Πάνω στις πέτρες φύτρωσες, ήλιο κι αλμύρα ήπιες
την θάλασσα σαν σύνορο, ποτέ σου δεν την είδες.
Γοργόνες ερωτεύτηκες στα πέρατα του κόσμου.
Με τους θεούς σου, ήρωες κι ημίθεους γεννούσες.
Πολλές φορές ποτίστηκε ο τόπος σου στο αίμα
μα σπόρος έστω λιγοστός δεν χάνονταν, υπήρχε
στα βράχια ρίζες έπιανε κι επέμενε ν ανθίζει
και τότε κήπος ζηλευτός ο τόπος σου και πάλι.
Μπορείς και είσαι ικανός ημίθεος να γίνεις
αλλά ταυτόχρονα μπορείς, να τα γκρεμίζεις όλα.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου