Η μυρωδιά της πρώτης φθινοπωρινής βροχής
πάνω στα ξερά χόρτα.
Η φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Τα σύννεφα που τρέχουν αλαφιασμένα
να κρυφτούν από τον άνεμο που τα κυνηγά λυσσαλέα.
Οι φωνές των γλάρων που έπαψαν εδώ και ώρα.
Τα χελιδόνια έχουν ήδη φύγει.
Ένα γατί που νιαούριζε, εδώ και ώρα, πεινασμένο
μάλλον έχει πάει αλλού μήπως και βρει την τύχη του.
Το τηλέφωνό μου δεν λέει να χτυπήσει ακόμη.
Ο καφές έχει κρυώσει πλέον και δεν πίνεται.
Σταμάτησα εδώ και ώρα αυτό που έγραφα
κι άρχισα να γράφω απλά σκόρπιες σκέψεις μου.
Σκέφτομαι το παρελθόν και μπερδεύομαι.
Σκέφτομαι το μέλλον και μπερδεύομαι.
Προσπαθώ να δω κατάματα και να νιώσω το τώρα
αλλά και πάλι χάνω τον προσανατολισμό μου,
μπερδεύομαι με τόσα πολλά που συμβαίνουν ταυτόχρονα
ολόγυρά μου και ναι σε λίγο θα βγει ένα υπέροχο φεγγάρι.
Ναι, όλα αυτά θα υπάρχουν και θα συμβαίνουν
και μόνο εμείς δεν θα υπάρχουμε.
Όλα όσα υπάρχουν γύρω μας δεν μας έχουν ανάγκη.
Πάν Καρτσωνάκης
Υ.Γ: Κι απόψε, η σελήνη, θα είναι πανέμορφη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου