ΣΤΑΘΜΟΙ
Οι σταθμοί των τρένων
δεν ανήκουν σε κανέναν
απλά τους δανειζόμαστε για κάποιες ώρες.
Φευγαλέο μέρος της διαδρομής μας.
Ζωές αδιάφορες,
ακουμπισμένες στις πλατφόρμες
ξεκουράζονται, καπνίζοντας.
Στο τσιμέντο της αποβάθρας
ιστορίες ξεχασμένες, στοιχειωμένες
βυθισμένες στην άχλη του καπνού,
υποταγμένες στην απόλυτη κυριαρχία
της εγκατάλειψης.
Λυγμοί τρεμοπαίζουν στα στήθια
αυτών που φεύγουν, αυτών που μένουν.
Απ΄ τις άδειες ράγες
έρχεται η πρώτη ειδοποίηση
της άφιξης του τρένου.
Οι αγκαλιές μεγαλώνουν
να χωρέσουν μέσα τους
την στιγμή της κορύφωσης
το τέλος!
Χέρια απλωμένα στο κενό
φτερούγες, που αδημονούν
να αγκαλιάσουν κορμιά έρημα
τσακισμένα από την επέλαση του αποχωρισμού
Η ισχύ της αδιατάρακτης άφιξης του τρένου
συνθλίβει τις στιγμές.
Αδειάζει η αποβάθρα.
Μόνες οι αγκαλιές.
Γκρίζα σιωπή βαραίνει τα σώματα
Ωχρά αγάλματα μπροστά στα βαγόνια
στέκουν σαν Καρυάτιδες που λιτανεύουν
στην νεκρότητα του χρόνου.
Και συ ογκώδης επιβάτης θορυβοποιός,
ρωτάς επίμονα για στάσεις και διαδρομές.
Μάταιες αναζητήσεις !
Ενταφιάζεις τις συγκινήσεις της άγνωστης διαδρομής
λιποτακτώντας από το σπουδαίο της ζωής .
Έφη Μαχιμάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου