Κάθε μέρα βλέπω αυτόν τον γεράκο στο μετρό [Παρίσι]

11 Οκτωβρίου 2018  • 

Γινόμαστε ''ευαίσθητοι'' σε ότι μας επιβάλλουν. 

Μόνον. 

Σε ότι η καθεστωτική αντίληψη προτάσσει 

ως σημαντικά ''ανθρωπιστικό''

Κάθε μέρα βλέπω αυτόν τον γεράκο στο μετρό [Παρίσι] 

Στέκει έτσι σκυφτός και ζητιανεύει.

 Κανείς δεν του δίνει σημασία, πολλά τα αιτήματα του πλανήτη 

και ο κόσμος βαρέθηκε, κουράστηκε και εγκατέλειψε στο έλεος, 

τους δικούς του ανθρώπους. 

Τον ίδιο τον εαυτό του δηλαδή.

Έτσι τελειώνει αυτό που λέμε κοινωνία.

Σκέφτομαι ότι κάτι θα πρόσφερε κι αυτός στη χώρα του κάποτε. 

Αν όχι αυτός, οι πρόγονοί του. 

Κάποιος θ' 'άφησε τα κοκαλάκια του στο Βερντέν, 

θα πολέμησε για τη χώρα.

 Τώρα δεν του επιτρέπεται ούτε να πλησιάσει

 τα καθίσματα στην πλατφόρμα του μετρό.

Δεν είναι.... μόδα να φροντίζεις εκείνον που πεθαίνει δίπλα σου, 

αλλά εκείνον απ την Σομαλία. 

Την ίδια στιγμή δεν σε αφορά πόσες χιλιάδες παιδιά

 πεθαίνουν κάθε μέρα 

από καρκίνους στην Κίνα της ανάπτυξης

 από τα τοξικά των βιομηχανιών. 

Δεν είναι στα ζητούμενα του καθεστώτος.

Στην ουσία αδιαφορείς για τα ίδια τα παιδιά σου.  

Οι νέοι ήρωες είναι εκείνοι που φτύνουν τη χώρα τους κατάμουτρα

 και στο όνομα ενός ύποπτου ''ανθρωπισμού'' εργάζονται 

για τους δουλεμπόρους, τις ΜΚΟ, υπέρ του εποικισμού.

Αβοήθητοι θα μείνουμε όλοι, παρακολουθώντας από τις τηλεοράσεις 

και τα δίκτυα διαφημίσεις για ''αγάπη'' και ''ανθρωπισμό'' γενικά, 

προς το... άπειρο. 

Σχηματίζοντας ''καρδούλες'' με τα δάχτυλα, ενώ ο γείτονας 

θα πεθαίνει δίπλα, στο δρόμο, αβοήθητος.

Να μην παραλείψω ότι προχθές η ντίβα Πάμελα Άντερσον κλείστηκε

 σ' ένα κλουβί [εδώ στο Παρίσι] ως διαμαρτυρία για τον βασανισμό 

των ζώων, ενώ μια άλλη περιφερόταν έξω από τα κρεοπωλεία 

μ' ένα κουνέλι αγκαλιά φασκιωμένο σαν μωρό.

Μέσα στην τέλεια αποβλάκωση τελειώνει αυτός ο πολιτισμός.

Διονυσία Αντύπα

Απαραίτητη διευκρίνηση:

Τα άρθρα γνώμης δεν εκφράζουν

 απαραίτητα και την δική μας γνώμη 

αλλά δημοσιοποιούνται μήπως γίνουν

 αφορμή για γόνιμο και ουσιαστικό διάλογο.