Χιλιάδες χρόνια ακλόνητες!
Άνθρωποι από πάνω, νερά από κάτω!
Μυκηναϊκές γέφυρες
Σήμερα το σχέδιο λέει σπήλαιο Φράχθι (θα πούμε αργότερα γι αυτό).
Ο δρόμος περνάει από Λιγουριό και ανεβαίνει βουνό , κατεβαίνει βουνό,
ξανανεβαίνει βουνό, τέλος πάντων είναι λίγο «μανίκι» αν ανυπομονείς να φτάσεις
στον προορισμό σου, αλλά στο τέλος του βρίσκεται «έπαθλο».
Αδιανόητο να το χάσω!
Σπαρμένος ο δρόμος με …Μυκηναϊκές γέφυρες! Αγέρωχες στον χρόνο.
Θηριωδώς στιβαρές, με τις χαρακτηριστικές καμάρες τους και τους ταιριασμένους
μαστορικά ογκόλιθους. Το ίδιο το βάρος αυτών των ογκόλιθων είναι και το μυστικό
της σταθερότητάς τους. Ξέρανε τι κάνανε οι κατασκευαστές τους!
Πως καταφέρνανε και ανεβάζανε τέτοιες πέτρες και χτίζανε τείχη, γέφυρες, μέγαρα,
στοές, και μάλιστα χωρίς προχειρότητα, παραμένει μυστήριο.
Θαυμαστό μυστήριο!
Είναι πολλές οι γέφυρες. Μπαίνω σε χωματόδρομο.
Βρίσκω μία, την καταγράφω και παραπάνω, λέει, έχει κι άλλην.
Ανεβαίνω αλλά το χώμα είναι πολύ μαλακό. Σε μερικές περιοχές είναι σαν οργωμένο!
Αν μου κολλήσει η μηχανή εδώ πέρα δεν καθαρίζω με τίποτε.
Άσε που δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω για να βοηθήσει.
Η σωστή αντιμετώπιση είναι να ξέρεις που σε παίρνει να ζορίσεις τα πράγματα.
Και εδώ φανερά δεν με παίρνει, οπότε περιορίζομαι στις πιο προσεγγίσιμες γέφυρες.
Από κοντά η άρμοση των ογκόλιθων από κοντά είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή.
Σπήλαιο Φράχθι:
Συνεχίζω για τον προορισμό μου. Η διαδρομή από Ναύπλιο στους Φούρνους
είναι κουραστική. Σήμερα είναι και επικίνδυνη γιατί έβρεχε όλη την νύχτα
και …γλιστράει!
Προσοχή λοιπόν και τα χιλιόμετρα βγαίνουν αργά και δύσκολα.
Ξαφνικά, έντονα και ανεξήγητα αισθάνομαι μόνος.
Δεν με δυσαρεστεί το συναίσθημα. Μου αρέσει η μοναξιά! Πολύ!
Και η οδήγηση μοτοσυκλέτας είναι από τις πλέον μοναχικές δραστηριότητες.
Συγκεντρώνομαι λοιπόν σε αυτήν παράλληλα με τις σκέψεις
και τις προσδοκίες μου για το τέρμα της διαδρομής μου.
Με τα πολλά φτάνω στους Φούρνους. Έφτασα ;;; Όχι βέβαια!
Έχει κι άλλο, λίγο ευτυχώς.
Φτάνω στην παραλία. Παντού λάσπες. Πρέπει να αφήσω κάπου το μηχανάκι.
Στην ερημιά !
Κάποια στιγμή αρχίζω τα τσιφτετέλια και φοβάμαι βάσιμα ότι θα το θάψω
εκεί μέσα στις λάσπες να το βρουν οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος, οπότε γυρνάω
προς τα πίσω (πάντα με τρελά οχτάρια) για εύρεση πιο σταθερού εδάφους.
Πάει κι αυτό και στρέφομαι προς το μονοπάτι που οδηγεί στο σπήλαιο.
Μονοπάτι ; Χμμμ… σκαρφάλωμα θα έλεγα καλύτερα.
Σε κάποια σημεία και επικίνδυνο για τραυματισμούς.
Και δεν τελειώνει το κέρατο ! Κάποια στιγμή γίνεται λίγο πιο ανθρώπινο,
και μέσα από τα πουρνάρια βλέπω από μακριά την είσοδο του σπηλαίου!
Η είσοδος αρχίζει και φαίνεται.
Όσο πλησιάζω, ένα όνειρο πολλών χρόνων γίνεται πραγματικότητα!
Και η καρδιά χτυπά όλο και δυνατότερα! Καλά κάνει !
Αυτή είναι η δουλειά της, να χτυπάει, όχι μόνο τους σφυγμούς,
αλλά και τις συγκινήσεις. Αν σταματήσει να χτυπάει μάλλον θα έχουμε πρόβλημα!
Έφτασα! Η είσοδος είναι φραγμένη με πλέγμα!!!!
Υπάρχει κίνδυνος κατολισθήσεων λέει…
Οι χώροι ενδιαίτησης. Μαζί με την εστία της ομάδας.
Όχι! Δεν κουβαλήθηκα μέχρι εδώ για να … «ρίξω μια ματιά».
Ούτε πέρασα τόσες ώρες μελέτης για να σηκωθώ να φύγω άπρακτος.
Απόλυτη ερημιά, κανείς δεν ξέρει που βρίσκομαι, αλλά δεν κρατιέμαι!
Είμαι πια ένας νεολιθικός άνθρωπος, κάτοικος του σπηλαίου
και έχει αγριέψει το μάτι μου. Πηδάω μέσα.
Ευτυχώς ο διάδρομος βολεύει για την διαδρομή.
Τα μακριά μαλλιά μου και η πυκνή γενειάδα ανεμίζουν στο ρεύμα που έρχεται
από την σπηλιά και σαν να μου φαίνεται ότι το δέρμα του ελαφιού με το οποίο
είμαι ντυμένος έπεσε από τον ώμο μου, άσε που το ακόντιο με την αιχμή
από κατεργασμένο οψιδιανό μου βαραίνει στο χέρι. Μπααα.. ξεκόλλα ρε!
Η φροντίδα γι αυτούς που χάθηκαν.
Δίπλα στους ζωντανούς!
Πολιτισμός από τα βάθη των χιλιετιών!
Στα δεξιά του σπηλαίου φανερά οι κόγχες στο τοίχωμα χρησίμευαν για ύπνο
και προς το κέντρο εγώ θα έβαζα την εστία της ομάδας.
Δίπλα στους χώρους ενδιαίτησης είναι και οι τάφοι των προγόνων.
Εκεί βρέθηκαν και οι αρχαιότεροι πλήρεις ανθρώπινοι σκελετοί στην Ελλάδα
(περίπου 10.000 ετών). Το παρελθόν να συντροφεύει το παρόν και να το προστατεύει.
Μάλλον έτσι πρέπει να είναι. Αριστερά υπάρχουν στοιχειώδεις στάνες
για τα όποια ζώα καταφέρνει η ομάδα να εκθρέψει.
Άλλη οπτική γωνιά της εστίας.
Το σπήλαιο ήταν παλιά 4-5 χιλιόμετρα μακριά από την θάλασσα και μπροστά του
απλωνόταν πεδιάδα (εκεί που τώρα είναι η θάλασσα), γεμάτη βίσωνες,
αγριογάιδαρους, αλεπούδες, λαγούς, οπότε κυνήγι και βοσκή ήταν προσβάσιμα
στους τρωγλοδύτες. Αργότερα εμφανίζονται και λείψανα από ψάρια,
οπότε ξέρουμε ότι κάποια στιγμή οι άνθρωποι είχαν αναπτύξει και την τέχνη
του ψαρέματος. Στην Μέση Νεολιθική εποχή (10-13000 προ εποχής μας)
το σπήλαιο φτάνει στην μεγαλύτερη ακμή του.
Και είναι ονομαστό πλέον για έναν πολύ σπουδαιότερο λόγο!
Έχει τις αποδείξεις ότι οι παλαιολιθικοί άνθρωποι έκαναν …. Θαλάσσια ταξίδια !!!!
Βρέθηκαν εργαλεία από οψιδιανό λίθο που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού
παρά μόνον στην Μήλο. Και η Μήλος …είναι νησί, έτσι;
Ουρανός!
Εκπροσωπεί την ασφάλεια
και την γαλήνη για την ομάδα!
80 χιλιόμετρα θάλασσας μεταξύ του νησιού και του σπηλαίου.
Οι κάτοικοι πλέον μετατρέπονται από τροφοσυλλέκτες,
σε γεωργούς και κτηνοτρόφους. Και ναυτικούς βέβαια! Μην το ξεχνάμε αυτό!
Η συνεχής κατοίκησή του έφτασε στην ακμή της περι το 4000 π.χ.
με περίπου 150 κατοίκους.
