Αερικά τις ήσυχες βραδιές του Φθινοπώρου
κουρνιάζουν στα φυλλώματα με τα πουλιά παρέα
και χαμηλόφωνα, πολλά.....όλη τη νύχτα λένε…
Εμείς, οι άνθρωποι, κακώς νομίζουμε πως κλαίνε.
Είναι ψυχές που έρχονται λίγο να ξαποστάσουν
κι ύστερα πάλι μακριά σαν σύννεφα να φύγουν
και τριγυρνούν σ όλη τη γη σ άγνωστα μέρη πάνε
ελεύθερες απ το φθαρτό το σώμα τους πετάνε.
Δεν είναι πλάσματα του νου, οι μύστες το γνωρίζουν
στους ποιητές όμως μιλούν ή έτσι το νομίζουν.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου