Το νερό είναι κυρίαρχο στοιχείο της ζωής μας
αφού, ως γνωστόν κατέχει
το μεγαλύτερο ποσοστό του σώματός μας.
Ίσως αυτός είναι και ο λόγος
που στεκόμαστε πότε-πότε
στην όχθη του ποταμού για να συλλογιστούμε,
και να κάνουμε εκτίμηση των πεπραγμένων,
αθροίζοντας τα θετικά μα πιότερο τα αρνητικά.
Το ποτάμι φυσικά ενδέχεται να μην το βλέπουμε
αλλά μπορούμε να το φανταστούμε
αφού σαν ένα ποτάμι είναι και ο χρόνος
που μας παρασέρνει στην θάλασσα.
Τώρα, αργά ή γρήγορα δεν έχει σημασία
αφού έτσι κι αλλιώς
όλα τα ποτάμια σε αυτήν καταλήγουν.
Χάνουμε και μας χάνουν οι άνθρωποι
που αγαπήσαμε ή ερωτευτήκαμε.
Κάπως έτσι, αν προλάβουμε,
αποχαιρετάμε φίλους και γνωστούς
σαν τα φύλλα που σαν βαρκούλες
παρασέρνει το ρεύμα του ποταμού
δηλαδή ο χρόνος και χάνονται,
όπως τα καράβια χάνονται πίσω από τον ορίζοντα.
Δεν βλέπουμε τον ποταμό,
τις περισσότερες φορές,
ωστόσο κάποιοι τον νοιώθουμε
να κυλάει μέσα μας μαζί με το αίμα.
Τον ποταμό που φυσικά μπορεί να μην βλέπουμε,
αλλά στις όχθες του παρατηρούμε κάποιους άλλους
να μας κοιτάζουν όπως εμείς ταξιδεύουμε μες το νερό
και πριν καλά-καλά το συνειδητοποιήσουμε
βλέπουμε μπροστά μας, για πρώτη φορά, την θάλασσα
ίσως για να αρχίσει και το μεγαλύτερό μας ταξίδι.
Μα και η θάλασσα ένας μεγάλος αλμυρός ποταμός δεν είναι;
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου