Θα φορέσω εκείνα τα παλιά και άβολα,
μαύρα μου σκαρπίνια,
ξέρεις εκείνα με τα κορδόνια
που μου πλήγωσαν τα πόδια
αλλά που δεν θέλησα
επ ουδενί να τα πετάξω, τόσα χρόνια
γιατί μου θύμιζαν εσένα και κυρίως την εποχή
που μου τα χάρισες.
Θα φορέσω, εκείνα τα στενάχωρα παπούτσια
και θα ταξιδέψω πάνω στα πλακόστρωτα
και λερωμένα πεζοδρόμια της πόλης
μετρώντας τις πλάκες μία προς μία
κι όταν θα χάνω τον λογαριασμό
θα ξαναρχίζω και πάλι από την αρχή.
Ξέρω θα μου πει κάποιος πως δεν έχει νόημα
να κάνω κάτι τέτοιο……
Το ίδιο άραγε θα έλεγες κι εσύ;
Ναι το γνωρίζω πως είναι όχι μόνο μάταιο
κι ακόμη περισσότερο θα έλεγα ανόητο
ίσως και παράλογο κατά βάθος.
Ωστόσο μπορεί να είναι κάποια μορφή παραξενιάς
ή κάτι σαν μέθοδος ψυχοθεραπείας;
Όχι, θα σου απαντούσα,
τίποτε από όλα αυτά δεν είναι για μένα
αλλά μπορεί να είναι κι όλα αυτά.
Εκείνο που γνωρίζω στα σίγουρα
είναι ότι πολύ απλά βαρέθηκα να κάνω κάθε μέρα
τόσα άλλα ανόητα, παράλογα και μάταια
εγκλωβισμένος στα πρέπει και στις λογικές
απλά και μόνο περιμένοντας
έναν εξ ίσου λογικό και καθώς πρέπει θάνατο.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου