για την χώρα.
Έχουμε αργότερα όλον τον χρόνο να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος
και όχι αυτές τις κρίσιμες ώρες που δεν θέλει πολύ να γίνει το "ατύχημα"
...η λάθος κίνηση που από ότι φαίνεται επιδιώκει η άλλη πλευρά.

Διψούν για αίμα μερικοί μα ούτε καν ιδέα
δεν έχουν από πόλεμο, φοβούνται την σκιά τους
κι ακόμη τραγικότερο μιλούν για περηφάνια….
μα μόνες μάχες πού ‘δωσαν είναι στο πληκτρολόγιο.
Νομίζουν πως στον πόλεμο υπάρχουν κερδισμένοι
απ’ τον λαό των νικητών μα είναι γελασμένοι.
Την μάνα που ‘χασε τον γιο να πάνε να ρωτήσουν
κι αν θα τολμούσαν τα παιδιά που ‘χασαν τους γονείς τους.
Οι πόλεμοι δεν γίνονται σαν όπως στις ταινίες
που οι κομπάρσοι σπίτια τους, γυρνούν όταν τελειώσουν.
    Πάν Καρτσωνάκης

Η Παναγιά στην ποίησή μας.

«Τώρα έχουμε, Παναγιοτάτους, Παναγία μου.

Τώρα έχουμε υπερθετικούς βαθμούς.

Κι εσένα σ’ αφήσαμε στο θετικό βαθμό!»

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

ΤΑ ΟΘΟΝΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

(απόσπασμα)

Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγία να υφαίνει

μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.

Κάθεται λένε παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,

υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε

για την προδοσία, ίσως να λυπάται ακόμα για

τις μικροσκοπικές δεσποινίδες που τις έδιωξαν

από τον Πύργο και κατεβαίνουν τρεκλίζοντας προς τα βράχια.

Η Παναγία δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο.

Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τα φιλόπτωχα ταμεία

ούτε με τα κλουβιά, ούτε με τα πυροτεχνήματα.

Όμως κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται

πολλές βραδιές σ’ εκείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.

Άραγε πληροφορήθηκε για τη λόγχη;

Τα πηγάδια – ευτυχώς– φέτος γέμισαν.

Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

ΜΟΥΝΤΕΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ

«Η αντοχή των υλικών», Αθήνα 1971, σ. 72

*******************

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ 1940

Ω, Εσύ των Ουρανών η πλατυτέρα,

που αγκάλιασες τα έθνη και τους λαούς,

των λαών και των εθνών η θεία Μητέρα,

π’ όλους της γης ξεχείλισες τους ναούς.

Μάνα, π’ αγνάντια μου είσαι ως θερισμένη

απ’ αστάχυα χλωμότατη πλαγιά,

κ’ είσαι κ’ η Ελλάδα, κ’ είσαι η Κοιμωμένη

με σταυρωτά τα χέρια Παναγιά·

Μάνα, που ο νους Σου μοναχά το ξέρει

αν, αντίκρυ στην αγία Σου εντολή,

η καρδιά μου δεν είναι ως περιστέρι

αθώα, δοκιμασμένη και καλή.

δώσε την ώρα τούτη (κ’ είναι τώρα

π’ αγγίζουμε τον ύστερο βυθό

κι αργοσημαίνει η προαιώνια ώρα)

στην άγια εντολή Σου να σταθώ

ανύσταχτος, στην άκρη γινώμενος

αγρύπνια μιαν απέραντη ματιά,

σαν ο Ιησούς Χριστός Εσταυρωμένος,

σαν οι Άγιοι Παίδες μέσα στη φωτιά!

ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ,

«Λυρικός βίος», τόμ. Ε’, Αθήνα 1968, σ.σ. 123-124

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΠΙΣΤΗΣ

Θα ήθελα να υπήρχε η Παναγία.

Γλυκοφιλούσα, σπλαχνική, Μεγαλόχαρη.

Τρυφερή και στοργική σαν την μάνα μου.

Να της έλεγα τον πόνο και την πίκρα.

Βάλσαμο.

Θα’ θελα να υπήρχε ο Ιησούς.

Ο Αμνός, ο Μεσσίας, ο Παράκλητος,

απλώνοντας το χέρι του να με λυτρώσει απ’ τις οδύνες

μιας παράλογης Δημιουργίας.

Θα’ θελα να είχα την αίσθηση της αμαρτίας,

να βουτήξω στην μετάνοια σαν Μαγδαληνή.

Σφάλματα διέπραξα πολλά.

Αμαρτία όμως;

Θα ήθελα να πίστευα στην Μέλλουσα Ζωή

για να μην τρέμω τον θάνατο.

Κι ακόμα να προσδοκώ μία Δεύτερη Παρουσία.

Ίσως αυτή με έπειθε για την Πρώτη.

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ

ΠΗΓΗ

Πανηγυρίζουν οι Τούρκοι για το άρθρο Τσίπρα -Τους δίνει επιχειρήματα για την ΑΟΖ

Πώς υποδέχεται τις δηλώσεις Τσίπρα η «Yeni Safak»

«Πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Τσίπρας:

Με τη συμφωνία με την Αίγυπτο δώσαμε στην Τουρκία αυτό που ήθελε»,

γράφει χαρακτηριστικά η τουρκική εφημερίδα «Yeni Safak», φιλοξενώντας

το επίμαχο απόσπασμα από το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στην «ΕφΣυν».

Το επίμαχο κομμάτι του άρθρου του Αλέξη Τσίπρα στην «ΕφΣυν»
Αν, επίσης, βασική θέση της Τουρκίας και κόκκινη γραμμή από την πλευρά της,

εδώ και χρόνια, είναι ο 28ος μεσημβρινός, τότε η οριοθέτηση με την Αίγυπτο,

που φτάνει πριν από το όριο αυτό, δημιουργεί de facto την εντύπωση ότι

η Ελλάδα αφήνει την περιοχή ανατολικά του 28ου μεσημβρινού

στις τουρκικές διεκδικήσεις.
Πηγή: iefimerida.gr -

Πόσο πολύ πρέπει να είσαι άραγε για να σε κάνουν πρωτοσέλιδο οι Τούρκοι;

Τουρκική εφημερίδα: «O μόνος λογικός άνθρωπος στην Ελλάδα είναι ο Αποστολάκης»

«Σημαία» στα τουρκικά ΜΜΕ οι δηλώσεις του Έλληνα πρώην υπουργού

Εθνικής Άμυνας πως «κανείς δεν πρόκειται να χαλάσει τις σχέσεις του

με την Τουρκία, για δικό μας θέμα»

Οι πρόσφατες δηλώσεις του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας

Ευάγγελου Αποστολάκη, πως «κανείς δεν πρόκειται να χαλάσει τις σχέσεις του

με την Τουρκία, για δικό μας θέμα», γίνονται «σημαία»

από τα τουρκικά ΜΜΕ και την προπαγάνδα της Άγκυρας.

Τις δηλώσεις Αποστολάκη αναπαρήγαγαν πλήθος τουρκικών ΜΜΕ και δικτύων.

«Πρώην Υπουργός Άμυνας της Ελλάδας: Η Ελλάδα έμεινε μόνη της

στην Ανατολική Μεσόγειο» τίτλος δημοσιεύματος

του πρακτορείο ειδήσεων Anadolu.

«Η Αθήνα θα μείνει μόνη της σε μια σύγκρουση

με την Τουρκία - Δηλώνει πρώην υπουργός Άμυνας της Ελλάδας»

αναφέρει το δίκτυο του TRT και στην ελληνική του έκδοση.

«Σημαία» στα τουρκικά ΜΜΕ οι δηλώσεις του Έλληνα πρώην υπουργού

Εθνικής Άμυνας πως «κανείς δεν πρόκειται να χαλάσει τις σχέσεις του

με την Τουρκία, για δικό μας θέμα»

Οι πρόσφατες δηλώσεις του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας

Ευάγγελου Αποστολάκη, πως «κανείς δεν πρόκειται να χαλάσει

τις σχέσεις του με την Τουρκία, για δικό μας θέμα», γίνονται «σημαία»

από τα τουρκικά ΜΜΕ και την προπαγάνδα της Άγκυρας.

ΠΗΓΗ

Αντί για δικό μας σχόλιο:

Αμ, πως....να μην δείξει κι αυτός εντός της γραμμής;

Το Kemalreis είναι αυτό; Πήγε λένε για επισκευή λένε και.............απόσυρση ελπίζω.

Σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες η Φ/Γ Λήμνος έχασε δυστυχώς

αρκετά Ναυτικά μιλια από την επιχειρησιακη ταχύτητα πλεύσης της

καθόσον παρατηρήθηκε αιφνίδια αύξηση του εκτοπίσματος του πλοίου,

σε τεράστιο βαθμό λόγω υπερβολικής αύξησης του βάρους

των "γενετησιων αδενων" του Καπετάνιου της και των Ανδρών και Γυναικών

του Πληρώματος της.... Κουράγιο!

Κάποια από τα ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ:

Δικό μας σχόλιο:

Πήγε λένε για επισκευή και.............απόσυρση ελπίζω.

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2020

Ποιος ήταν λαϊκός ποιητής, Τσοπανάκος, που έδρασε κατά τον αγώνα του 1821.

Ο Παναγιώτης Κάλας ή Τσοπανάκος (Δημητσάνα, 1789-1825)

ήταν λαϊκός ποιητής που έδρασε κατά τον αγώνα του 1821.

Ο Παναγιώτης Κάλας ή Τσοπανάκος

γεννήθηκε στην Δημητσάνα το 1789.

Η καταγωγή του ήταν από την επαρχία Καρύταινας.

Κατά την επανάσταση δεν μπορούσε να κρατήσει όπλο

λόγω σοβαρής σωματικής αδυναμίας

επειδή ήταν καμπούρης, κοντός και στραβοπόδης.

Αν και ανάπηρος είχε μεγάλο ζήλο

για τον αγώνα και γι'αυτό χρησίμευε

στα στρατόπεδα και στις πολιορκίες τρέχοντας

και εμψυχώνοντας τους στρατιώτες.

Έγραφε δε και στίχους επαινετικούς

στους στρατηγούς και τους καπεταναίους

και τον λέγανε «ποιητή της επαναστάσεως».

Αγαπούσε πολύ να βλέπει τον στρατηγό

Νικήτα Σταματελόπουλο και όπου

και αν πήγαινε κει έστεκε, τους στίχους

που έγραφε τους απήγγειλε

πρώτα σ' αυτόν, και μετά πήγαινε και στους άλλους και τους έψελνε.

Βρέθηκε σε μία μάχη, στην οποία ο στρατηγός Νοταράς νίκησε

και οι στρατιώτες του πήραν πολλά λάφυρα και ζώα, ο Τσοπανάκος

πήρε ένα άλογο το οποίο του χάρισε ο Νικήτας για να το έχει να πηγαίνει καβάλα

και να μην κουράζεται.

Ο Τσοπανάκος όμως, επειδή δεν είχε λεφτά

για να το ταΐζει του έστειλε αυτό το γράμμα:

Το δώρο σου Νικηταρά, άλογο χωρίς νουρά,

ή μου στέλνεις και κριθάρι, ή σου στέλνω το τομάρι.
— Τσοπανάκος
Η Πελοποννησιακή Γερουσία τον πλήρωνε τα έξοδά του.

Πέθανε όταν θέλησε να πάει στην Δημητσάνα την πατρίδα του

καβάλα με το νέο άλογο.

Ο Φωτάκος αναφέρει ότι στον δρόμο συνάντησε κορομηλιές

που είχαν κορόμηλα και έφαγε πολλά και πέθανε.
Έργο

Το ποιητικό του έργο το άφησε χειρόγραφο.

Μετά το θάνατό του, το 1838, τυπώθηκε από τον τυπογράφο

Ν. Παπαδόπουλο βιβλίο με ποιήματά του:

Άσματα Πολεμιστήρια του υπέρ της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος αγώνος

Στιχουργηθέντα υπό του Παναγιώτου Τσοπανάκου Δημιτσανίτου,

Και εκδοθέντα υπό του Τυπογράφου Ν. Παππαδόπουλου του εκ Τριπόλεως»
ΠΗΓΗ

Τσοπανάκος ήταν το προσωνύμιο του ποιητή Παναγιώτη Κάλλα,

που διακρίθηκε με τους εμψυχωτικούς στίχους του κατά την διάρκεια

των πρώτων χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης.

Οι λόγιοι της εποχής του τού απέδωσαν τους χαρακτηρισμούς «Ομηρίδιον»

λόγω και του μικρού του ύψους και «Τυρταίος της Επανάστασης».

Ο Παναγιώτης Κάλλας γεννήθηκε το 1789 στην Δημητσάνα της Αρκαδίας

και ήταν πολύ κοντός, σχεδόν νάνος και καμπούρης.

«Το ανάστημά του ήτον ως δωδεκαετούς νέου, ο δε χαρακτήρ

του προσώπου του παιδικός» γράφει ο βιογράφος

και εκδότης των ποιημάτων του Νικόλαος Παππαδόπουλος.

Από μικρός απέκτησε την ευχέρεια στην στιχουργία, σκαρώνοντας

σατιρικούς στίχους με τους οποίους ειρωνευόταν

τα κακώς κείμενα της πατρίδας του.

