Φωτογραφίες μας παλιές, που είχα ξεχασμένες
τυχαία βρήκα εντελώς κι άρχισα να θυμάμαι.
Πάνω στο κάστρο πόζαρες για φλάμπουρο κουνώντας
το άσπρο σου πουκάμισο, γυμνόστηθη, γελούσες.
Αχ, κοριτσάκι μου χαζοί, που ήμασταν κι οι δυο μας
πως θα νικήσουμε κι εμείς θ’ αλλάξουμε τον κόσμο.
Πως η δική μας η γενιά καλύτερη πως θα ‘ναι
δεν θα υπάρχει πόλεμος, κανείς δεν θα πεινάει.
Ώρες πολλές ξεχάστηκα, πάνω τους να κοιτάζω
και μ’ έναν κόμπο στον λαιμό και δάκρυα στα μάτια.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου