Πράξη ερωτική και συνάμα πράξη απόγνωσης.

Ο ποιητής

 Όσο κι αν βρέχει το χέρι του μες στο σκοτάδι

Το χέρι του δε μαυρίζει ποτέ. Το χέρι του

Είναι αδιάβροχο στη νύχτα. Όταν θα φύγει

(γιατί όλοι φεύγουμε μια μέρα) θαρρώ θα μείνει

Ένα γλυκύτατο χαμόγελο στον κόσμο ετούτον

Που αδιάκοπα θα λέει «ναι» και πάλι «ναι»

Σε όλες τις προαιώνιες διαψευσμένες ελπίδες.

 Γιάννης Ρίτσος

 Τι ήσυχα που γκρεμίζεται μέσα στην ποίηση ο χρόνος.

                            Γιάννης Ρίτσος

«Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε

 τον πρώτο στίχο μου. 

Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ 

αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα»

 Τάσος Λειβαδίτης

«Η ποίηση είναι τα μέσα της έναρθρης γλώσσας

με τα οποία ο ποιητής προσπαθεί να απεικονίσει

 ό,τι στα σκοτεινά επιχειρούν να εκφράσουν

 τα δάκρυα- τα ωραία δάκρυα του κόσμου- οι σιωπές 

οι στεναγμοί, οι θωπείες»

 Κική Δημουλά

Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα.

Σεφέρης

Οι ποιητές όλων των εποχών

 έλαβαν μέρος στη συγγραφή 

ενός Μεγάλου Ποιήματος 

αενάως εν εξελίξει.

Σέλλεϋ

Και τι είναι τελικά το Ποίημα; 

'Ισως είναι το νόμισμα που σφίγγει στα δόντια  του 

ο Ποιητής για να μπει στη βάρκα του Θανάτου.

 Με αυτό θα πληρώσει για το μέγα θαύμα 

που αξιώθηκε και που δεν είναι άλλο 

από την ίδια τη ζωή.

Έχω γράψει τούτο το χαϊ-κου:

'Ολοι χωράμε

οι ζωντανοί κι οι νεκροί

Το μόνο που ξέρω είναι πως ο Ποιητής 

ήταν πάντα ένας αφοσιωμένος της Ζωής.

Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, 

είτε τον πάει στον Ουρανό, 

είτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, 

αυτός μένει πάντα ο αφοσιωμένος της.

Τη μυστήρια αγάπη του για τη Ζωή 

δεν έχει άλλο τρόπο να την εκφράσει: γράφει ποιήματα. 

Νομίζω ότι προσπαθεί να εκφράσει

 κυρίως αυτό που κρύβει η ζωή. 

'Οπως ο έρωτας κρύβει αυτό 

που μας κάνει ερωτευμένους.

Η Ποίηση λοιπόν είναι πράξη ερωτική; 

'Η μήπως πράξη απόγνωσης; 

'Η μήπως και τα δύο; 

Πράξη ερωτική και συνάμα πράξη απόγνωσης.

 Γιώργης Παυλόπουλος

Στην ποίηση

Από μικρός, ζωγράφιζα με γράμματα

κι όλα τα χρώματα της γης

πλάθοντας έναν κόσμο με λέξεις,

όνειρα κι επιθυμίες.

Την προσκάλεσα να ζήσουμε εκεί

κοιτάζοντας μόνο τη θάλασσα,

τον ουρανό, τους γλάρους κι ο ένας τον άλλον.

Να μην υπάρχει άλλος κανείς, στον κόσμο μας,

παρεκτός οι φίλοι μας.

Έναν κόσμο

που να μην αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει

παρά μόνο όσοι αγαπάμε και μας αγαπούν.

Έναν κόσμο, σα νησί που ταξιδεύει

στην απεραντοσύνη του χρόνου.

Έναν κόσμο δίχως θάνατο.

Δίχως χθες και αύριο.

Δίχως ημερομηνίες και ώρες.

Μοιράστηκα αυτά τα όνειρα μαζί της

και γέλασε.

Αυτά είναι παιδιάστικες φαντασίες

και ποιητικές ουτοπίες, μου είπε,

αλλά δέχτηκε.

Από τότε, κάθε νύχτα,

μου τραβάει τα σκεπάσματα

αποκαλύπτοντας το γυμνό μου σώμα.

 Πάν Καρτσωνάκης