Μα πως αντιλαμβάνεται ο κόσμος τα σημάδια....

Οι άνεμοι μας φέρνουνε δυσάρεστα μαντάτα

μαζί με σύννεφα πυκνά που κρύψανε τ’ αστέρια

κι άλλαξε η διάθεση καθώς ερχόταν μπόρα.

Μάλλον θα πρέπει σύντομα να βρούμε καταφύγια.

Σαν άνεμος μας έρχονται και κάποια γεγονότα

που δίνουνε μηνύματα τι πρόκειται να γίνει.

Μα πως αντιλαμβάνεται ο κόσμος τα σημάδια

μόνο ψαράδες έμπειροι κι αγρότες τα διαβάζουν.

Ο ποιητής το έγραψε: ενώ έξω στους δρόμους,

oυδέν ακούουν οι λαοί, μα η βοή τους φτάνει. 

                   Πάν Καρτσωνάκης

Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων,

        σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.

Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον, VΙΙΙ, 7

Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.

Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,

πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.

Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα

αντιλαμβάνονται. Η ακοή

αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών

ταράττεται. Η μυστική βοή

τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.

Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν

έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί. 

                  Καβάφης Κωνσταντίνος

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) 

        Aζά καν ελκαλάμ μιν φάντα, ασσουκούτ μιν ζαχάμπ.

                                                Aραβική Παροιμία

«Είναι χρυσός η σιωπή και άργυρος ο λόγος.»

Τίς βέβηλος προέφερε τοιαύτην βλασφημίαν;

τίς χαυνωθείς Aσιανός παραιτηθείς εις μοίραν

τυφλήν, βωβήν, τυφλός, βωβός; Ποίος οικτρός παράφρων

ξένος τη ανθρωπότητι, την αρετήν υβρίζων, 

χίμαιραν είπε την ψυχήν, και άργυρον τον λόγον;

Το μόνον μας θεοπρεπές δώρημα, περιέχον

τα πάντα — ενθουσιασμόν, λύπην, χαράν, αγάπην·

εν τη ζωώδει φύσει μας ανθρώπινον το μόνον!

        Συ όστις τον αποκαλείς άργυρον, δεν πιστεύεις

το μέλλον, λύον την σιγήν, μυστηριώδες ρήμα.

Συ εν σοφία δεν τρυφείς, πρόοδος δεν σε θέλγει·

με την αμάθειαν — χρυσήν σιγήν — ευχαριστείσαι.

Νοσείς. Είν’ η αναίσθητος σιγή βαρεία νόσος,

ενώ ο Λόγος ο θερμός, ο συμπαθής, υγεία.

Σκιά και νυξ είν’ η Σιγή· ο Λόγος, η ημέρα.

Ο Λόγος είν’ αλήθεια, ζωή, αθανασία.

        Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν — σιγή δεν μας αρμόζει

αφού εις το ομοίωμα επλάσθημεν του Λόγου.

Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν — αφού λαλεί εντός μας

η θεία σκέψις, της ψυχής άυλος ομιλία. 

Καβάφης Κωνσταντίνος

(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)