Κρατώντας μαγικό ραβδί κοιτώντας με στα μάτια
κάθε φορά που έρχεσαι ντυμένη σα νεράιδα
ραντίζεις με χρυσόσκονη τα έπιπλα κι εμένα
γιατί πιο εύκολα θα μπω στις χώρες του ονείρου.
Να δραπετεύω ήθελα σε κόσμους ουτοπίας
εκεί που ζουν τα ξωτικά, τελώνια και νεράιδες,
εκεί όπου τα θαύματα δεν προκαλούν εκπλήξεις
κι ο πόνος είναι άγνωστος κι ο θάνατος το ίδιο.
Μα είναι κόσμοι δυστυχώς που μοιάζουν με φουσκάλες
από σαπούνι και νερό…..γυαλίζουν κι όμως σκάνε.
Καρτσωνάκης Πάν
1 σχόλιο :
ριξε μου σκάλα να πιαστώ στον ουρανό σου να ανέβω μοναδικό μου αστέρι
να ΄ρθω πάνω απο θάλλασες
βουνά ψηλά κ κάστρα
στο βάθος φώς οταν θα δω, θα έχω φτάσει στα άστρα
Δημοσίευση σχολίου