Ένα τραγούδι, μου ‘χες πει που αμυδρά θυμόσουν
να περιγράφει τρυφερά μια πόλη που εχάθει
το σπίτι του το πατρικό μια γειτονιά και φίλους
που ίσως δεν θα ξαναδεί και χρόνια περασμένα.
Ένα τραγούδι που ‘ψαχνες απεγνωσμένα να ‘βρεις
μέσα στο διαδίκτυο στο messenger να στείλεις.
μα δεν θυμόσουν ακριβώς τον τίτλο αλλά ούτε
έναν του στίχο ακριβώς, για να το εντοπίσεις.
Να μην θυμώνεις μάτια μου σου είχα πει θυμάμαι
γιατί το πιο σημαντικό είναι αυτό που νιώθεις.
Πάν Καρτσωνάκης
-Ας πάμε τώρα στα δικά μου αντίδωρα:
Ψάχνοντας στη βιβλιοθήκη μου βρήκα ένα όμορφο
ποιητικό κείμενο του Γκιμπράν,
από το βιβλίο του «Αγαπημένη»… Στο αφιερώνω!:
Χαλίλ Γκιμπράν, «Ω, νύχτα!» (απόσπασμα)
“Νύχτα των ερωτευμένων, των ποιητών και των μουσικών!
Νύχτα των ξωτικών, των πνευμάτων, των φαντασμάτων!
Νύχτα της παράφορης λαχτάρας και της θύμησης!
Γιγάντισσα, που στέκεις ανάμεσα στα μικρά
σύννεφα της Δύσης κι ανάμεσα στις νύμφες του
πρωινού ζωσμένη με τρομερό σπαθί, που συνταυτί-
ζεις την πορεία σου με το δρόμο του φεγγαριού,
που φοράς τη σιωπή και με χιλιάδες μάτια ατενί-
ζεις τα βάθη της ζωής, με χιλιάδες αυτιά ακούς την
τελευταία ανάσα πριν το θάνατο και την ανυπαρξία!
Είσαι το σκοτάδι, κι όμως μας φανερώνεις το
φως των αστεριών, ενώ η λάμψη της μέρας μάς
κρύβει το σκοτάδι της γης.
Είσαι η ελπίδα που ανοίγει τα μάτια μας μπρο-
στά στο δέος του απείρου, ενώ η μέρα είναι μια
αυταπάτη που μας τυφλώνει μέσα σ’ έναν κόσμο
πεπερασμένων μεγεθών.
Είσαι η ειρήνη, που μέσα στη γαλήνη της ξεδια-
λύνονται τα μυστήρια των άγρυπνων πνευμάτων
που πετούν στον πιο ψηλό απ’ τους ουρανούς. Η
μέρα είναι ένας θόρυβος που ταράζει τις ψυχές ε-
κείνων που συνθλίβονται κάτω από τις οπλές των
επιθυμιών και των νεωτερισμών.
Μέσα στα βαθιά σκοτάδια, είσαι η δίκαιη δια-
φεντεύτρα που φιλιώνεις τα όνειρα των αδύναμων
με τις ελπίδες των δυνατών. Είσαι τρυφερή, εσύ,
που τα αόρατα χέρια σου κλείνουν απαλά τα μάτια
των δυστυχισμένων και μεταφέρουν τις καρδιές
τους σ’ έναν κόσμο λιγότερο σκληρό από τούτον.
Οι εραστές μιλούν ψιθυριστά, χωμένοι στις πτυ-
χές της βαθυγάλανης αισθήτας σου. Οι απελπισμέ-
νοι βρέχουν με τα δάκρυά τους τα δροσοστάλαχτα
πόδια σου. Οι εξόριστοι αποθέτουν τους στεναγ-
μούς της αδιέξοδης νοσταλγίας τους στις παλάμες
σου, τις αρωματισμένες απ’ τις ευωδιές των κοιλά-
δων. Και είσαι γι αυτό η έμπιστη των ερωτευμέ-
νων, η φίλη των μοναχικών, η συντρόφισσα των ε-
ξόριστων και των εγκαταλειμμένων.
Τα αισθήματα των ποιητών γλιστρούν κρυφά
μέσα στις σκιές σου. Οι καρδιές των προφητών με-
ταφέρονται στους ώμους σου. Στις μπούκλες σου
φωλιάζει η ιιοφυία των στοχαστών. Καθοδηγείς
τους ποιητές, εμπνέεις τους προφήτες, νουθετείς
τους θεράποντες της σκέψης και του στοχασμού.
***
[…]
Νύχτα είμαι σαν και σένα. Θα σκεφτούν τάχα οι
άνθρωποι πως κομπάζω σαν παρομοιάζω τον εαυτό
μου με σένα. Εκείνοι, στους δικούς τους κομπασμούς,
παραλληλίζουν τους εαυτούς τους με τη φωτιά.
Είμαι σαν και σένα, γιατί μας κατηγορούν και
τους δυο πως είμαστε αυτό που δεν είμαστε.
Είμαι σαν και σένα, στις επιθυμίες μου και στα
όνειρά μου, στο είναι μου και στο χαρακτήρα μου.
Είμαι σαν και σένα, κι ας μη με στέφει το δειλι-
νό με χρυσαφένια σύννεφα.
Είμαι σαν και σένα, κι ας μη βάφει η αυγή τα
ρούχα μου με το ρόδινι φως της.
Είμαι σαν και σένα, κι ας μη με περιβάλλει ο
Γαλαξίας.
Είμαι νύχτα- φιλική, χαρούμενη, γαλήνια, τα-
ραγμένη. Το σκοτάδι μου δεν έχει αρχή και τα βά-
θη μου δεν έχουν τέλος. Όταν αναδύονται τα
πνεύματα, εκθαμβωτικά μέσα στο φως της χαράς
τους, το πνεύμα μου παγώνει μέσα στη μαυρίλα
του πόνου του.
Νύχτα, είμαι σαν και σένα. Η αυγή μου δε θα
‘ρθει παρά μονάχα όταν ο χρόνος μου θάχει τε-
λιώσει.”
(Χαλίλ Γκιμπράν, Η αΑγαπημένη, εκδ. PRINTA)
Δικό μας σχόλιο:
Έτσι τελειώνει αυτό που λέμε κοινωνία.
Σκέφτομαι ότι κάτι θα πρόσφερε
κι αυτός στη χώρα του κάποτε.
Αλλά δεν είναι....μόδα να φροντίζεις
εκείνον που πεθαίνει δίπλα σου.
Μέσα στην τέλεια απομόνωση
ή αποβλάκωση
τελειώνει κι αυτός ο πολιτισμός.
Καληνύχτα...καληνύχτα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου