Τα κυλικεία και τα πολιτικά συνεταιριλίκια.

Τα κυλικεία είναι καλή μπίζνα. Πουλάνε τον καφέ με 300% κέρδος 

και την τυρόπιτα με 200%. Κάτι βγαίνει, σαν να λέμε. 

Το κυλικείο της Βουλής είναι ακόμα καλύτερη διότι πέραν της σταθερής 

και εύπορης πελατείας του, είναι και καλός κράχτης

 για εξωτερικές δουλειές catering. 

«Για να έχει την Βουλή, θα πει ότι είναι top» σκέφτεται ο άλλος 

και του δίνει την δεξίωση στην βίλα του, τον γάμο ή την βάφτιση.

Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι το κυλικείο της Βουλής συμφέρει διότι είναι 

και καλό πλυντήριο χρήματος.

 Από τον Βούτση το έμαθα αυτό, το είπε στην συνέντευξη του στο ραδιόφωνο

 των Παραπολιτικών.

 Για να είμαι ακριβοδίκαιος, δεν μίλησε για ξέπλυμα 

αλλά για «νομιμοποίηση του χρήματος τους», όμως ποιο χρήμα ψάχνει 

επειγόντως για «νομιμοποίηση»; 

Μα το βρώμικο φυσικά, το παράνομο, το αδικαιολόγητο. 

Οπότε ξέπλυμα εννοούσε. 

Του ξέφυγε προφανώς του Νίκου, αλλά τα ‘χουν αυτά οι ζωντανές συνεντεύξεις.

 Καμιά φορά λέμε και πράγματα που μετά τα μετανιώνουμε. 

Επί της ουσίας τώρα, οι πιέσεις ή οι παραινέσεις ή οι παρακλήσεις να δοθεί

 «σ’ έναν δικό μας άνθρωπο» ένα γωνιακό κρατικό μαγαζί με καλή είσπραξη 

«για να ζήσει κι αυτός», είναι κάτι πολύ συνηθισμένο σε όλες τις κυβερνήσεις

 και σε όλες τις εποχές. 

Θα είναι άδικο να κατηγορηθεί ο Σύριζα ως μοναδικός φορέας 

τέτοιων αντιλήψεων και πρακτικών, τα τηλεφωνήματα και οι συναντησούλες 

αυτής της θεματολογίας υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. 

Αλλά το αίτημα να δοθεί το καλό κρατικό μαγαζί για να ξεπλυθεί

 μέσω αυτού χρήμα που προέρχεται από πορνεία, τζόγο, προστασία, ναρκωτικά,

 κλπ, είναι άλλη τάξεως ζήτημα.

 Αυτός που το ξέρει, δεν οφείλει μόνο να αποκλείσει από τον διαγωνισμό

 αυτούς τους υποψήφιους, αλλά είναι υποχρεωμένος να πάει αμέσως

 και να τους καταγγείλει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. 

Και ο Βούτσης, όπως αποδεικνύεται από την συνέντευξη του, το ήξερε.

Θα πει βέβαια ότι δεν το ήξερε εξωδίκως αλλά μέσω της ΕΥΠ,

 οπότε το κράτος είχε ήδη επιληφθεί. 

Συνεπώς το μόνο που του έμενε να κάνει ήταν να δρομολογήσει

 έναν διαγωνισμό κανονικό και νόμιμο δίχως παρατράγουδα. 

Έστω, ας το δεχτώ κι ας δώσω δίκιο στον πρώην Πρόεδρο της Βουλής.

 Αυτός έπραξε τα δέοντα κατά τους τύπους. 

Δεν θα πάψω όμως ποτέ να αναρωτιέμαι πως ένιωσε και τι σκέφτηκε,

 όταν έμαθε ότι τα πολιτικά και κυβερνητικά τους συνεταιράκια έκαναν

 ως και τέτοιες δουλειές.  

Και να αναρωτηθώ επίσης αν από τότε ξεσκόνιζε δυο και τρεις φορές

 κάθε παραίνεση ή αίτημα των ΑΝΕΛ που έφτανε ως εκείνον. 

Τι ψάχνω να βρω τώρα, ε;

Δημήτρης Καμπουράκης

ΠΗΓΗ