Στους «κήπους» όπου ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια,
θάψαμε, ξεπορτίζοντας, όλους τους θησαυρούς μας,
τα παιδικά πολύτιμα ονείρατα κι ελπίδες
που μοιάζουν γραφικότητες, στον έξω κόσμο, κάπως.
Μα κάποτε θα σκάβουμε λαγούμια στο μυαλό μας,
στην ποίηση, σ’ απόκρυφα σημεία να τα βρούμε.
Συνήθως τα ξεχνούσαμε μα κείνα καρτερούσαν
να ξεχυθούν ορμητικά και να μας λευτερώσουν.
Συνήθως νύχτες, τις μικρές τις ώρες, ξεχωρίζουν
απ’ τα διαμάντια, τα γυαλιά, που και αυτά γυαλίζουν.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου