Η ηλιθιότητα ως πανίσχυρος παγκόσμιος συνασπισμός!

Η ηλιθιότητα ως πανίσχυρος παγκόσμιος συνασπισμός

 κινείται στα όρια του ανίκητου, ακριβώς χάρη

 στην ανοργάνωτη και αχαρτογράφητη υπόστασή του.

Τελικώς, μ’ έναν τρόπο σχεδόν μαγικό οι ηλίθιοι συνασπίζονται.

 Αποτελούν μια ολότητα. Ο Νίκος Δήμου στο κείμενο

 «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» ταυτίζει εσφαλμένα την ηλιθιότητα

 με τη συντήρηση και την ευφυΐα με την πρόοδο, αλλά αντιλαμβάνεται ορθά

 την τάση σύμπλευσης που έχουν πάντα οι ηλίθιοι ανεξαρτήτως καταγωγής, 

ιδεολογικής τοποθέτησης, επαγγελματικής δραστηριότητας κλπ: 

«Ο συντηρητικός είναι καχύποπτος και φοβισμένος. 

Δεν εμπιστεύεται κανένα, δεν ανοίγεται, δεν τολμάει.

 Την εξυπνάδα που του λείπει, την αναπληρώνει με πονηριά»

 και «Οι συντηρητικοί είναι κάτι τούβλα – ο θεός να μας φυλάει! 

Στυλώνουν τα πόδια και κρατάνε κόντρα. 

Αυτό είναι το μόνο που ξέρουν.

 Να λένε: μη, όχι, ποτέ, έτσι τα βρήκαμε, προσοχή, κίνδυνος, όχι πειράματα, 

όχι ανοίγματα, φύλαγε τα ρούχα σου, κτλ. κτλ.». 

Η αλήθεια είναι ότι ο ηλίθιος δεν είναι κατ’ ανάγκη συντηρητικός. 

Μπορεί οι συντηρητικοί χώροι να έχουν ένα προβάδισμα στις προτιμήσεις

 των ηλιθίων (η πεπατημένη είναι ο βασικός τους μπούσουλας), αλλά ουκ ολίγοι 

ηλίθιοι και στους προοδευτικούς χώρους. 

Το σίγουρο είναι ότι στυλώνουν τα πόδια. 

Το προς ποια κατεύθυνση το κάνουν αυτό, είναι απλώς θέμα περιτυλίγματος.

 Ο Δήμου όμως, έχει δίκιο όταν λέει: «Και είναι περίεργο: ένας συντηρητικός

 της δεξιάς συγγενεύει περισσότερο μ’ έναν συντηρητικό της αριστεράς – παρά 

με έναν προοδευτικό της δικής του παράταξης».

 Αν αντικαταστήσουμε τις λέξεις συντηρητικός και προοδευτικός με τις λέξεις ηλίθιος

και ευφυής βρισκόμαστε μπροστά σε μια επικίνδυνη αλήθεια.

 Οι βλάκες, με τρόπο καθαρά αντανακλαστικό, συμπορεύονται. 

Ενώνονται. 

Κι αν λάβουμε υπόψη ότι «η ισχύς εν τη ενώσει» δεν μένει παρά να φτάσουμε

 στην αποκρυσταλλωμένη διαπίστωση του Τσιπόλα που θέλει τους ηλίθιους

 να αποτελούν ομάδα πιο ισχυρή κι από τη Μαφία.

Ο Νίκος Δήμου είναι καταλυτικός: «Εδώ πρέπει να θυμηθούμε το παλιό ρητό: 

“η ισχύς εν τη ενώσει”.

 Ενώ οι έξυπνοι είναι ατομικιστές – οι βλάκες, που δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους,

 βρίσκουν και άλλους “συναδέλφους” και οργανώνονται. 

Αισθάνονται ασφαλείς μόνο σαν ομάδα. 

Δημιουργούν ένα συμπαγές τείχος πάνω στο οποίο προσκρούουν όλες

 οι προσπάθειες των έξυπνων. 

Οι κουτοί δικτυώνονται από γραφείο σε γραφείο, από υπηρεσία σε υπηρεσία, 

από υπουργείο σε υπουργείο. 

Γράφουν τους νόμους, τις διατάξεις και δεν αφήνουν τίποτα να περάσει

 που να μην είναι κατανοητό σ’ αυτούς – δηλαδή βλακώδες.

 Διευθύνουν τους κομματικούς μηχανισμούς (κι αυτή γραφειοκρατία είναι). 

Οι κουτοί οργανώνουν παντού τη λογοκρισία, την αστυνόμευση, την προπαγάνδα». 

Ο συνασπισμός των ηλιθίων που τελικά καταφέρνει να κυριαρχεί διεισδύοντας 

στους πιο νευραλγικούς μηχανισμούς της κοινωνίας είναι η επιβεβαίωση 

του Πρώτου Βασικού Νόμου της Ανθρώπινης Ηλιθιότητας, όπως διατυπώνεται 

από τον Τσιπόλα: Πάντα και νομοτελειακά όλοι υποτιμούν τον αριθμό 

των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν στην κοινωνία. 

Η υποτίμηση της πληθώρας των ηλιθίων δίνει την ψευδαίσθηση ότι όλα βαίνουν

 προς το καλό, ότι τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί στην ανθρώπινη ευφυΐα.

 Κι εδώ ακριβώς βρίσκονται οι ρίζες της τραγωδίας, αφού με την λανθασμένη

 εκτίμηση του αριθμητικού μεγέθους 

– κι ως εκ τούτου της ισχύος – των ηλιθίων διαπιστώνεται εν τέλει ότι

 η κοινωνία καπελώνεται αναπόδραστα απ’ αυτούς. 

Οι θέσεις κλειδιά έχουν καταληφθεί, οι αποφάσεις έχουν παρθεί. 

Τα πάντα τείνουν στο αμετάκλητο.

πηγη