Κόρινθος: 36 φωτογραφίες, από την λαϊκή αγορά. (20/09/2025)

Τι πραγματικά είπε ο Ισοκράτης για τους μετέχοντες Ελληνικής Παιδείας;

Πουθενά δὲν ἀναφέρει ὁ Ἰσοκράτης 

(οὒτε ἂλλος Ἓλλην συγγραφεὺς) 

ὃτι “Ἓλληνὲς εἰσι οἱ μετέχοντες

 τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας”.

 Ἡ ρῆσις αὐτὴ, τὴν ὁποίαν 

κατά κόρον εκμεταλλεύθηκαν

 τὰ Μ.Μ.Ε., εἶναι χαλκευμένη, παράφρασις, 

παρερμηνεία, διαστρεύλωσις τοῦ 50οῦ ἐδαφίου 

απὸ τὸν “Πανηγυρικὸν” τοῦ Ἰσοκράτους, 

τὸ ὁποῖον εἰς τὴν πραγματικότητα διατυπώνει,

 σαφῶς, τελείως αντίθετη ἒννοια.

 (Γι’ αὐτὸ ίσως δὲν ἐπιθυμοῦν κάποιοι

 νὰ διδάσκονται τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ 

εις τὰ σχολεῖα: γιὰ νὰ μποροῦν διάφοροι 

ἐπιτήδειοι, νὰ ἐρμηνεύουν τὰ ἀρχαῖα κείμενα

 ὃπως τοὺς βολεύει).

Ὁ Ἰσοκράτης, λοιπὸν, πλέκων τὸ ἐγκώμιον 

τῆς πνευματικῆς αἲγλης τῶν Ἀθηνῶν, 

γράφει ἐπὶ λέξει:

“.... ΤΟΣΟΥΤΟΝ Δ’ ΑΠΟΛΕΛΟΙΠΕΝ 

Η ΠΟΛΙΣ ΗΜΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟ ΦΡΟΝΕΙΝ 

ΚΑΙ ΛΕΓΕΙΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, 

ΩΣΘ΄ ΟΙ ΤΑΥΤΗΣ ΜΑΘΗΤΑΙ 

ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΓΕΓΟΝΑΣΙΝ, 

ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΝΟΜΑ ΠΕΠΟΙΗΚΕ

 ΜΗΚΕΤΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ

ΔΟΚΕΙΝ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΛΛΗΝΑΣ

 ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ

 ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ Η ΤΟΥΣ 

ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ.”

Τὸ ρῆμα “πεποίηκε” καὶ τὸ τὸ ἀπαρὲμφατον 

“δοκεῖν”, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰσοκράτης, 

δὲν ἒχουν τεθῆ τυχαίως. Ὃπως παρατηρεῖ 

καὶ ὁ σχολιογράφος τῶν Κωδίκων, 

ὁ Ἰσοκράτης πάντοτε

 “σαφεῖ τῇ λέξει κέχρηται” (vita 1.10). 

Σημειωτέον δὲ, ὃτι συνεπλήρωνε

 καὶ ἐτελειοποιοῦσε τὸν “Πανηγυρικὸ” 

περισσότερο ἀπὸ δέκα ἒτη, 

προκειμένου νὰ τὸν ἀπαγγείλη κατὰ τὴν ἑκατοστὴν

 Ὀλυμπιάδα – τὸ 380 π.ν.χ.-, ὃπου, ὡς γνωστὸν, 

συμμετεῖχον ΜΟΝΟΝ Ἓλληνες.

Τὸ ρῆμα “ποιῶ” σημαίνει κατασκευάζω, φτιάχνω, 

δημιουργῶ. Τό μέσον (μέση φωνὴ) “ποιούμαι”

 σημαίνει ὑπολαμβάνω, νομίζω:

 “συμφορὰν ποιοῦμαι” = θεωρῶ ὡς συμφορὰν

 (ἀνάλογες σημερινὲς ἐκφράσεις:

“περιποιημένη συμπεριφορὰ”,

“κατασκευασμεύνη ὑπόθεσις”, “φτιαχτὸ ζήτημα”.

Τὸ δὲ ρῆμα “δοκῶ” σημαίνει ὑποθέτω, νομίζω,

 φαντάζομαι: δοκεῖ = φαίνεται, ἐν ἀντιθέσει

 πρὸς τὴν πραγματικότητα.

 “Τά δοκούντα –μόνον - τῷ δοκοῦντι εἶναι ἀληθῆ”

 τονίζει ὁ Πλάτων εἰς τὸν διάλογον 

“Θεαίτητος” (158 Ε).

Ὁ Ἰσοκράτης λοιπὸν ἁπλῶς διαπιστώνει:

“Ἡ πόλις μας (δηλαδή αἱ Ἀθῆναι, ἡ Ἑλλὰς Ἑλλάδος

 κατὰ τὸν Θυκυδίδη), τόσον ἒχει ἀφήσει 

πίσω της (“ἀπολέλοιπε”, “ἐξεπέρασε”) 

ὡς πρὸς τὴν φρόνησιν

 τοὺς ἂλλους ἂνθρώπους, 

ὣστε οἱ μαθηταὶ αύτῆς ἒγιναν διδάσκαλοι ἂλλων

 καὶ τὸ ὂνομα τῶν Ἑλλήνων 

πεποίηκε ( = ἐδημιούργησε τὴν πεποιημένην, 

πλαστὴν ὲντύπωσιν) δοκεῖν εἶναι

 ( =νὰ φαίνεται ὃτι εἶναι –δίχως ὃμως νὰ εἶναι) 

χαρακτηριστικὸν ὂχι πιὰ τοῦ γένους 

ἀλλὰ τῆς διανοίαςκαὶ νὰ ἀποκαλοῦνται Ἓλληνες 

(δὲν τοὺς ἀποκαλοῦμε ἐμεῖς) μᾶλλον 

οἱ μετέχοντες τής ἡμετέρας ἐκπαιδεύσεως παρὰ 

(οἱ μετέχοντες) τῆς κοινῆς φύσεως

 ( =γεννήσεως, καταγωγῆς).

Δηλαδὴ, κάτι παρόμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ γίνεται 

σήμερα μὲ τοὺς καθηγητὲς ξένων γλωσσῶν. 

Οἱ μαθηταὶ λένε: “ἡ γαλλίδα”, “ἡ γερμανίδα”, 

“ὁ ἂγγλος”, κ.ο.κ.,

 ἐννοώντας τοὺς -Ἓλληνες- καθηγητὰς,

 οἱ ὁποῖοι διδάσκουν αὐτὲς τὶς γλῶσσες.

Γι’αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα 

ἐτακτοποίησε τὸ ἀνεφυὲν πρόβλημα, 

καθορίζοντας ὡς “ἑλληνίζοντας”

 (καὶ ὂχι “Ἓλληνας”) τοὺς ξένους 

τοὺς διδάσκοντας ἑλληνικὰ. 

Ἒτσι ἒχομε τοὺς “ἑλληνίζοντας” Ἰουδαίους, 

δηλαδὴ τοὺς ὁμιλοῦντας τὴν Ἑλληνικὴν,

 καὶ γενικῶς τοὺς συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι

 εἰς τὰ κράτη τῆς Ἀνατολῆς,

ἀλλὰ καὶ τῆς Δύσεως, ὡμιλοῦσαν, ἒγγραφον

 καὶ ἐδίδασκον τὰ Ἑλληνικὰ.

“Ἑλληνιστὴς” μέχρι σήμερα, εἶναι 

ὁ ἑλληνόγλωσσος ἀλλοδαπὸς, 

ὁ καθηγητὴς τῶν Ἑλληνικῶν. 

Λόγου χάριν, ἡ Γαλλίδα ἑλληνίστρια 

Ζακλὶν ντὲ Ρομιγὺ, 

ὁ Ἱσπανὸς ἑλληνιστὴς Φεδερίκο Σαγρέδο, 

ὁ Ἱσπανὸς ἑλληνιστὴς Χουὰν Κοντὲρχ, 

καθηγητὴς εἰς τὸ πανεπισήμιο

 st. Andrews τῆς Σκωτίας, 

ὁ ὁποῖος ἀναγράφει εἰδήσεις 

στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα, 

στὸν ἱστοχῶρο του http://www.akwn.net/ κ.ἂ.

Καὶ γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξη τυχὸν παρεξήγησις γύρω

 ἀπὸ τὴν λέξι “μαθηταὶ”

(οἱ ταύτης μαθηταὶ γεγόνασι διδάσκαλοι τῶν ἂλλων)

 διευκρινίζομε ὃτι οἱ μαθηταὶ 

οἱ ὁποίοι συνέρρεον εἰς τὶς Σχολὲς τῶν Ἀθηνῶν 

δὲν ἦσαν μόνον Ἓλληνες, 

ἀλλὰ καὶ ξένοι ἀπὸ Ἀνατολὴ

 καὶ Δύσι. Αὐτοὶ, γυρίζοντας στὶς πατρίδες των, 

ἐδίδασκον ἑλληνικὰ ὡς “Ἓλληνες διδάσκαλοι”

 καὶ μετέπειτα “ἑλληνοδιδάσκαλοι”.

(Απόσπασμα επιστολής τής εξαιρέτου φιλολόγου

 Άννας Τζιροπούλου – Ευσταθίου, 

πρός τόν πρόεδροντής Δημοκρατίας

 κ. Κων. Στεφανόπουλο, τήν 6η Νοεμβρίου

 τού 2000, η οποία εδημοσιεύθη

 σέ τεύχος τού περιοδικού “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ”)

Ποια είναι η γνώμη σας;

Όλα τα άρθρα δεν είναι απαραίτητο

να εκφράζουν πάντοτε και την δική μας άποψη

αλλά τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν

αφορμή για διάλογο.

Αυτό τουλάχιστον επιθυμούμε. 

Έναν γόνιμο διάλογο, με επιχειρήματα όμως.

Σήμερα, είχα γεμιστά από κέρασμα και δεν μαγείρεψα. (4 φωτογραφίες)

 

Μόνο μια πολύ μικρή παρατήρηση, έχω να κάνω.

Μόνο μια παρατήρηση.

Αν ο δολοφόνος ήταν λευκός και το θύμα έγχρωμη....

....θα καιγόταν το σύμπαν.

Υ.Γ: Εξυπακούεται και στην χώρα μας.

Πληρώσαμε, πληρώσαμε.

Δημήτρης Καμπουράκης

Έχω το παράδειγμα γνωστού μου δημόσιου υπάλληλου,

 ο οποίος πριν λίγα χρόνια είχε τη φαεινή ιδέα 

να στείλει επίσημη επιστολή προς τον διευθυντή του 

με την οποία του ζητούσε να αξιολογηθεί.

 Ο λόγος ήταν ότι έβλεπε άλλους συναδέλφους 

γύρω του να προωθούνται με λογιών-λογιών 

αναθέσεις και υπηρεσιακές υπερβάσεις, 

ενώ αυτός έμενε σταθερά στάσιμος

 παρά τα προσόντα του και την «σκυλίσια» δουλειά 

που έριχνε στην υπηρεσία του.

Όπως μου εξήγησε, δεν ανεχόταν να βλέπει τεμπέληδες ή αδιάφορους 

ή και ανίκανους να ανεβαίνουν τα σκαλιά της ιεραρχίας, με αυτόν

 να παραμένει στο ίδιο μίζερο γραφειάκι δίχως την παραμικρή 

αναγνώριση της προσφοράς του. 

Και δεν το έκανε τόσο για τα λίγα χρήματα παραπάνω που θα έπαιρνε 

αν γινόταν (για παράδειγμα) προϊστάμενος, όσο για το «γαμώτο», 

κατά που έλεγε κάποτε και η Πατουλίδου.

Έκατσε λοιπόν ένα πρωί κι έγραψε μια επιστολή στον διευθυντή του, 

στην οποία «grosso modo» ανέφερε ότι «ζητά να αξιολογηθεί

 με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιονδήποτε τομέα της εργασίας του,

 με σκοπό την αξιοκρατική αντιμετώπιση του μέσα στην υπηρεσία». 

Ο δημόσιος οργανισμός στον οποίον εργαζόταν ήταν σχετικά μικρός, 

απ’ αυτούς που μοιάζουν με χωριουδάκι όπου όλα μαθαίνονται

 μέσα σε λίγα λεπτά.

Όπως μου εξήγησε γελώντας, «αν είχα πετάξει μια βόμβα

 μέσα στο κτίριο και είχα ανατινάξει ολόκληρη πτέρυγα, 

λιγότερη εντύπωση θα έκανα».

Σε μια ώρα τον κάλεσε ο διευθυντής στο γραφείο του 

(που είχε να μπει μήνες) και προσπάθησε να τον πείσει να πάρει 

την επιστολή πίσω. Πρώτο επιχείρημα: «Ανοίγοντας τέτοιο θέμα,

 μόνοι μας βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας. 

Το υπουργείο αφορμή ψάχνει να γενικεύσει το μέτρο».

Δεύτερο επιχείρημα: «Θέλεις να πλακώσουν εδώ οι συνδικαλιστές

 και να μας κάνουν μαντάρα την υπηρεσία;

 Κι αυτοί αφορμή ψάχνουν να στοχοποιήσουν ανθρώπους ή τμήματα 

και να τους βγάλουν στο κλαρί». 

Τρίτο επιχείρημα, τρομερό ομολογουμένως: «Υπάρχει ήδη αξιολόγηση, 

απλώς όλοι έχουν πάρει τον ανώτατο βαθμό 

για να έχουμε την ησυχία μας.

 Όμως δεν γίνεται να προαχθούν όλοι. 

Άρα κακώς κάνεις σύνδεση της αξιολόγησης με την υπηρεσιακή 

εξέλιξη, είναι δυο διαφορετικά πράγματα».

Κι αφού ο επιστολογράφος δεν έδειχνε να πείθεται, ήρθε 

και το τελευταίο «βαρύ» επιχείρημα του διεθύνταρου: 

«Και τέλος πάντων βρε αδερφέ, αν ένιωσες ότι κάπου αδικήθηκες

 μέσα στην υπηρεσία, θα το λύσουμε εδώ μεταξύ μας.

 Είναι ανάγκη να αναστατώσουμε το σύμπαν 

για ένα τέτοιο μικροζήτημα;».

 Πλην ο γνωστός μου -τζώρας και αγύριστο κεφάλι- δεν δέχτηκε

 να αποσύρει την επιστολή, αντιθέτως ζήτησε επίσημη απάντηση 

της υπηρεσίας στο αίτημα του.

Ξέρετε πως τέλειωσε αυτό; 

Ο προϊστάμενος της υπηρεσίας πρωτοκόλλου αρνήθηκε 

να παραλάβει και να πρωτοκολλήσει την επιστολή, «ως άσχετη

 με το αντικείμενο της υπηρεσίας» (!!!)

 Η αναστάτωση αποφεύχθη, απάντηση δεν δόθηκε ποτέ καθότι 

έγγραφο με αίτημα τυπικά δεν υπήρχε… όλα καλά, όλα ανθηρά. 

Και μέσα σε είκοσι μέρες ο ανακατωσούρης προήχθη κατ’ επιλογήν

 σε υψηλότερη θέση με ανάθεση καθηκόντων από τον διευθυντή.

Κι θέλουν τώρα, σ’ όλον αυτό τον συρφετό, 

να δοθεί οριζόντια 13ος μισθός. 

Όχι κουμπάροι, να δοθεί και 14ος και 15ος και 16ος μισθός, 

αλλά σ’ εκείνους που δουλεύουν και αξιολογείται η εργασία τους. 

Σε όλους όχι, είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν τα λεφτά. 

Καθ’ ότι, αυτά είναι λεφτά που βγαίνουν απ’ την τσέπη μας.

 Πληρώσαμε, πληρώσαμε…

Πηγή

Ποια είναι η γνώμη σας;

Όλα τα άρθρα δεν είναι απαραίτητο

να εκφράζουν πάντοτε και την δική μας άποψη

αλλά τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν

αφορμή για διάλογο.

Αυτό τουλάχιστον επιθυμούμε. 

Έναν γόνιμο διάλογο, με επιχειρήματα όμως.

Κόρινθος: Προσωπικό του παλιού Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Κορίνθου σε αναμνηστική φωτογραφία. (5 εικόνες)

Η μητέρα μου είναι αυτή 

που σημειώνω με το πράσινο βέλος.

Η γυναίκα που σημειώνω με το πράσινο βέλος 

ήταν βοηθός του μάγειρα αν θυμάμαι καλά

 ή τέλος πάντων δούλευε στην λάντζα

 του μαγειρείου του τότε Νοσοκομείου.

Έτσι λοιπόν, για την ιστορία, η μητέρα μου έλεγε 

πως είχε βγάλει 2 παιδιά επιστήμονες. 

Φρεσκότατες, λαχταριστές και νόστιμες. (5 φωτογραφίες)

Να μην ξεχνάμε φυσικά και το πόσο ωφέλιμες είναι 

για την καλή και σωστή διατροφή μας.