Η οροφή του σπηλαίου έχει πέσει σε κάποιο σημείο (εδώ ξαναθυμάμαι τον κίνδυνο κατολισθήσεων…) από σεισμό . Κατά τους ειδικούς , το σπήλαιο εκτείνεται
πολύ βαθύτερα και εικάζεται ότι πιο μέσα (αν ποτέ μπορέσουν να μετακινηθούν
οι τεράστιοι βράχοι) υπάρχουν ευρήματα της εποχής των Νεάντερταλ.
Η κατολίσθηση έχει αποκλείσει τους παραπίσω θαλάμους.
Επομένως μόνο η φαντασία μένει για να αναπλάσω την πλήρη εικόνα.
Και αυτό κάνω!
Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής
για την έξοδο του σπηλαίου.
Βγαίνοντας, παίρνω ξανά το μονοπάτι για την επιστροφή.
Ούτε οι βράχοι, ούτε τίποτε με νοιάζουν! Ούτε ο γυρισμός των 60 χιλιομέτρων
με πειράζει. Είπαμε ! Ένα όνειρο χρόνων έγινε πραγματικότητα
και θα τροφοδοτεί για καιρό την φαντασία!
Η Ακρόπολις της Τίρυνθας:
Την εποχή του χαλκού, στον Αργολικό κάμπο κυριαρχούσαν 3 κέντρα.
Πρώτες και καλύτερες οι Μυκήνες, μετά η Τίρυνθα και τέλος η Μιδέα
(από την οποία δυστυχώς δεν απομένουν πολλά πράγματα).
Τα τείχη! Κυκλώπεια!
Λίγο έξω από το Ναύπλιο, η ακρόπολη της Τίρυνθας περιμένει!
Και πάλι η μαγεία των Μυκηναίων είναι παρούσα.
Με ιδρυτή τον Προίτο και ονομαστότερο άρχοντά της τον ημίθεο Περσέα,
γιό του Δία και της Δανάης. Και βέβαια μην ξεχνάμε τον Ηρακλή
που κι αυτός κατάγεται από την Τίρυνθα!
Ο διάδρομος προς την πύλη!
Οχυρός !
Όπως σε όλες τις Μυκηναϊκές οχυρώσεις.
Λεπτομέρεια του παραστάτη της πύλης
και οι εσοχή στήριξης.
Μπαίνω μέσα , τριγυρνάω στα τείχη, ανεβαίνω στην κορυφή
όπου κλασσικά υπάρχουν τα ίχνη του μεγάρου και του τεμένους.
Τα ίχνη του μεγάρου, του τεμένους,
το διοικητικό κέντρο.
Κι εδώ ξαναζωντανεύουν οι αρχόντοι και οι κυράδες τους, τα όπλα και οι πανοπλίες,
οι όμορφες και πολύχρωμες τοιχογραφίες! Παλιότερα που είχα επισκευθεί τον χώρο,
είχα εντυπωσιαστεί από τις στοές (σύριγγες τις αποκαλούν οι αρχαιολόγοι)
που υπήρχαν στα τείχη. Ειδικά στην κάτω ακρόπολη και διαμπερώς στα τείχη,
μακριές στοές, που πήγαιναν σε υπόγειες πηγές εξασφαλίζοντας την ύδρευση,
κλασσικά θολωτές κατά την Μυκηναϊκή τεχνοτροπία και μάλιστα οι ογκόλιθοι
της βάσης ήταν γυαλισμένοι λες και τους είχες λουστράρει!
Τότε είχα ρωτήσει και μου είπαν ότι επί τουρκοκρατίας οι βοσκοί έβαζαν εκεί
μέσα τα πρόβατα για προστασία και αυτά τρίβονταν στους ογκόλιθους,
οπότε το μαλλί σε συνδυασμό με το λίπος των προβάτων
(σαργιά το λένε) τους γυάλισε!
Όμως… εκείνες οι στοές είναι κλειστές χρόνια τώρα, για εργασίες που εκτελούνται…
Οι κλειστές «σύριγγες».
Αποζημίωσή μου η ύπαρξη μιας ακόμη στοάς στην μέση ακρόπολη,
όχι προσβάσιμη, αλλά έστω προσιτή.
Μερικώς προσβάσιμη η «σύριγγα»,
φανερώνει το μεγαλείο της κατασκευής.
Το τέλος της ακρόπολης ήρθε περίπου το 1200 π.Χ. όταν καταστροφικος σεισμός
και η μεγάλη πυρκαγιά που την ακολούθησε, έβαλε τέλος στην κατοίκησή της.
Τελείωσε και αυτή η επίσκεψη.
Ναι! Πάντα φεύγεις «γεμάτος» από μία μυκηναϊκή ακρόπολη!
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
Του Μάνου Κιλιμάντζου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου