Αν φώτιζαν, τουλάχιστον, χαλάλι που χουν λιώσει.

Πως γλίστρησε, μας έφυγε δίχως να το χαρούμε,

το φετινό πιο σύντομα, νομίζω, καλοκαίρι

Ούτε που το κατάλαβα φθινόπωρο πως ήλθε

και ο χειμώνας αυστηρός στα σπίτια θα μας κλείσει.

Ανέμελες και ξέγνοιαστες φαντάζουν αναμνήσεις,

καλοκαιριών, που ζήσαμε και νοσταλγούμε τώρα.

Είναι η νιότη στη ζωή που μοιάζει καλοκαίρι

και ο χειμώνας γηρατειά μονάχα συμβολίζει.

Είναι σαν κείνα τα κεριά που έχουν ήδη σβήσει.

Αν φώτιζαν, τουλάχιστον, χαλάλι που χουν  λιώσει.

                         Καρτσωνάκης Πάν

Όπως ο Κερέμ

Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι

Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω

Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω

Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει

Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή

Θα γίνεις στάχτη

Στάχτη σαν τον Κερέμ

Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω

Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ

Αν δεν καώ εγώ

Αν δεν καείς εσύ

Αν δεν καούμε εμείς

Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη

Μουσική Μάνος Λοΐζος

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος & Ναζίμ Χικμέτ

Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ,

 πώς θα γεννούν τα σκοτάδια λάμψη;

Ναζίμ Χικμέτ

            Κεριά

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

               σα μια σειρά κεράκια αναμένα --

            χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

           Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,

     μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων•

         τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

            κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω• με λυπεί η μορφή των,

 και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

      Εμπρός κυττάζω τ' αναμμένα μου κεριά.

    Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

                Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

                               (1899) 

              Candles

    The days of our future stand in front of us

          like a row of little lit candles --

      golden, warm, and lively little candles.

          The days past remain behind us,

    a mournful line of extinguished candles;

       the ones nearest are still smoking,

          cold candles, melted, and bent.

            I do not want to look at them; 

                   their form saddens me,

and it saddens me to recall their first light.

            I look ahead at my lit candles.

              I do not want to turn back, 

                   lest I see and shudder

      at how fast the dark line lengthens,

at how fast the extinguished candles multiply.

                  Konstantinos P. Kavafis 

                                      (1899)