Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου ό,τι μου λείπει με προστατεύει.

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου

ό,τι μου λείπει με προστατεύει

από κείνο που θα χάσω

όλες οι ικανότητές μου

που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής

με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό

άχρηστες, ανούσιες.

Ό,τι μου λείπει με διδάσκει

ό,τι μου ‘χει απομείνει

μ’ αποπροσανατολίζει

γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν

σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.

Δεν μπορώ, δεν τολμώ

ούτ’ έναν άγγελο περαστικό

να φανταστώ γιατί εγώ

σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους

κατεβαίνω.

Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν

έγινε φίλη καλή

μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.

Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–

στέρησέ με κι άλλο

για να επιζήσω.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Θέλω να γράψω ένα ποίημα

για την πραγματικότητα

αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς

αφού ο καθένας 

στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος

αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω.

Την πραγματικότητα

που ίσως γνωρίζουν οι πεθαμένοι

εκεί στις βαθιές χαράδρες

της ανυπαρξίας

όπου κανένα σαρκικό παραμύθι

δεν πείθει

κι άχρωμα μούρα

πέφτουν σ' αναίσθητα σώματα.

Την πραγματικότητα

που αν σ' άγγιζε ποτέ

θ' αναγνώριζες αμέσως σαν τη μόνη αλήθεια

έξω απ' της δικής σου επιβίωσης 

τις φαντασιώσεις.

Θα 'ταν ζεστή άραγε, θα 'χε του πελάγου τη μυρωδιά

ή αμετάκλητη χωρίς να δωρίζει

ούτε μια ώρα προθεσμία;

Θα 'θελα να γράψω ένα ποίημα

για μια πραγματικότητα

που δεν θα με είχε περιλάβει

αλλά τρομάζουν οι στίχοι...

Ούτε το σκέφτονται

ούτε προσπαθούν.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Επειδή με τη δική μου γλώσσα

δεν μπορώ να σ’ αγγίξω

μεταγλωττίζω το πάθος μου.

Δεν μπορώ να σε μεταλάβω

και σε μετουσιώνω,

δεν μπορώ να σε ξεντύσω

έτσι σε ντύνω μ’ αλλόφωνη φαντασία.

Στα φτερά σου από κάτω

δεν μπορώ να κουρνιάσω

γι’ αυτό γύρω σου πετάω

και του λεξικού σου γυρνάω τις σελίδες.

Πώς απογυμνώνεσαι θέλω να μάθω

πώς ξανοίγεσαι

γι’ αυτό μες στις γραμμές σου

ψάχνω συνήθειες

τα φρούτα π’ αγαπάς

μυρουδιές που προτιμάς

κορίτσια που ξεφυλλίζεις.

Τα σημάδια σου ποτέ μου δεν θα δω γυμνά

εργάζομαι λοιπόν σκληρά πάνω στα επίθετα σου

για να τ’ απαγγείλω σ’ αλλόθρησκη λαλιά.

Πάλιωσε όμως η δική μου ιστορία

κανένα ράφι δεν στολίζει ο τόμος μου

και τώρα εσένα φαντάζομαι με δέρμα σπάνιο

ολόδετο σε ξένη βιβλιοθήκη.

Επειδή δεν έπρεπε ποτέ

ν’ αφεθώ στην ασυδοσία της νοσταλγίας

και να γράψω αυτό το ποίημα

τον γκρίζο ουρανό διαβάζω

σε ηλιόλουστη μετάφραση.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