Καθόταν σε μια γωνιά της Δημητσάνας και τους απήγγειλε μεγαλοφώνως.

Εξ αυτού του λόγοι, οι συμπολίτες του τού «κόλλησαν»

το παρατσούκλι Τσοπανάκος, με το οποίο έγινε γνωστός.

Ο Κάλλας, παρακολούθησε μόνο για δύο χρόνια μαθήματα

στο Ελληνικό Σχολείο της Δημητσάνας, λόγω προβλημάτων υγείας.

Ήταν όμως φιλομαθής και όταν ένιωθε καλά, επέστρεφε στα θρανία.

Με την έκρηξη της Επανάστασης άλλαξε τις χορδές της λύρας του

και αντί σατιρικών επιγραμμάτων συνέθετε θούρια που προέτρεπαν

τους Έλληνες στον αγώνα υπέρ της ελευθερίας και υμνούσε

τα κατορθώματα του Κολοκοτρώνη, του Μιαούλη του Κανάρη

και των άλλων ηρώων της Επανάστασης.

Απ’ όλους τους Τουρκομάχους θαύμαζε και αγαπούσε τον Νικηταρά,

και πρώτα σ’ αυτόν διάβαζε τα νέα του ποιήματά.

Μια μέρα ο Νικηταράς σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά

του Τσοπανάκου στην Επανάσταση, τού απέστειλε ως δώρο ένα λάφυρο

από την καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια το καλοκαίρι του 1822.

Ήταν ένα όμορφο άλογο χωρίς ουρά, που θα τού χρησίμευε

για να περιέρχεται τα στρατόπεδα έφιππος και να εξάπτει

με τους στίχους του το φρόνημα των μαχητών.

Ο Τσοπανάκος, που ήταν πάμπτωχος και μόλις που κατόρθωνε

να θρέψει τον εαυτό του, ξαναβρήκε τον σατιρικό του οίστρο

και ευχαρίστησε τον Νικηταρά με τους παρακάτω στίχους:

Το δώρο σου Νικηταρά
είν’ άλογο χωρίς ουρά
Ή μου στέλνεις και κριθάρι
ή σου στέλνω το τομάρι.

Ο Νικηταράς τού έστειλε το κριθάρι που ζητούσε και η Πελοποννησιακή

Γερουσία ανέλαβε να τόν συντηρεί.

Ο θάνατος του Τσοπανάκου το 1825 ήταν αρκετά πεζός.

Καθ’ οδόν προς την Δημητσάνα συνάντησε μια κορομηλιά και αποφάσισε

να χορτάσει την πείνα του.

Στάθηκε καβάλα στο άλογο κάτω από το δέντρο και άρχισε

να καταβροχθίζει λαίμαργα τους καρπούς του.

«Αφού η φύσις τον εστέρησε το σώμα, του έδωκε μεν πνεύμα πολύ,

αλλά κοιλίαν μικρήν και αδύνατον και δια τούτο μη δυνάμενος

να χωνεύση τα κορόμηλα απέθανεν» γράφει ο Φωτάκος

στους «Βίους Πελοποννησίων Ανδρών».

Τα πατριώτικά του ποιήματα εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του το 1838

από τον Νικόλαο Παππαδόπουλο με τίτλο

«Άσματα Πολεμιστήρια του υπέρ της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος Αγώνος».

Τα σατιρικά του όμως επιγράμματα χάθηκαν και μόνο κάποια από αυτά

διασώθηκαν από στόμα σε στόμα.
Πηγή: sansimera.gr

Όλες τις ώρες δύσκολα που ο λαός περνάει.

Στήναν χορό, στα ξέφωτα, μπροστά στον καπετάνιο
τα παλικάρια κυκλικό, με ταμπουρά, φλογέρες
Τα λόγια στα τραγούδια τους στίχοι απ’ τον Φεραίο,
τον Τσοπανάκο και πολλά που πρόσθεταν δικά τους.

Στίχους λένε πως πρόσθεταν πολλοί καπεταναίοι
κι ο Μακρυγιάννης το ‘κανε μα κι ο Κωλοκοτρώνης.
Μα κάπως έτσι κι έγιναν δημοτικά τραγούδια
που σώζονται στις μέρες μας κι ακόμη τραγουδάμε.

Όλες τις ώρες δύσκολα που ο λαός περνάει
θυμάται την παράδοση κι αυτή τον εμψυχώνει.
Πάν Καρτσωνάκης

Με το καριοφίλι, την πένα και τον ταμπουρά

Με το καριοφίλι, την πένα και τον ταμπουρά κερδήθηκε ο αγώνας.

Ο ταμπουράς μάλιστα, αυτό το ελληνικό παραδοσιακό όργανο, συντρόφευε

πολλούς αγωνιστές της επανάστασης του 1821, σύμφωνα με μαρτυρίες.

Οι μελωδίες του τους έδιναν κουράγιο και δύναμη.

Ο στρατηγός Μακρυγιάννης κουβαλούσε πάντα επάνω του τον ταμπουρά του.

Μια ιστορία λέει πως στην πολιορκία της Αθήνας,

εκείνο τον Σεπτέμβριο του 1826, ο Γκούρας και οι άλλοι οπλαρχηγοί

αντιστέκονταν με σθένος και, όταν έπεσε η νύχτα και ο Μακρυγιάννης

τους κάλεσε κουρασμένους στο οχυρό του, έπιασε τον ταμπουρά του και άρχισε

να χαϊδεύει με τα δάχτυλά του τις τρεις διπλές χορδές του οργάνου

και να τους τραγουδάει.

Εκείνη ήταν η νύχτα που ο Μακρυγιάννης αυτοσχεδίασε και τραγούδησε

το θρυλικό μοιρολόι, «Ο ήλιος εβασίλεψε και το φεγγάρι εχάθη».

Σήμερα, ο ταμπουράς που αποδίδεται στον Μακρυγιάννη φυλάσσεται

στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Την ιστορία για το παραπάνω μοιρολόι την γνωρίζουμε

από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη.

Αλλά και ο άλλος μεγάλος ήρωας του ’21, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

προσάρμοζε σε γνωστά δημοτικά τραγούδια δικά του λόγια ανάλογα

με την περίσταση και τα τραγουδούσε στα παλληκάρια του.
Η φλογέρα, το νταούλι, ο μπαγλαμάς, ο ταμπουράς, η πίπιζα, η λύρα,

το τουμπερλέκι και το λαούτο ήταν τα όργανα

που συνόδευαν τα κλέφτικα τραγούδια.

Οι ραψωδοί ακολουθούσαν το ασκέρι στις μάχες και εμψύχωναν τα παλικάρια.

Γνωστός ο Τσοπανάκος από τη Δημητσάνα που ακολουθούσε τον Νικηταρά

και του σκάρωσε το κλέφτικο «Στα τρίκορφα μες στη κορφή»

και αναφέρεται στη μάχη του Βαλτετσίου.

Τα τραγούδια αυτά τα «Κλέφτικα» καλλιέργησαν τη συλλογική μνήμη,

συνέβαλαν στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας

αλλά και της αίσθησης τοπικής ιδιαιτερότητας όσο κανένα άλλο είδος

της λαϊκής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

ΠΗΓΗ

Κοινωνική εργασία για ένα χρόνο σε μονάδα αντιμετώπισης COVID19

Οδηγός λεωφορείου ζήτησε από νεαρούς να βάλουν μάσκα και τον έφτυσαν.
Κοινωνική εργασία για ένα χρόνο σε μονάδα αντιμετώπισης COVID19
Κάποια από τα σχόλια που διαβάσαμε:
Αυτή την οδηγία έχει. Δεν πήρε δική του πρωτοβουλία

.Δικαιολογείς ακραίες αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Αφού τον έφτυσαν κανονικά θα έπρεπε να τους πετάξει με τις κλωτσιές από το λεωφορείο
Μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες .

Γιατί ειναι τόσο ηλίθιος και κακομαθημένος αυτός ο λαός που την ατομική ευθύνη

την ονομάζει ανοησία και τη συλλογική υπευθυνότητα ρουφιανιά ...

«Ένας αντάρτης έσβησε», τo άγνωστο τραγούδι του Μανώλη Χιώτη για τον Άρη Βελουχιώτη.

Δεν ηχογραφήθηκε όσο ζούσε ο συνθέτης και το 1980 το τραγούδησε

ο Γιώργος Νταλάρας με τίτλο «Ένας ρεμπέτης έσβησε»...

Ο λαϊκός μουσικοσυνθέτης Μανώλης Χιώτης, που έχει συνδέσει το όνομά του

με το μπουζούκι, φεύγοντας από τη ζωή, άφησε πίσω του μεγάλες επιτυχίες

που ακούγονται μέχρι σήμερα. «Δεν θέλω πια να ξαναρθείς», «Απόψε φίλα με»,

«Λαός και Κολωνάκι», «αυτά που λες εγώ τ’ ακούω βερεσέ» είναι μερικές μόνο

από τις γνωστές επιτυχίες του.

