Η Παναγιά στην ποίησή μας.

«Τώρα έχουμε, Παναγιοτάτους, Παναγία μου.

Τώρα έχουμε υπερθετικούς βαθμούς.

Κι εσένα σ’ αφήσαμε στο θετικό βαθμό!»

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

ΤΑ ΟΘΟΝΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

(απόσπασμα)

Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγία να υφαίνει

μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.

Κάθεται λένε παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,

υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε

για την προδοσία, ίσως να λυπάται ακόμα για

τις μικροσκοπικές δεσποινίδες που τις έδιωξαν

από τον Πύργο και κατεβαίνουν τρεκλίζοντας προς τα βράχια.

Η Παναγία δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο.

Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τα φιλόπτωχα ταμεία

ούτε με τα κλουβιά, ούτε με τα πυροτεχνήματα.

Όμως κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται

πολλές βραδιές σ’ εκείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.

Άραγε πληροφορήθηκε για τη λόγχη;

Τα πηγάδια – ευτυχώς– φέτος γέμισαν.

Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

ΜΟΥΝΤΕΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ

«Η αντοχή των υλικών», Αθήνα 1971, σ. 72

*******************

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ 1940

Ω, Εσύ των Ουρανών η πλατυτέρα,

που αγκάλιασες τα έθνη και τους λαούς,

των λαών και των εθνών η θεία Μητέρα,

π’ όλους της γης ξεχείλισες τους ναούς.

Μάνα, π’ αγνάντια μου είσαι ως θερισμένη

απ’ αστάχυα χλωμότατη πλαγιά,

κ’ είσαι κ’ η Ελλάδα, κ’ είσαι η Κοιμωμένη

με σταυρωτά τα χέρια Παναγιά·

Μάνα, που ο νους Σου μοναχά το ξέρει

αν, αντίκρυ στην αγία Σου εντολή,

η καρδιά μου δεν είναι ως περιστέρι

αθώα, δοκιμασμένη και καλή.

δώσε την ώρα τούτη (κ’ είναι τώρα

π’ αγγίζουμε τον ύστερο βυθό

κι αργοσημαίνει η προαιώνια ώρα)

στην άγια εντολή Σου να σταθώ

ανύσταχτος, στην άκρη γινώμενος

αγρύπνια μιαν απέραντη ματιά,

σαν ο Ιησούς Χριστός Εσταυρωμένος,

σαν οι Άγιοι Παίδες μέσα στη φωτιά!

ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ,

«Λυρικός βίος», τόμ. Ε’, Αθήνα 1968, σ.σ. 123-124

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΠΙΣΤΗΣ

Θα ήθελα να υπήρχε η Παναγία.

Γλυκοφιλούσα, σπλαχνική, Μεγαλόχαρη.

Τρυφερή και στοργική σαν την μάνα μου.

Να της έλεγα τον πόνο και την πίκρα.

Βάλσαμο.

Θα’ θελα να υπήρχε ο Ιησούς.

Ο Αμνός, ο Μεσσίας, ο Παράκλητος,

απλώνοντας το χέρι του να με λυτρώσει απ’ τις οδύνες

μιας παράλογης Δημιουργίας.

Θα’ θελα να είχα την αίσθηση της αμαρτίας,

να βουτήξω στην μετάνοια σαν Μαγδαληνή.

Σφάλματα διέπραξα πολλά.

Αμαρτία όμως;

Θα ήθελα να πίστευα στην Μέλλουσα Ζωή

για να μην τρέμω τον θάνατο.

Κι ακόμα να προσδοκώ μία Δεύτερη Παρουσία.

Ίσως αυτή με έπειθε για την Πρώτη.

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ

ΠΗΓΗ