Από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων στην απελευθέρωση από την παρακμή.

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Πέρασα δυο μέρες στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα Ιωάννινα, την παραμονή
 και ανήμερα της επετείου της απελευθέρωσης της πόλης. 
Ήταν σαν ένα ταξίδι στο χρόνο. 
Στο μυαλό μου ξεδιπλώθηκαν σαν να ήταν κινηματογραφικό φιλμ τα χρόνια
 που ήμουν μαθητής και οι εκδηλώσεις αυτές είχαν τη λαμπρότητα 
με την οποία αξίζει να τιμάει κανείς την ελευθερία του.

Αλλά χθες πραγματικά ήμουν οργισμένος με τα όσα συνέβησαν στην πόλη μου.
 Με τα επεισόδια και το άγριο ξύλο μεταξύ «αντιεξουσιαστών»
 και αστυνομικών δυνάμεων, με αφορμή το γεγονός πως πήγε 
να καταθέσει στεφάνι ο Παπάς της «Χρυσής Αυγής».

Είναι χωρίς αμφιβολία τα συμπτώματα της μεγάλης παρακμής στην οποία
 βυθίζεται η χώρα. 
Κι αυτή η παρακμή έχει πολύ συγκεκριμένες αιτίες που αφορούν στο γεγονός
 πως σε αυτή τη χώρα μιλήσαμε πολύ για «ελευθερία» αλλά δεν μιλήσαμε 
όσο θα έπρεπε για «ευθύνη». 
Το να καταλήγουν επτά αστυνομικοί στο νοσοκομείο και μάλιστα ο ένας 
ιδιαιτέρως σοβαρά τραυματισμένος, είναι το αποτέλεσμα του χαϊδέματος 
των «νεαρών» όλα αυτά τα χρόνια, που τους έχει δώσει το δικαίωμα να τα κάνουν 
«γυαλιά καρφιά» όποτε γουστάρουν, από τα Εξάρχεια μέχρι τα Ιωάννινα.

Το «παιδιά είναι, δεν πειράζει…» που έγινε κανόνας σε αυτή τη χώρα προκειμένου
 να μην στερηθούν την ελευθερία τους, έκανε να μεγαλώνουν γενιές
 χωρίς αντίληψη της ευθύνης.
 Για να είσαι ελεύθερος πρέπει να είσαι υπεύθυνος.
 Αλλιώς είσαι ασύδοτος και σπέρνεις την καταστροφή γύρω σου.

Οι ιστορικές επέτειοι γι αυτό είναι σημαντικές. 
Γιατί δείχνουν πως ελευθερία δεν σημαίνει «περνάω καλά», αλλά μοχθώ 
κι αγωνίζομαι, υπηρετώ κάποιες αξίες και κάποια ιδανικά.
 Αλλά μέσα στο κύμα του καταναλωτισμού που σάρωσε τη χώρα, όλα αυτά 
άρχισαν να ακούγονται «παλιομοδίτικα» ή «συντηρητικά». 
Αλλά να που τα βρήκαμε μπροστά μας.
 Διότι καλά είναι να τιμούμε το παρελθόν αλλά θα πρέπει να βλέπουμε 
και τις συνθήκες του παρόντος. 
Για ποια ελευθερία μπορεί να μιλήσει κανείς σε μια χώρα που αρέσει, δεν αρέσει,
 συνεχίζει να είναι «στα τέσσερα»
 και να παρακαλάει τους δανειστές της να τη σώσουν;

Κι αντί το πολιτικό σύστημα να ανοίξει όλα αυτά τα ζητήματα 
και να αναγνωρίσει τις δικές του πελώριες ευθύνες για το πώς φτάσαμε
 από ιστορικά ορόσημα όπως η απελευθέρωση των Ιωαννίνων 
στη σημερινή παρακμή και στην εκχώρηση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας
 στους δανειστές μας, αρκείται στο να βγάζει καταδικαστικές ανακοινώσεις 
κάθε φορά που συμβαίνουν επεισόδια σαν τα χθεσινά. 
Αλλά είναι δικό του έργο όλο αυτό.
 Και οι «αντιεξουσιαστές» που τους χαϊδεύει, και οι «χρυσαυγίτες» 
με τους οποίους «παίζει» παιχνίδια, καθώς πότε είναι «εγκληματική οργάνωση»
 και πότε «χρήσιμοι ψήφοι».

Όλα μαύρα λοιπόν; 
Όχι. 
Ευτυχώς στην γενέθλια πόλη μου, είδα κάποιους καλούς φίλους. 
Παλιούς και νέους. 
Αλλά και φίλους του συγχωρεμένου του πατέρα μου. 
Είδα φίλους που είναι πάνω απ’ όλα σοβαροί άνθρωποι και πονούν τον τόπο τους. 
Που έχουν προσφέρει και είναι πρόθυμοι να το κάνουν. 
Κι είμαι σίγουρος πως τέτοιοι σοβαροί και ικανοί άνθρωποι υπάρχουν παντού.
 Άνθρωποι που έχουν κάνει δέκα πράγματα στη ζωή τους κι έχουν μάθει 
να δημιουργούν αξία για τον εαυτό τους και για τους άλλους.

Ανταλλάσοντας απόψεις μαζί τους αισθάνθηκα πως εξακολουθεί 
να υπάρχει απλή λογική σε αυτό τον τόπο. 
Απλά δεν πολυμιλάει. 
Περιμένει την κατάλληλη στιγμή και είμαι βέβαιος πως θα το κάνει. 
Διότι όλοι συμφωνούμε πως πρέπει να αντιστραφεί πάση θυσία αυτή η πορεία
 της παρακμής, αν θέλουμε να υπάρχει μέλλον και να μη χαθεί η ιστορία
 αυτής της χώρας και κάθε ιδιαίτερου τόπου της. 
Γι αυτό και οφείλουμε να απελευθερώσουμε τις πόλεις μας και τη χώρα μας
 από την παρακμή που καταστρέφει τα πάντα.
 Και μόνο ένα αληθινό κίνημα απλής λογικής μπορεί να το πετύχει αυτό.
 Ξεκινώντας από το άλφα.
 Από την τιμή που οφείλουμε στις ιστορικές επετείους μας ώστε
 να τις προστατεύουμε από κάθε αλήτη που θέλει να τις αμαυρώσει.

Με αυτούς τους σοβαρούς και καλούς φίλους στα Γιάννενα 
συμφωνήσαμε να τα λέμε τακτικά. 
Είναι μια καλή αρχή κι αυτή.