Υπάρχουν όμως τραγούδια του, τα οποία δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό

και έχουν όμως ενδιαφέρουσα ιστορία.

Ένα από αυτά είναι το «Ένας λεβέντης έσβησε» το οποίο είναι αφιερωμένο

στον Άρη Βελουχιώτη. Ο Μανώλης Χιώτης έγραψε ένα χασαποσέρβικο ρυθμό

για τους στίχους του Νίκου Μάθεση, (γνωστός και ως Νίκος Τρελάκιας)

και πρόσθεσε ένα δικό του τετράστιχο στο τέλος, το οποίο ο στιχουργός

δέχτηκε και ενσωμάτωσε στο τραγούδι. ..

Αντιλαλούνε τα βουνά

κλαίνε τα κλαψοπούλια

ο Βελουχιώτης χάθηκε

ψηλά σε μια ραχούλα.

Τι έχεις κλαψοπούλι μου

κι όλο πικρά φωνάζεις;

Για πες μου ποιος σε πλήγωσε

και βαριαναστενάζεις;

Μαράθηκαν τα λούλουδα

έσβησε το φεγγάρι

ένας λεβέντης χάθηκε

που τόνε λέγαν Άρη.

Κείνος δε θέλει κλάματα

δε θέλει μοιρολόγια

θέλει αγώνες και χαρές

αρματωσιές και βόλια....

Ο Άρης Βελουχιώτης, για τον θάνατο του οποίου έχουν γραφτεί πολλά,

έφυγε από τη ζωή τον Ιούνιο του 1945.

Ο Χιώτης ήταν τότε 24 ετών.

Το τραγούδι για τον Βελουχιώτη δεν ηχογραφήθηκε σε δίσκο

και δεν έγινε γνωστό στο κοινό.

Η μελωδία του Χιώτη χάθηκε, αφού δεν ηχογραφήθηκε και ο Μάθεσης

μετά από χρόνια, έδωσε το τραγούδι στον Μιχάλη Γενίτσαρη,

ο οποίος το μελοποίησε εκ νέου, αυτή τη φορά σε ρυθμό ζεϊμπέκικο.

Το 1980 το τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας και κυκλοφόρησε στον δίσκο

«Ρεμπέτικα της Κατοχής» με τίτλο «Ένας ρεμπέτης έσβησε».

Στη συγκεκριμένη ηχογράφηση έγιναν κάποιες μικρές αλλαγές στους στίχους.

Αργότερα το τραγούδησε και ο ίδιος ο Γενίτσαρης,

μένοντας πιστός στους αρχικούς στίχους του Μάθεση και του Χιώτη....

Ο στιχουργός Νίκος Μάθεσης το 1974, όταν ο Χιώτης

είχε ήδη φύγει από τη ζωή (19/3/1970) μίλησε στον μελετητή

του ρεμπέτικου τραγουδιού, Κώστα Χατζηδουλή, για τη συνεργασία τους

για το τραγούδι- αφιέρωμα στον Βελουχιώτη.

«Λίγο μετά που σκοτώθηκε ο Άρης Βελουχιώτης το ’γραψα.

Είχε τρία τετράστιχα και όχι τέσσερα.

Ο Άρης, ήτανε φίνος άντρας, μάγκας κι αγωνιστής και Έλληνας.

Κατάλαβες; Μιλάει ο Μάθεσης.

Υπήρχανε κι άλλοι αγωνιστές δηλαδή που θέλανε να τους λένε έτσι,

αλλά αυτοί ήτανε αγωνιστές για την πάρτη τους.

Δηλαδή αποφάγια. Άλλη ταρίφα αυτοί.

Όταν έσβησε το καντήλι του παλικαριού, έκατσα και το ’γραψα,

γιατί έγινε θρήνος. Θρήνος και ύμνος»....

ΠΗΓΗ

https://www.mixanitouxronou.gr/

Ο "Στρατηγός" Καρανίκας ξαναχτύπησε! Τελικά αρχίζει να γίνεται και τραγικός.

Ο άνθρωπος που δεν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία.

ούτε μια ώρα την πατρίδα από άποψη και ιδεολογία όπως δήλωσε

και τώρα το παίζει στρατηγός,

Η αχαριστία των Παλαιστινίων και μια συγγνώμη στο Ισραήλ

Είναι γεγονός πως σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας,

επί 60 χρόνια τηρούσε ανεπιφύλακτα μια στάση υπέρ των Παλαιστινίων.

Οι κυβερνήσεις επικαλούνταν την ψήφο των Αραβικών κρατών στον ΟΗΕ

για το Κυπριακό, αλλά εξέφραζαν συγχρόνως και έναν υφέρποντα αντισημιτισμό

που υπήρχε μέσα σε ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Ακόμα και η εξαρτώμενη από τις ΗΠΑ δικτατορική κυβέρνηση, αρνήθηκε

να παραχωρήσει ελληνικά αεροδρόμια ως σταθμούς ανεφοδιασμού

των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων

στον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Οκτωβρίου 1973.

Η δε Αριστερά είχε τους δικούς της λόγους γι΄αυτήν την υποστήριξη.

1. Αυτή ήταν η γραμμή της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι και την πτώση της.

2. Η Αριστερά στα λόγια πάντα έπαιρνε το μέρος των «καταπιεσμένων».

Τώρα πώς θεωρούσε τους Παλαιστίνιους «καταπιεσμένους»,

αυτό είναι άλλη ιστορία.

3. Ένα μέρος της Αριστεράς, στην ευρύτερη εκδοχή της, ελάμβανε

σημαντική οικονομική βοήθεια από ορισμένα αραβικά κράτη.

Το 1982 μετά την εισβολή των Ισραηλινών στρατευμάτων στον Λίβανο,

ο οποίος είχε καταστεί το ορμητήριο ανταρτικών παλαιστινιακών ομάδων,

η Ελλάδα φιλοξένησε και περιέθαλψε την ηγεσία της PLO

και τον ίδιο τον Γ.Αραφάτ.

Το αντίδωρο αυτής της μακροχρόνιας πολιτικής ήταν μια αεροπειρατεία

και δύο πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις, εκ μέρους παλαιστινιακών

οργανώσεων, σε ελληνικό έδαφος.

Σήμερα δε οι Παλαιστίνιοι, τάσσονται αναφανδόν

με το μέρος της Τουρκίας.

Από την άλλη την πλευρά η πατρίδα μας συνήψε διπλωματικές σχέσεις

με το Ισραήλ μόλις το 1990, επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Το πώς οι Παλαιστίνιοι έγιναν τα θύματα είναι μια μαγική εικόνα,

που την διαμόρφωσαν όχι μόνον τα κόμματα της Αριστεράς,

αλλά και οι αποκαλούμενοι «προοδευτικοί» δημοσιογράφοι.

Ως γνωστόν στις 29 Νοεμβρίου 1947 το Συμβούλιο Ασφαλείας

του νεοσύστατου ΟΗΕ με την υπ. αριθμό 181 απόφαση του μοίρασε

την Παλαιστίνη στους Άραβες και στους Εβραίους.

Τα αραβικά κράτη δεν αναγνώρισαν την απόφαση και επιτέθηκαν

κατά των εβραϊκών τομέων.

Ως γνωστόν νικητής σε αυτόν τον πόλεμο ήταν το Κράτος του Ισραήλ

που μόλις είχε ιδρυθεί (14 Μαΐου 1948).

Ας σημειωθεί πως η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ

ήταν η Σοβιετική Ένωση στις 17 Μαΐου 1948.

Υπήρξαν άλλες δύο πολεμικές αναμετρήσεις, το 1967 και το 1973,

στις οποίες και πάλι το μικρό αυτό κράτος αντεπεξήλθε νικηφόρα.

Να υπενθυμίσω στον αναγνώστη πως οι δύο πρώτοι πόλεμοι, του 1948

και του 1967, δεν αφορούσαν έναν εδαφικό διαχωρισμό πιο ευνοϊκό

για τους Άραβες, αλλά απέβλεπαν στην εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη.

Όπως συμβαίνει πάντα, ο νικητής επιβάλλει τους όρους του στον ηττημένο.

Αυτό έγινε και στην Μέση Ανατολή.

Οι σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ άρχισαν ουσιαστικά να βελτιώνονται

σημαντικά από το 2010, επί κυβερνήσεως Γ. Α. Παπανδρέου.

Την πολιτική αυτή την διεύρυνε η κυβέρνηση του Σαμαρά –Βενιζέλου

και την συνέχισε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Από το 2010 υπήρξε μια συνέχεια στην σχέση της πατρίδας μας

με το Ισραήλ, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων.

