Μας τραγουδά, ο άνεμος κι εμείς δεν λέμε λέξη
μόνο κοιτάζεις μ’ απλανές, το βλέμμα, το φλιτζάνι
λες και διαβάζεις στον καφέ τι λεν τα κατακάθια
για το παρόν, το παρελθόν αλλά και για το μέλλον.
Θα θελα σφόδρα να σου πω, τι ένοιωθα κι ωστόσο
θα ‘ταν ανόητο γι αυτό κουβέντα δεν σου είπα.
Όσες λεξούλες όμορφες να σου ‘λεγα εις μάτην
σαν σύννεφα στον άνεμο, θα σκόρπιζαν εντέλει.
Σαν έτοιμος από καιρό που ‘γραψε κι ο Καβάφης
σ’ αποχαιρέτησα βουβά και δίχως να δακρύσω.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου