Α, όταν έκτιζαν, τα τείχη, πώς να μην προσέξω.

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

                              Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

With no consideration, no pity, no shame,

they have built walls around me, thick and high.

And now I sit here feeling hopeless.

I can’t think of anything else: 

this fate gnaws my mind—

because I had so much to do outside.

When they were building the walls,

 how could I not have noticed!

But I never heard the builders, not a sound.

Imperceptibly they have closed me off 

 from the outside world. 

 Konstantinos Kavafis