Σήμερα το Ισραήλ, στην κρίσιμη φάση που διέρχονται οι σχέσεις μας

με την Τουρκία, στέκεται έμπρακτα στο πλευρό μας.

Αυτό το αποδεικνύει με πολλούς τρόπους σε όλα τα επίπεδα.

Νομίζω πως το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας θα έπρεπε να ζητήσει

μια μεγάλη συγγνώμη από το Ισραήλ για την μέχρι το 2010 πολιτική του.

Το οφείλει.

Σάκης Μουμτζής

Απαραίτητη διευκρίνηση:
Τα άρθρα γνώμης δεν εκφράζουν
απαραίτητα και την δική μας γνώμη
αλλά δημοσιοποιούνται μήπως γίνουν
αφορμή για γόνιμο και ουσιαστικό διάλογο.

Δικό μας σχόλιο:

Χρειάζεται να έχεις τουλάχιστον "@ρχίδια@", όπως λέγαμε στην γειτονιά μου,

για να μπορείς να ζητάς συγγνώμη όταν έχεις κάνει λάθος 　

Οι πόλεμοι δεν γίνονται σαν όπως στις ταινίες.

Διψούν για αίμα μερικοί μα ούτε καν ιδέα

δεν έχουν από πόλεμο, φοβούνται την σκιά τους

κι ακόμη τραγικότερο μιλούν για περηφάνια….

μα μόνες μάχες πού ‘δωσαν είναι στο πληκτρολόγιο.

Νομίζουν πως στον πόλεμο υπάρχουν κερδισμένοι

απ’ τον λαό των νικητών μα είναι γελασμένοι.

Την μάνα που ‘χασε τον γιο να πάνε να ρωτήσουν

κι αν θα τολμούσαν τα παιδιά που ‘χασαν τους γονείς τους.

Οι πόλεμοι δεν γίνονται σαν όπως στις ταινίες

που οι κομπάρσοι σπίτια τους, γυρνούν όταν τελειώσουν.

Πάν Καρτσωνάκης

Η πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος. Ο πόλεμος είναι αιματηρή πολιτική.

Μάο Τσε-Τουνγκ, 1893-1976, Κινέζος ηγέτης

Θα νικήσει αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να μην πολεμήσει.

Σουν Τζου, ~5ος αιών π.χ., Κινέζος θεωρητικός της στρατηγικής

Ουδείς γαρ ούτω ανόητος εστί όστις πόλεμον προ ειρήνης αιρέεται·

εν μεν γαρ τη οι παίδες τους πατέρας θάπτουσι, εν δε τω οι πατέρες τους παίδας.

– Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη.

Στην ειρήνη, οι γιοι θάβουν τους πατεράδες τους.

Στον πόλεμο, οι πατεράδες θάβουν τους γιους.

Ηρόδοτος, 480-420 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστοριογράφος

Γλυκύ δ᾽απείρῳ πόλεμος.

– Ο πόλεμος φαίνεται γλυκός σ’ αυτούς που δεν έχουν την εμπειρία του.

Πίνδαρος, 522-438 π.Χ., Αρχαίος λυρικός ποιητής

Πόλεμος είναι όταν αλληλοσκοτώνονται άνθρωποι που δεν γνωρίζονται

μεταξύ τους, επειδή κάποιοι άλλοι, που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους,

δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν.

Πωλ Βαλερύ, 1871-1945, Γάλλος ποιητής

Ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις.

Νικολό Μακιαβέλι, 1469-1527, Ιταλός πολιτικός φιλόσοφος

Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν.

Ζαν-Πωλ Σαρτρ, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος

Θα πειστεί κάποτε το χοντροκέφαλο ανθρώπινο γένος ότι μεγαλύτερη μωρία

και συμφορά από τον πόλεμο δεν υπάρχει, και από τα παθήματα του

θα διδαχθεί κάποτε ότι πρέπει να τον καταργήσει, σαν υπερβολικά οδυνηρό

και ακριβό τρόπο για επίλυση διαφορών;

Εμμάνουελ Καντ, 1724-1804, Γερμανός φιλόσοφος

Αντί για άλλο σχόλιο:
Απαραίτητη διευκρίνηση:
Η φωτογραφία αυτή (με τον Νίκο Καρανίκα) είναι προϊόν ψηφιακής επεξεργασίας
κι έχει σατιρικό και μόνο σκοπό.
Δεν ανταποκρίνεται φυσικά στην αλήθεια.
Υ.Γ: Έτσι κι αλλιώς ο καθένας καταλαβαίνει αυτό που του αρέσει ως αληθινό.